Άλλο ένα θέμα για το κυνήγι της μπεκάτσας για το οποίο δεν υπάρχει ομοφωνία. Ο καθένας έχει τη γνώμη του και την τακτική του. Τι είναι καλύτερο, να προσπαθούμε να πάρουμε θέση όσο πιο κοντά γίνεται στο σκύλο ή αν το μέρος δεν μας επιτρέπει την εύκολη προσέγγισή του να καθόμαστε μακριά;
Η απάντηση δεν είναι απλή. Καταρχήν ας θέσουμε κάποια δεδομένα. Το κυνήγι της μπεκάτσας διαφέρει από όλα τα υπόλοιπα κυνήγια με σκύλο φέρμας. Γίνεται στο πυκνό οπότε δεν είναι πάντα (και σε πολλά μέρη δεν είναι σχεδόν ποτέ) βατό το πλησίασμα του σκύλου, ενώ στα άλλα κυνήγια τις περισσότερες φορές μπορούμε να επιλέξουμε ακόμα και τη γωνία από όπου θα τουφεκίσουμε. Δεύτερον η πορεία που θα διαγράψει το πουλί αφού θα σηκωθεί δεν είναι προβλέψιμη. Ακόμα και αν βλέπουμε το σκύλο και τοποθετηθούμε απέναντί του, αυτό δεν σημαίνει ότι το θήραμα θα έρθει επάνω μας. Τρίτον τις περισσότερες φορές η θέση που παίρνουμε δεν είναι αυτή που επιλέγουμε, αλλά αυτή που μας επιτρέπεται, λόγω της μορφολογίας του εδάφους και της υπάρχουσας βλάστησης. Οπότε είτε κοντά είτε μακριά από το σκύλο, η θέση αυτή θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι τυχαία και ως τέτοια δεν είναι βέβαια και η καλύτερη. Τέταρτον ακόμα και αν η θέση μας είναι καλή, κάποιο εμπόδιο μπορεί να δυσκολέψει την τουφεκιά μας.
Τα πράγματα αλλάζουν κάπως όταν κυνηγάμε με παρέα και δεν μιλάμε για πολλά άτομα, γιατί αν κυνηγούν μαζί πάνω από 2 κυνηγοί, δεν το θεωρώ κυνήγι αλλά παγάνα και εντελώς αντιδεοντολογικό. Στην περίπτωση λοιπόν που κυνηγάμε με άλλο ένα άτομο παρέα, έχουμε περισσότερες επιλογές. Μπορεί δηλαδή ο ένας να μείνει σε κάποιο σημείο πιο ανοιχτό, από όπου μπορεί να ελέγχει την κατάσταση και ο άλλος να προσπαθήσει να πλησιάσει το σκύλο και να πάρει θέση κοντά του. Έτσι ακόμα και αν σηκωθεί το πουλί, καθώς ο ένας είναι μέσα στο πυκνό και ψάχνει να βρει ένα διάδρομο για να φτάσει κοντά στο σκύλο κάνοντας φυσικά θόρυβο, ο άλλος ίσως έχει την ευκαιρία να τουφεκίσει. Υπάρχει και η επιλογή να μείνουν και οι δύο εκτός της “καυτής ζώνης” και να πάρουν θέση σε κάποιο άνοιγμα απέναντι ο ένας από τον άλλον και να περιμένουν την μπεκάτσα να έρθει προς το μέρος τους. Η τρίτη εναλλακτική είναι να προσπαθήσουν και οι δύο να πάνε κοντά στον σκύλο. Σε αυτήν την περίπτωση αυτός που φτάνει πρώτος παίρνει θέση και περιμένει τον άλλον να φτάσει και να τοποθετηθεί. Σε όλα τα παραπάνω σενάρια χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή την ώρα που σηκώνεται η μπεκάτσα για να μην έχουμε κάποιο ατύχημα. Φυσικά το πορτοκαλί γιλέκο είναι εκ των ουκ’ άνευ.
Στην περίπτωση που κυνηγάμε μόνοι μας οι εναλλακτικές είναι μόνο δύο: ή καθόμαστε σε κάποια απόσταση ή πηγαίνουμε πάνω στον σκύλο. Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για πυκνά και δύσβατα μέρη όπου πραγματικά τίθεται το δίλημμα, διότι διαφορετικά θεωρώ δεδομένο ότι όλοι προτιμούμε να καθόμαστε κοντά στον σκύλο. Προσωπικά λοιπόν, προτιμώ σε κάθε περίπτωση να πηγαίνω πάνω στο σκύλο οπουδήποτε και αν βρίσκεται για δύο λόγους. Πρώτον διότι θεωρώ ότι η πεμπτουσία του μπεκατσοκυνηγού είναι η φέρμα του σκύλου και το ξεπέταγμα της μπεκάτσας και αυτή τη στιγμή θέλω να την απολαύσω από όσο το δυνατόν πιο κοντά γίνεται. Άλλωστε κυνηγώντας με σκύλους ανοιχτής έρευνας, η φέρμα είναι από τις λίγες στιγμές που έρχομαι κοντά με το σκύλο μου και που μπορώ και μοιράζομαι μαζί του την ένταση, το πάθος, τη λαχτάρα, την αδρεναλίνη που κρύβει η επαφή με την μπεκάτσα.
Δεύτερον διότι την στιγμή της φέρμας και παρότι σε όλες τις προηγούμενες φάσεις, δηλαδή έρευνα, εντοπισμό, διαπραγμάτευση, μπλοκάρισμα, προτιμώ να βρίσκομαι μακριά από το σκύλο και να έχω έναν πιο παθητικό ρόλο, όταν φερμάρει ο σκύλος θέλω να παίρνω τα πράγματα στα χέρια μου και να προκαλώ την τύχη μου. Προσπαθώ να πλησιάσω όσο πιο πολύ γίνεται, να δω προς τα πού κοιτάει ο σκύλος και να τοποθετηθώ αναλόγως. Ακούγεται εύκολο, αλλά τις περισσότερες φορές κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Σκύβω, κάνω έρπην, πιάνομαι σε βάτα και σε παλιούρια, σκίζω τα χέρια μου και τα ρούχα μου, αλλά αν καταφέρω να φτάσω κοντά στο θέαμα που αντικρίζω, αξίζει κάθε σταγόνα ιδρώτα και αίματος που στάζει. Αναμφίβολα προτιμώ να ρισκάρω προσπαθώντας να πάω κοντά στον σκύλο, παρά να κάθομαι μακριά και να περιμένω να μου χαμογελάσει η τύχη και να έρθει πάνω μου η μπεκάτσα. Δεν μου αρέσει να περιμένω παθητικά την εξέλιξη των γεγονότων και να ακούσω την μπεκάτσα να σηκώνεται χωρίς να την βλέπω. Όσες φορές το έχω κάνει το έχω μετανιώσει. Βέβαια κανείς δεν μου εγγυάται, ότι ακόμα και αν βρίσκομαι κοντά στον σκύλο, θα καταφέρω να δω ή να τουφεκίσω την μπεκάτσα. Μέσα στο πυκνό ακόμα και 1-2 μέτρα μακριά από τον σκύλο, είναι αρκετά για να βρεθεί ένα κορμός δέντρου ή έναν θάμνος και να μου κλείσει το οπτικό πεδίο, σίγουρα όμως έχω περισσότερες πιθανότητες.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να δώσω μια συμβουλή. Όσο θόρυβο και να κάνετε προσπαθώντας να πλησιάσετε και να “σερβίρετε” το σκύλο σας, τα τελευταία μέτρα, αφού εντοπίσετε το σκύλο και αποφασίσετε που θα τοποθετηθείτε, καλό είναι να είστε όσο το δυνατόν πιο αθόρυβοι και σιωπηλοί γίνεται, ειδικά αν κυνηγάτε με παρέα. Οι περισσότερες μπεκάτσες είναι απορροφημένες στην αναμέτρηση με τον σκύλο και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα αντιληφθούν την παρουσία σας.
Βέβαια θα πρέπει να πούμε, ότι αν τα πουλιά είναι πονηρεμένα ή ανήσυχα λόγω των καιρικών συνθηκών, ο θόρυβος που κάνουμε σπάζοντας και παραμερίζοντας τα κλαδιά, πατώντας τα ξερά φύλλα, είναι πολύ πιθανό να προκαλέσει την πρόωρη φυγή τους. Αλλά και αυτό είναι μέσα στο “παιχνίδι”. Προσωπικά προτιμώ να χάσω μια μπεκάτσα έτσι, παρά γιατί έμεινα σε απόσταση και δεν την είδα ή δεν την άκουσα να σηκώνεται. Σημαντικό ρόλο φυσικά παίζει και η ικανότητα του σκύλου μας να καθηλώνει το θήραμα, να του δίνει την αίσθηση ότι δεν έχει άλλη επιλογή από το να παραμείνει ακίνητο στο έδαφος. Είναι άλλη μια λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά. Πολλοί σκύλοι είναι πολύ καλοί στο να βρίσκουν μπεκάτσες. Δεν είναι όμως το ίδιο καλοί στο να τις “καρφώνουν” να τις “βιδώνουν” στη γη και να μας τις προσφέρουν στο “πιάτο”. Έτσι ενώ παίρνουν πολλές φέρμες, τις περισσότερες φορές το πουλί έχει σηκωθεί πριν φτάσουμε ή έχει ποδαρώσει και σηκώνεται εκτός βολής. Η φέρμα του σκύλου μέσα στο δάσος μπροστά στην μπεκάτσα, είναι μια μαγική στιγμή και κατά τη γνώμη μου πρέπει να τη ζεις από κοντά!
