«Δύσκολες εποχές για το κυνήγι».
Αυτά ήταν τα λόγια που άκουσα πριν λίγες μέρες από τα χείλη ενός ανθρώπου που ούτε τυχαίος είναι, ούτε αδαής. Η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα για τη σημασία αυτών των λόγων. Από την άλλη όμως γίνεται κάθε μέρα και πιο φανερό ότι οι εύκολες εποχές πέρασαν, παρόλο που αρκετοί πίστευαν ότι με λίγη υπομονή «μπόρα είναι και θα περάσει».
Τώρα μας έμειναν τα δύσκολα, αλλά πρέπει όλοι να ξέρουν ότι το κυνήγι είναι κατεξοχήν η προσπάθεια για κατάκτηση δύσκολων στόχων. Πρέπει όλοι να ξέρουν, πως οι κυνηγοί και να θέλουν τώρα δεν μπορούν να παραιτηθούν από κάτι που έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα δεν θεωρούν πια δικαίωμα, αλλά υποχρέωσή τους. Δεν είναι μόδα, δεν είναι άποψη, ούτε και ρούχο να το αλλάζουμε.
Όμως, ο εκάστοτε άρχων πρέπει να γνωρίζει ότι η ύβρις είναι ο χειρότερος σύμβουλος της ευθύνης που έχει. Η ιστορία καταγράφει και έχει δείξει ότι η αλαζονεία δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν άνθρωπο που διαχειρίστηκε για κάποιο διάστημα την εξουσία. Οτιδήποτε κινείται μέσα σε τέτοια πλαίσια, πηγαίνοντας κόντρα στη φύση και τη λογική, είναι χαμένος κόπος. Δεν θα στεριώσει γιατί δεν δικαιώνεται στη λαϊκή συνείδηση. Το μέλλον δεν μπορεί να το επιβάλλει κανένας.
Το δικό μας φταίξιμο…
Αλλά αν κι εμείς δεν βρούμε και δεν πατήσουμε πάνω σε αυτά που μας ενώνουν, μοιάζει αναπόφευκτο αργά η γρήγορα να υποστούμε κάποιες καταστάσεις. Γιατί όπως όλοι μέσα σε μια κοινωνία δίνουν συνεχώς «εξετάσεις», το ίδιο και εμείς οι κυνηγοί. Δώσαμε, δίνουμε και θα δώσουμε εξετάσεις με αβέβαια αποτελέσματα. Κι απ’ ότι φαίνεται έχουμε δρόμο μπροστά μας, γιατί έχουμε ρίξει κι εμείς πολύ νερό να κυλήσει αυτός ο μύλος της απαξίωσής μας.
Κατ’ αρχάς επειδή έχουμε διάσπαση. Κι αυτό δεν έχει σχέση με κάποια επικοινωνιακή διαχείριση, αλλά συμβαίνει επειδή είχαμε μάθει ότι «κοινό συμφέρον» είναι η σύνθεση των ατομικών συμφερόντων, χωρίς να χρειαστεί να υπερβούμε το «εγώ» προς το «εμείς». Μια τέτοια λογική όμως δεν δείχνει πλέον να έχει συμφέροντα αποτελέσματα για κανέναν, ενώ «νοθεύει» τον αντίλογό μας.
Έπειτα περιμένουμε κάποιον επίγειο «σωτήρα». Και να μπορούσε κάποιος να μας έδινε ένα «κατ’ απονομήν» δικαίωμα χωρίς κόπο, με την ίδια λογική κάποιος άλλος θα είχε τη δυνατότητα να μας το αφαιρέσει. Όμως το δικαίωμα της ύπαρξης απορρέει μέσα σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα αυτοδίκαια, για κάθε νόμιμη κοινωνική ομάδα και για κάθε άτομο που κινείται στα πλαίσια του συντάγματος. Και βλέπω ότι κάθε τέτοιο δικαίωμα γίνεται ισότιμα σεβαστό στη σημερινή κοινωνία.
Εμείς όμως για κάποιον λόγο πρέπει να το διαπραγματευόμαστε, σε έναν διάλογο που προσπαθούμε να «εξευμενίσουμε το θηρίο» και να κατοχυρώσουμε την ύπαρξή μας με ανταλλάγματα. Δηλαδή επειδή προσφέρουμε οικονομικά και έχουμε διαχειριστικό ρόλο στη φύση, «αξίζει να υπάρχουμε». Είμαστε όμως και εύκολοι σε διχαστικά «δολώματα». Αν δηλαδή κάποιος είναι γουρουνάς «χρησιμεύει» για την ώρα. Τι γίνεται με τους φερματζήδες, τους λαγάδες, τους φασσάδες, τους τρυγονάδες, τους παπιάδες, τους τσιχλάδες, από τους οποίους ακούω πολλές ανησυχίες; Υπάρχει γι’ αυτούς τους – χωρίς φωνή αλλά όχι χωρίς δύναμη – κυνηγούς κάποια θέση στο νέο τοπίο που διαμορφώνεται; Αν δεν μπούμε ο ένας στη θέση του άλλου δεν θα δυσκολευτούν να μας αφανίσουν.
Αν όλες αυτές οι δυσκολίες μας οδηγήσουν σε μια ωριμότητα κάτι καλό θα βγει. Υπάρχει μια κομματική επιλογή που γίνεται κάθε τέσσερα χρόνια και που ο καθένας είναι απόλυτα ελεύθερος να κάνει ό,τι θεωρεί σωστό, χωρίς πατρονάρισμα. Οι μεγάλες όμως αλλαγές έρχονται από τους πολλούς και από τα κάτω. Έρχονται από τις αμέτρητες καθημερινές επιλογές μας, που η μία μπλέκει με την άλλη. Είναι οι αμέτρητες μικρές και μεγαλύτερες ατομικές, οικογενειακές, πολιτικές και κοινωνικές επιλογές της καθημερινής μας ζωής, που καθορίζουν την πορεία και την υπόστασή μας. Είναι αυτές οι πολλές επιλογές που «βαραίνουν το καλάθι».
Αξίζει να ψάξουμε την κομμένη άκρη του νήματος…
Έχω την αίσθηση ότι χάσαμε μεγάλο μέρος της ταυτότητάς μας. Πρέπει να γυρίσουμε πίσω, να βρούμε πού χάσαμε και να πιάσουμε το κομμένο νήμα, σε έναν επώδυνο (μονό)δρομο προς την αυτογνωσία. Δεν γνωρίζω πώς μπορεί να γίνει αυτό, αλλά μάλλον είναι το μόνο που απομένει. Θα πει κάποιος ότι αυτό απαιτεί κόπο και κυρίως χρόνο. Ναι, όμως εφόσον τους άλλους δρόμους τους δοκιμάσαμε με την ησυχία μας στις καλές εποχές, δεν νομίζω ότι τώρα «τελειώνει η άμμος στην κλεψύδρα».
Δεν διεκδικώ κάποια αυθεντία, ούτε τα ξέρω καλύτερα από τον καθένα. Είμαι ένας κυνηγός και εκφράζω τους προβληματισμούς μου σε μια περίοδο που καταρρέουν πολλές βεβαιότητες, πάντα με την ελπίδα ότι θα τα καταφέρουμε. Το κυνήγι δεν μας έχει ανάγκη, ούτε και μας ανήκει, γι’ αυτό και δεν δικαιούται κανείς να το «παζαρεύει». Χθες το είχαν στα χέρια τους άλλοι και το ίδιο θα γίνει καθώς εμείς φεύγουμε. Αν όμως συνεχίσουμε να θέλουμε να αλλάξουμε χωρίς να αλλάξουμε, θα καταντήσουμε γκρινιάρηδες θεατές των εξελίξεων
