Ένας νεαρός φοιτητής καλών τεχνών, μεταφέρει στην πανεπιστημιακή αίθουσα όσα βιώνει, σε βουνά και κυνηγότοπους…

Μπολιασμένος με το κυνήγι από τα γεννοφάσκια του, δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτό. Ακόμη και τώρα που η ζωή τον έστειλε για σπουδές μακριά από την πατρώα γη του, βρήκε τον τρόπο να κουβαλήσει το κυνήγι μαζί του: μπαίνει στην πανεπιστημιακή αίθουσα, κλείνει τα μάτια του και αυτόματα το χέρι του τρέχει πάνω στον τσίγκο, για να αποτυπώσει εικόνες που έχουν φωλιάσει στην ψυχή του από τις εξορμήσεις του στα βουνά και τους λόγγους.

Στα βουνά από παιδάκι

Πρόκειται για τον Βασίλη Σμολέσκη, από την Κύπρο, φοιτητή στη Σχολή Καλών Τεχνών της Φλώρινας… Ο νεαρός φοιτητής όχι μόνο δηλώνει κυνηγός, αλλά και το δείχνει με τα έργα του που παραδίδει ως εργασία στους καθηγητές του!

-“Με απασχολεί να δείξω μέσα από τα έργα μου τις στιγμές, την κίνηση και το συναίσθημα. Και σ’ αυτό, πηγή έμπνευσής μου είναι το κυνήγι”, λέει ο ίδιος.

Από μικρό παιδάκι ο Βασίλης, έτρεχε πίσω από τον παππού και τον πατέρα του στα ηλιοδαρμένα κυνηγοτόπια της Μεγαλονήσου, ψάχνοντας για ορτύκια, πέρδικες και λαγούς. Τις νύχτες έπεφτε στο κρεβάτι και φοβόταν μήπως τον πάρει βαριά ο ύπνος, δίνοντας την ευκαιρία στους μεγάλους να τον αφήσουν στο σπίτι… Έτσι, λαγοκοιμόταν μέχρι να ξημερώσει, για να πάρει είδηση τους ήχους από την προετοιμασία τους.

Βιώματα που γίνονται τέχνη

Θυμάται ακόμη σαν χθες τον ήχο από το σακίδιο που έτριζε, καθώς το φορούσε στην πλάτη του ο παππούς. Θυμάται ακόμη το κουδούνισμα που άφηνε ο αορτήρας, όταν χτυπούσε πάνω στα μέταλλο του όπλου. Ακόμη βουίζουν στα αφτιά του οι χαρούμενες φωνές των σκύλων, που καταλάβαιναν ότι θα πήγαιναν στο κυνήγι.

-“Ο παππούς και ο πατέρας μου φρόντισαν να μάθω το κυνήγι από πολύ μικρός. Και αυτά τα βιώματα που ξεπηδούν από μέσα μου, θέλω να τα περνώ και στα έργα μου”, εξηγεί ο Βασίλης, που εντυπωσιάζει τους δασκάλους του με τους πίνακές του. Ένα χαρακτικό σε τσίγκο, δείχνει μία πέρδικα να καμαρώνει δίπλα σε ένα βράχο. Σ’ ένα άλλο έργο του αποτυπώνει την κίνηση ενός λαγού που τρέχει, με τρόπο που μόνο ένας κυνηγός θα μπορούσε.

-“Οι καθηγητές μου λένε ότι τα έργα μου έχουν… μαγεία στην κίνηση, και με ρωτούν από πού τα “ξεσηκώνω”. Από αυτά που βλέπω στα βουνά όταν πάω για κυνήγι, τους απαντώ χωρίς δισταγμό”, αναφέρει ο φοιτητής.

Οι κυνηγοί στην Κύπρο

Στη συζήτηση που είχα μαζί του, άδραξα την ευκαιρία να μάθω λίγα πράγματα για τον τρόπο που κυνηγάνε στην Κύπρο…

-“Στην Κύπρο, οι πιο πολλοί κυνηγάμε με φερμόσκυλα, αφού μπορεί να βρούμε και πέρδικες και λαγούς στον ίδιο κυνηγότοπο. Στην οικογένεια έχουμε ένα θηλυκό Κούρτσχααρ και μία άλλη σκύλα που είναι διασταύρωση… από Πόιντερ και “γκέκα”. Φερμάρουν, ξεφωλιάζουν και καταδιώκουν με φωνές το λαγό, αλλά για μικρή απόσταση. Οι δικοί μας οι λαγοί είναι πιο μικρόσωμοι και λιγότερο μαλλιαροί. Ένας που ζυγίζει 2,5 κιλά θεωρείται… “λάγαρος” στην Κύπρο! Στην Φλώρινα οι λαγοί είναι πολύ μεγαλύτεροι, έχω χτυπήσει ο ίδιος και έναν τεσσάρων κιλών”, σημειώνει.

Μικρή σε έκταση και πληθυσμό η Κύπρος, αλλά ποσοστιαία έχει έναν από τους μεγαλύτερους αριθμούς κυνηγών στην Ευρώπη, αφού ξεπερνάνε τους 50.000 σε σύνολο 700.000 ελλαδιτών, περίπου. Τα κύρια κυνήγια του νησιού είναι οι τσίχλες, οι φάσσες, τα τρυγόνια, τα ορτύκια και ο λαγός… Αυτός ο τελευταίος, είναι ότι καλύτερο μπορεί να έχει ένα οικογενειακό τραπέζι σε γιορτές και σχόλες, με την κάθε νοικοκυρά να φροντίζει με… περίσσιο μεράκι το στιφάδο της!