Μη νομίσετε ότι οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο είναι παρμένες από κάποια παλιά συλλογή. Τον προηγούμενο Χειμώνα τραβήχτηκαν σε χωριό των Πωγωνίων, όπου βρεθήκαμε μετά το κυνήγι. Μια μικρή μόνο στιγμή, απ’ αυτές που οι κυνηγοί ζουν γυρίζοντας σε τόπους και μέρη που βρίσκονται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Διαβάζοντας μια βιτρίνα…
Πρόκειται για ένα παπουτσάδικο, ένα υποδηματοποιείο που εξυπηρετεί τις ανάγκες των χωριανών, τις οποίες μπορείς εύκολα να καταλάβεις, αν σταθείς και προσέξεις για λίγο τη βιτρίνα του: γαλότσες για τις δουλειές στα ζώα και παιδικά παπουτσάκια.
Προφανώς αυτά είναι που χρειάζονται οι οικογένειες που επιμένουν να ζουν στον τόπο τους και να εργάζονται με τα χέρια τους. Παπούτσια για την ολοήμερη δουλειά στα νερά και τις λάσπες και παπούτσια για να πάνε τα παιδιά στο σχολείο. Κάτι άλλο θα φάνταζε πολυτέλεια σε τούτα τα μέρη. Άλλωστε τι να τα κάνεις τα παπούτσια για τις εξόδους και τις βόλτες; Ένα καφενείο ήταν για τους πιο ηλικιωμένους που έχουν χρόνο κι αυτό με τα μέτρα πότε ανοίγει και πότε κλείνει.
Όσο για τους εφήβους και τους νέους, αυτοί δε βρίσκονται εκεί. Μόλις τα παιδιά καταλάβουν τον εαυτό τους, ψάχνει το καθένα τρόπο να «δραπετεύσει». Πάνε χρόνια που γίνεται αυτό, όχι μόνο στα χωριά, αλλά και σε ολόκληρες πόλεις, ιδιαίτερα στις μικρότερες επαρχιακές.
Σε πραγματικές διαστάσεις…
Κι όμως, η ζωή στα χωριά είναι ατόφια. Οι άνθρωποί τους δεν είναι «καταδικασμένοι». Ξεχασμένοι και περιφρονημένοι ναι, αλλά ήσυχοι και αυτάρκεις. Έχουν όλα όσα χρειάζονται κι αγωνίζονται να τα διατηρήσουν, ενώ η κάθε μέρα δεν τους αφήνει να ξεμείνουν. Εργάζονται και παράγουν για να συντηρούν τον εαυτό τους και να προμηθεύουν και τους άλλους.
Κάποιοι από αυτούς έχουν γνωρίσει τα καλά και τα κακά της πόλης και άλλοι απλά τα υποψιάζονται. Σίγουρα η ζωή του βουνού δεν είναι εύκολη, αλλά από την άλλη δε θέλουν επιπλέον πονοκέφαλο. Τουλάχιστον εδώ οι δυσκολίες έχουν πρόσωπο, μετριούνται και αντιμετωπίζονται.
Κυνηγώντας περνάμε από τόπους και γνωρίζουμε ανθρώπους. Μακριά από τον θόρυβο παίρνουμε τη γεύση ενός άλλου ρυθμού και νιώθουμε την αξία και των πιο «μικρών» πραγμάτων. Κάθε τι έχει εδώ μια θέση, πιάνει τον χώρο του σε μια πραγματική πραγματικότητα και όχι μπροστά στην κουρτίνα της ψηφιακής της απομίμησης, χαμένοι στις ανεφάρμοστες ψευτοεπιδιώξεις της αστικής πλεονεξίας που συνθλίβει την ανθρώπινη ψυχή…