Δεν υπάρχει κανένας καλός παγανιέρης που να μην φοβάται, κάθε φορά που πάει στη “στάμπα”. Αν υπάρχει, ή δεν είναι καλός παγανιέρης, ή είναι τελείως άμυαλος!
κείμενο ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΟΥΠΑΚΙΑΣ
Στη δική μας πατρίδα που τα αγριογούρουνα κυνηγιούνται σε λόγκους και σε βουνά, ο παγανιέρης είναι μία… μεγάλη αξία! Σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να ενσαρκώνει το “άλφα και το ωμέγα” μιας ομάδας, να κάνει τη διαφορά ένα και μόνο άτομο…
Mε σύντροφο το… φόβο
Αν είναι καλός στη “δουλειά” του, κάθε φορά που τελειώνει ένα κυνήγι, πρέπει να είναι ο… πιο ταλαιπωρημένος και καταπονημένος της παρέας. Και η “δουλειά” του, συνήθως, είναι να… εργάζεται για τους άλλους: αντίθετα με τις όποιες παρορμήσεις του να τουφεκίσει, αυτός οφείλει να οδηγήσει τον αγριόχοιρο ή το κοπάδι σε άλλα τουφέκια! Η θέση του δεν είναι ποτέ στρωμένη με ροδοπέταλα, αλλά με αγριοτριανταφυλλιές, αρκουδόβατα και αγκάθια.
Και κάθε φορά που μπαίνει μέσα στο “κλειστό”, έχει να αντιμετωπίσει τους κινδύνους που κρύβονται στα βαθιά και απρόσιτα ανήλια του κάπρου… Μπορεί να ξέρει καλά από σκοτεινά ρουμάνια και δάση, μπορεί να έχει φάει τα νιάτα του σε ανάλογες “αποστολές”, αλλά συχνά εκεί μέσα συμβαίνουν πράγματα πρωτόγνωρα, ακόμη και για τον πιο έμπειρο παγανιέρη.
Εξάλλου, το δάσος είναι κάτι “ζωντανό” και μεταλλασσόμενο: κάθε χρόνο η βλάστηση αλλάζει, δέντρα πέφτουν και βράχοι κυλάνε εκεί που δεν υπήρχαν πριν, νεροσυρμές γεννιούνται μέσα σε μία νύχτα, τόποι “κλείνουν” μέσα σε μία χρονιά.
Ένας αγριόχοιρος που θα στριμωχτεί εκεί μέσα, μετατρέπεται σε “θηρίο”. Ειδικά αν είναι πληγωμένος, και θέλει… να τιμωρήσει. Αν θέλετε τη γνώμη μου, δεν υπάρχει κανένας καλός παγανιέρης που να μην φοβάται κάθε φορά που πάει στη “στάμπα”. Αν υπάρχει, ή δεν είναι καλός παγανιέρης, ή είναι τελείως άμυαλος (οπότε δεν είναι και καλός παγανιέρης). Εκεί μέσα στο “κλειστό”, ο φόβος γίνεται πολύτιμος σύντροφος που σε κρατάει σε εγρήγορση!
Ενέδρες του κάπρου!
Στους περιορισμένους χώρους που κινείται σκυφτός ο παγανιέρης, μπορεί ούτε το όπλο να μην μπορεί να στρέψει σε ένα καπρί που ξεχύνεται καταπάνω του. Εκεί, θα σωθείς αν προλάβεις να κρυφτείς πίσω από έναν κορμό.
Με την αδρεναλίνη να κυλάει παντού μέσα σου, τέτοιες στιγμές πρέπει να περιμένεις τα πάντα. Μόνο που αυτά “τα πάντα”, χωράνε… και άλλα που δεν είχες φανταστεί! Όταν ο κάπρος στήνει ενέδρες, τις έχει καλά στημένες. Τα σκυλιά θα σε προειδοποιήσουν ότι κάτι δεν πάει καλά στα νώτα σου, αλλά πρέπει να ξέρεις να τα ακούς…
Τα βάτα και το πυκνό πουρνάρι είναι πρόβλημα, ειδικά όταν χρειάζεται να τρέξεις για να προλάβεις τη μάχη που δίνουν τα σκυλιά με τον αγριόχοιρο. Αγκάθια από βάτα, παλιούρια και γκορτσιές, μένουν για καιρό στο κορμί κάθε παγανιέρη.
Πολλές φορές μπορεί να κινδυνέψουν και τα μάτια του, γιατί αντί να βλέπουν τα μυτερά κλαδιά και τις αγκαθούρες, αυτά προσπαθούν να εστιάσουν στον πιθανό κίνδυνο. Βλέπετε, το αγριογούρουνο έχει το τέλειο καμουφλάζ, δύσκολα το διακρίνεις μέσα στην πυκνούρα. Μου έχει συμβεί, γι’ αυτό το γράφω: ένας από τους χειρότερους πόνους που έχω αισθανθεί στη ζωή μου, ήταν μία φορά που ένα κλαδί μπήκε μέσα στο μάτι μου, αφήνοντας μέσα του μία… ακίδα.
Και, φυσικά, δεν υπολογίζω τις φορές που μάτωσα, ή τις πληγές που έχω στα χέρια από σκισίματα, ούτε καν εκείνη που διέρρηξε άσκημα μία φλέβα στον καρπό μου, ύστερα από ένα άτσαλο πέσιμο στα βράχια… Μπροστά σε αυτόν τον πόνο στο μάτι, λησμονώ ακόμα και την χαρακιά που έχω στην κνήμη, από το χαυλί ενός κάπρου που… αλλού περίμενα και από αλλού μου ήρθε! Όσο για τα στραμπουλήγματα αστραγάλων, είναι στην ημερήσια διάταξη στον κόσμο των παγανιέρηδων, αν δεν φοράνε σφιχτοδεμένα άρβυλα.
«Δουλειά» για λίγους
Πολλοί “νέοι” σε τέτοια καθήκοντα, ούτε μπορούν να φανταστούν πόσο εύκολα μπορεί κανείς να πάθει υποθερμία, αν πρέπει να μπει σε ένα “κλειστό” όπου τα κλαδιά των δέντρων κρατάνε, ακόμα, λίγο χιονάκι: εκεί ο ιδρώτας και το κρύο θα κάνουν τη δουλειά τους γρήγορα, αν δεν φοράς ρούχα κατάλληλα για το χιόνι και τη βροχή.
Κάποτε, ένα τραυματισμένο αγριογούρουνο μας είχε τραβήξει ψηλότερα στο βουνό, και ένας σύντροφος μπήκε στο πυκνό να το ξετρυπώσει, φορώντας γιλέκο και μία ζεστή μάλλινη μπλούζα. Αυτά ήταν μία χαρά ρούχα για τα ριζά του βουνού, αλλά σαν μπήκε στα πουρνάρια, όλο το χιόνι που είχε μείνει πάνω τους… έπεσε στο κεφάλι και στο σώμα του… Στο τέλος εγώ και ο Αρχηγός μπήκαμε και τον βγάλαμε από εκεί μέσα, κρατώντας τον αγκαλιασμένο σφιχτά για να ζεσταθεί, πριν ανακτήσει τη δύναμη να περπατήσει μόνος του!
Και για να μην λέω μόνο για τους άλλους, ναι… το έχω πάθει κι εγώ. Ευτυχώς, ήταν κοντά ο φίλος μου ο Χρήστος Τσιάμης, που ως τσοπάνης ήξερε να ανάβει φωτιά, όταν όλα τριγύρω είναι βρεγμένα… Η δουλειά του παγανιέρη δεν είναι για τον καθένα. Απαιτεί σωματότυπο δυνατό και ευλύγιστο, ψυχικά αποθέματα και ικανότητα να περνά από μέρη που φαίνονται – και συχνά είναι – αδιάβατα. Ακόμη και μέσα από ποτάμι θα χρειαστεί να περάσει ο παγανιέρης, βγάζοντας τα ρούχα του για να το διαβεί μέσα στο καταχείμωνο…
Καλός είναι ο… προνοητικός
Ένα καλό αδιάβροχο δεν πρέπει να λείπει ποτέ από το σακίδιο, ακόμα και αν το κυνήγι έχει ξεκινήσει με ξαστεριά. Τέτοια εποχή ο καιρός μπορεί να αλλάξει από στιγμή σε στιγμή, γι’ αυτό και οι έμπειροι κουβαλάνε μαζί τους και μία μικρή ποσότητα προσάναμμα από στερεό πετρέλαιο…
