Απρόοπτες συναντήσεις με οχιές στα βουνά της Κύπρου
Ανταπόκριση: ΑΝΤΩΝΗΣ ΤAΛΙΩΤΗΣ
Η Κυπριακή οχιά, macrovipera lebetina (κουφή ή φίνα στην καθομιλουμένη), είναι ένα από τα τρία δηλητηριώδη φίδια στο νησί, το μόνο όμως που είναι επικίνδυνο για τον άνθρωπο. Σε ότι αφορά τα σκυλιά, είναι καταδικασμένα σε θάνατο αν δεν χορηγηθεί εγκαίρως ο αντιοφικός ορός.
Στα σχεδόν 45 χρόνια που ασχολούμαι με το κυνήγι, σαν συνοδός του πατέρα και του νονού μου αρχικά και σαν κυνηγός αργότερα, είχα αρκετά επεισόδια με οχιές.
Κάθε φορά που βγαίνω έξω με τα σκυλιά, είτε για εκπαιδευτικό είτε για κυνήγι, είναι η μία από τις δύο μόνιμές μου έγνοιες. Η άλλη είναι φυσικά οι φόλες, με τις οποίες αχαρακτήριστα ανθρωπόμορφα τέρατα “σπέρνουν” την ύπαιθρο.
Κάνω το σταυρό µου
Κάθε φορά που επιστρέφω σπίτι, κάνω το σταυρό μου σκεπτόμενος ότι τα γύρισα από την “μάχη” σώα και αβλαβή αφού, όπως ένας φίλος μου είπε κάποτε μεταξύ σοβαρού και αστείου, “τα σκυλιά στην Κύπρο δεν πάνε κυνήγι αλλά στον πόλεμο”.
Το πρώτο κακό συναπάντημα είχε ευτυχώς αίσιο τέλος. Κυνηγούσαμε έναν καινούργιο κυνηγότοπο που μας υπέδειξε ένας φίλος, ο οποίος ήταν λαγοκυνηγός και δεν ενδιαφερόταν για τα περδίκια που υπήρχαν σε καλούς αριθμούς στην συγκεκριμένη περιοχή και δεν είχε θέμα να τον “δώσει”.
Πράγματι, βρήκαμε πουλιά, αλλά όταν δεν ξέρεις το μέρος, τα περδίκια βρίσκουν τον τρόπο να ξεφεύγουν ατουφέκιστα. Είχαμε πάρει οι τρεις μας δυο πουλιά και πήραμε τον μιας ώρας δρόμο της επιστροφής προς τα αυτοκίνητα, αφού η ώρα είχε πάει 10 και η ζέστη ήταν πια αφόρητη.
Προς το χάος
Είχα χαμηλώσει προς την ρεματιά όταν 3-4 περδίκια πέταξαν από την άκρη της ρεματιάς προς το… χάος.
Μέχρι να αντιδράσω είχαν απομακρυνθεί αρκετά και οι δύο τουφεκιές που τους έριξα δεν είχαν αποτέλεσμα. Λίγο πιο κάτω, φέρμαραν τα σκυλιά ένα περδίκι το οποίο και πήρα.
Το μάζεψαν τα σκυλιά και συνεχίσαμε την πορεία μας. Δεν πήγαμε 50 μέτρα και νέα φέρμα. Το μέρος ήταν τέτοιο, που για να έχω οπτική επαφή έπρεπε να απομακρυνθώ και να πάω δεξιότερα από τα σκυλιά ώστε να ελέγχω την κατεύθυνση που υπολόγισα ότι το περδίκι θα ακολουθούσε κατά το ξεσήκωμά του.
Όταν πήρα θέση και πρόσεξα καλύτερα τα σκυλιά κάτι δεν μου “άρεσε” στη φέρμα τους. Αδυνατώ ακόμα και τώρα να προσδιορίσω τι, ίσως ένστικτο, προαίσθηση, δεν ξέρω.
Άφησα τότε τη θέση μου, γνωρίζοντας ότι δεν θα μπορούσα να τουφεκίσω το πουλί με την κίνηση μου αυτή, και πλησίασα τα σκυλιά. Όταν τα πλησίασα στα 10 μέτρα, άκουσα το χαρακτηριστικό σφύριγμα με το οποίο η οχιά προειδοποίει τον “εισβολέα” και κοιτάζοντας μπροστά από το πρώτο σκυλί την είδα κουλουριασμένη με το 1/3 του κορμιού της ανασηκωμένο, χαρακτηριστική στάση που παίρνει πριν κτυπήσει.
Πανικόβλητος ανακάλεσα αμέσως τα σκυλιά. Το δεύτερο σκυλί υπάκουσε. Το πρώτο έμεινε καρφωμένο στη θέση του αρνούμενο να σπάσει τη φέρμα του. Μη έχοντας άλλη επιλογή και φοβούμενος ότι από στιγμή σε στιγμή θα της ορμούσε σημάδεψα το κεφάλι της και πάτησα τη σκανδάλη.
Ακόμη και θανάσιμα χτυπημένες
Με φωνές που θα πρέπει να ακούστηκαν τουλάχιστον ένα χιλιόμετρο μακριά απέτρεψα το σκυλί να την πλησιάσει αφού οι οχιές, ακόμα και θανάσιμα κτυπημένες, μπορεί να δαγκώσουν και να κάνουν τη ζημιά.
Αφού βεβαιώθηκα ότι η οχιά δεν ήταν πια κίνδυνος, άρπαξα τα σκυλιά και κατευθύνθηκα ολόισια στο αυτοκίνητο, αδιαφορώντας ακόμα και για τα περδίκια που σήκωσα σε δυο περιπτώσεις κατά τη διαδρομή μου.
Το κυνήγι συνεχίστηκε το απόγευμα, αλλά η προσοχή μου ήταν στο έδαφος και το πού πατούσα σε κάθε βήμα μου.
Άσχημο τέλος
Η δεύτερη συνάντηση είχε δυστυχώς άσχημο τέλος. Ήταν απόγευμα 9 Δεκεμβρίου. Αφήσαμε τα αυτοκίνητα στις 13:30’ μ.μ. και χαμηλώσαμε προς το ποτάμι σε μία περιοχή που κρατά φραγκολίνες. Είχαμε πάει ούτε μισό χιλιόμετρο, όταν τα σκυλιά έπιασαν ντορό κοντά σε μία μεγάλη ελιά. Το δέντρο βρισκόταν πάνω από έναν πετρότοιχο ύψους δύο περίπου μέτρων, ενώ το έδαφος μπροστά από την ελιά ήταν καλυμμένο με ξερά αγριόχορτα.
Υπολογίζοντας ότι το πουλί θα προσπαθούσε να βάλει μεταξύ μας την ελιά για να μπλοκάρει την οπτική επαφή, κινήθηκα δεξιότερα και στάθηκα πάνω στον τοίχο για να μπορώ να τουφεκίσω. Τα σκυλιά έψαχναν το χώρο μπροστά στην ελιά για κάποια λεπτά, ενώ εγώ τα παρακολουθούσα χωρίς να αντιληφθώ κάτι διαφορετικό στη συνηθισμένη συμπεριφορά τους, ώστε να υποψιαστώ ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Εκ την υστέρων είμαι σίγουρος ότι η οχιά “σφύριζε”, ενώ τα σκυλιά την περιτριγύριζαν αλλά από το σημείο που ήμουν δεν άκουγα οτιδήποτε.
Κάποια στιγμή είδα την Μπρέντα να χαμηλώνει το κεφάλι προς το έδαφος και ετοιμάστηκα για το ξεσήκωμα. Αντί αυτού όμως, άκουσα ένα αγωνιώδες γαύγισμα, η σκύλα πήδηξε ένα μέτρο πάνω και προς τα πίσω πέφτοντας από τον τοίχο ενώ, πιστέψετέ το, είδα δυο σταγόνες αίμα να πετιούνται στον αέρα.
Αμέσως κατάλαβα τι είχε συμβεί. Μάζεψα αμέσως τα άλλα δύο σκυλιά για να αποφύγω ένα δεύτερο δάγκωμα και έτρεξα προς την Μπρέντα. Το σκυλί τρομαγμένο με πλησίασε με την ουρά στα σκέλια κι εγώ αφού τη φορτώθηκα, άρχισα να τρέχω προς το αυτοκίνητο.
Τη μετέφερα άμεσα σε κάποιον κτηνίατρο της περιοχής για τις πρώτες βοήθειες και πήρα δρόμο για την Λεμεσό και την κτηνιατρική κλινική που παρακολουθεί τα σκυλιά μου. Παρότι δεν υπήρχε διαθέσιμος αντιτοφικός ορός (μόνο στα νοσοκομεία υπάρχει και αποκλειστικά για περιπτώσεις που το θύμα είναι άνθρωπος λόγω της περιορισμένης προσφοράς) η πρόγνωση ήταν ενθαρρυντική γιατί το δήγμα ήταν στο τραγανό (χόνδρος) της μύτης που θεωρείται “καλό” σημείο αφού δεν υπάρχουν αρτηρίες και φλέβες που επιτρέπουν την διοχέτευση του δηλητήριου στο αίμα.
Δεν εξελίχθηκαν όμως έτσι τα πράγματα. Αφού πάλεψε με το δηλητήριο για 24 ώρες η Μπρέντα, ένα πολύ υποσχόμενο σκυλί, έφυγε στα δυόμιση της χρόνια. Ήταν το δεύτερο ζώο που χάσαμε εκείνη τη χρονιά από οχιά. Μία από τις σκύλες του συνκυνηγού μου είχε το ίδιο τέλος ένα μήνα πριν.
Συναπάντηµα µε τουρίστες στη µέση του πουθενά
Η ολοήμερη εξόρμηση για πέρδικες είχε τελειώσει και κατάκοποι είχαμε φτάσει στα αυτοκίνητά μας. Η περιοχή απόμερη, μακριά από κύριους δρόμους και κατοικημένες περιοχές, στο μέσο του πουθενά όπως λένε και οι Άγγλοι. Τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας, πλυθήκαμε, αλλάξαμε φανέλες και όπως συνηθίζουμε, ετοιμάσαμε τον καφέ και το γλυκό μας, εξασφαλίζοντας την απαραίτητη ενέργεια που χρειαζόμασταν για την επιστροφή στο σπίτι
