spot_img
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024
spot_img
ΑρχικήΚυνήγιΆνθρωποι και ΤόποιΣτη χιονισμένη μνήμη εκείνος χόρευε…

Στη χιονισμένη μνήμη εκείνος χόρευε…

|

Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food

“Μα ποιος ήταν αυτός που μέσα σε τέτοιο χαλασμό βάδιζε μονάχος; Ποιος ήταν αυτός που τραβούσε για τ’ απόμερο σπίτι;”

Όπως σε όλα τα χωριατόσπιτα, είχε και εκείνο μία αποθήκη στο πίσω μέρος του. Μία αποθήκη, με στοιβαγμένα μέσα της κάμποσα παλιά φθινόπωρα: κιτρινισμένα φύλλα, τρύγο, βαριά συννεφιά και μυρωδιά από φρεσκοριγμένη μπαρούτη. Σε ένα σημείο της η οροφή είχε χαλάσει λιγάκι. Από τη ρωγμή έσταζε κατά διαστήματα ρευστές ανικανοποίητες επιθυμίες, συγκεντρωμένες σ’ έναν κουβά που κόντευε να ξεχειλίσει…

Tα τσίπουρα ενός καημού

Το παράθυρο ήταν σε καλή κατάσταση, καλά προφυλαγμένο πίσω από τα ξύλινα παντζούρια, που τις περισσότερες ώρες ήταν ανοιχτά. Απ’ έξω φαινόταν η μεγάλη καρυδιά, με τον ίσκιο της ξεκούρασης από τον καλοκαιρινό μόχθο. Τώρα κουβαλούσε τους φθινοπωρινούς καρπούς και η πέτρα στη ρίζα του κορμού ήταν άδεια. Έτσι είναι! Το φθινόπωρο έχει και τη θλίψη του κενού. Κουβαλάει τα γκρίζα χρώματα μιας απουσίας. Φθινόπωρο χωρίς απουσία και κενό δε γίνεται…

Όπως δε γίνεται και Νοέμβρης δίχως καζάνια. Το τσίπουρο βράζει μέσα στις αναθυμιάσεις ενός καημού. Από κει κερνάει όλο τον κόσμο, χωρίς τσιγκουνιές, πάνω στα γεμάτα τραπέζια της φλυαρίας και της σιωπής. Μικρές γουλιές, γλυκιές, ατέλειωτες… Το κλειδί της αποθήκης είναι εκεί, ξεχασμένο από χρόνια, όπως τότε που παιδί γυρνούσε και το έβρισκε, όταν οι άλλοι αργούσαν να γυρίσουν. Όπως τότε που παιδί έφευγε με το όπλο στην πλάτη.

Το πρώτο χιόνι…

Στην αποθήκη κρεμούσε τα κυνήγια και το παλιό πανωφόρι… Και στο τελευταίο καρφί κρεμούσε όσα περίμεναν οι άλλοι! Και τα βράδια έπεφτε για ύπνο, περιμένοντας… Κι ερχόταν η στιγμή που ο ήχος της βροχής ησύχαζε, για να ακολουθήσει μία περίεργη ησυχία, λες και είχε κουφαθεί. Κανένας θόρυβος, τίποτα δεν τάραζε πλέον τη νύχτα. Και τότε ήταν που πεταγόταν πάνω. Από το θολό τζάμι φαίνονταν όλα παράξενα φωτεινά. Έριχνε το πρώτο χιόνι!

-“Μα ποιος ήταν αυτός που μέσα σε τέτοιο χαλασμό βάδιζε μονάχος; Ποιος ήταν αυτός που τραβούσε για τ’ απόμερο σπίτι;”

Όλα κλειστά. Λιθοσωροί τα πεζούλια, σκεβρά τα παντζούρια.

-Και το κλειδί; Ποιος είναι αυτός σ’ αυτό το σπίτι, το ακατοίκητο χρόνια;

Μερικοί είπαν πως είδαν φως όλη τη νύχτα, κι άλλοι πως είδαν μόνο χνάρια από κάποιο αδέσποτο σκυλί στο χιόνι. Όμως, αυτός ήξερε καλά πως περπάτησε πολλά χιλιόμετρα αυτή την ατέλειωτη νύχτα, μέσα στη χιονισμένη μνήμη του για να συναντήσει τον εαυτό του… “

 

Ακολουθήστε το kynigesia.gr στο Google News.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

spot_img
spot_img

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ