Παπά Μάρκος: Με άδεια… χέρια µα γεμάτη ψυχή! Χριστουγεννιάτικη έξοδος
Μία χριστουγεννιάτικη έξοδος παρέα με τον παπα-Μάρκο, πέρα από κάθε κυνηγετική… λογική: μεσημέρι και με δυνατό αέρα, συνθήκες άκρως αποτρεπτικές για το λαγοκυνήγι.
Κυνήγι δεν σημαίνει μόνο γεμάτο… σακίδιο! Είναι πολλά περισσότερα: οι εικόνες, τα χρώματα, οι ήχοι, οι καθαρές ανάσες, το φιλτράρισμα του μυαλού από την πίεση των προβλημάτων της καθημερινότητας.
Μπορεί να επιστρέφεις πολλές φορές με άδεια χέρια, αλλά πάντα με γεμάτη ψυχή! Αυτή την αίσθηση την ένιωσα, για μία ακόμη φορά, στα φετινά Χριστούγεννα, σε μία ξεχωριστή έξοδο στο χωριό μου, το Γαρέφι Πέλλας. Ήταν μία βόλτα, πέρα από κάθε κυνηγετική… λογική: μεσημέρι και με δυνατό αέρα, συνθήκες άκρως αποτρεπτικές για το λαγοκυνήγι.
Στο δρόμο προς την «Μπάινα»
Αλλά ας τα βάλουμε τα πράγματα στη σειρά. Πήγαμε στην εκκλησία, με το γιο μου, Χρήστο, που είχε έρθει από το Λονδίνο. Θέλαμε να μεταλάβουμε. Μόλις που προλάβαμε. Μας κοινώνησε ο παπα-Μάρκος, παλιός καλόγερος στον Άγιον Όρος. Τον προσκάλεσα να έρθει να φάμε παρέα στο πατρικό μου.
– “Πάτερ, σε περιμένω, γύρω στη μία! Πρώτα θα βγω μία βόλτα, με τα σκυλιά μου!”, του είπα. Αυτό ήταν! Τα μάτια του άστραψαν και μου αντιγύρισε:
– “Πας για λαγό; Θα έρθω κι εγώ! Πέρνα, κόρναρε και θα σ’ ακολουθήσω με το αγροτικό μου!”.
Έτσι, βρεθήκαμε γύρω στις 12, στο δρόμο προς την “Μπάινα”, μία περιοχή στα δυτικά, στα… πόδια της Μεγάλης Πέτρας, σήμα κατατεθέν του χωριού μας. Έχει πάρει το όνομα από μία βρύση, με γλυφό νερό, όπου παλιά πήγαιναν κι έπλεναν τα μάτια τους-και θεραπεύονταν- όσοι έβγαζαν “κριθαράκι”!
Σε κείνη την περιοχή, συνηθίζω να βγαίνω όταν φυσάει, γιατί εκεί “κόβει” κάπως ο αέρας. Υπάρχουν μικρά κτήματα, με σιταροχώραφα και ελιές, που χωρίζονται με ξερολιθιές, “ντυμένες” από βάτα και ροδιές.
Δύσκολο να σηκώσεις λαγό, αν τα σκυλιά σου δεν πυκνώνουν, αλλά και να τον χτυπήσεις, αν είσαι μόνος σου, γιατί δεν έχεις ευκαιρία να τουφεκίσεις, καθώς αμέσως μετά το ξεφώλιασμα κατευθύνεται προς το γεμάτο πέτρα βουνό και δεν ξαναγυρίζει στα χαμηλά.
Μπροστά τα σκυλιά
Άφησα την “Καλυψώ” και την “Τζένα” και τις ακολουθήσαμε. Είναι μάνα και κόρη, ημίαιμα Ίστριας, που έχουν ξανακυνηγήσει σε κείνο το μέρος. Μπροστά τα σκυλιά και ξοπίσω τους, εμείς. Εγώ, με το δίκαννό μου κι ο παπα-Μάρκος με τη μαγκούρα του! (Ο γιος μου και η γυναίκα μου, η Ρίτσα, είχαν κινήσει για ορειβασία προς τη Μεγάλη Πέτρα).
Τα σκυλιά ανοίχτηκαν, πήραν την πλαγιά, αναζητώντας να βρουν κάποιο σημάδι της παρουσίας του “αφτιά”. Σε ένα ανοίχτωμα σκάλωσαν λίγο, κούνησαν τις ουρές τους, όχι πολύ ζωηρά! Πήγα και βρήκα τις κακαράντζες, από τη βραδινή βοσκή.
Πονηρεύτηκαν και άρχισαν να πυκνώνουν στις ξερολιθιές, αφού πέρασαν από ένα ελαιοχώραφο, συνέχισαν να ιχνηλατούν σε ένα αμπέλι. Σε ένα σημείο με απλωμένα βάτα, έδειξαν περισσότερο ενδιαφέρον. Τρύπωσαν και άκουγα τα κουδουνάκια τους να ηχούν γρήγορα.
Χωρίς αποτέλεσμα
Παιδεύτηκαν αρκετή ώρα, χωρίς αποτέλεσμα. Ξανανοίχτηκαν και έπιασαν πάλι μία μυρωδιά σε ένα χωράφι με ροδακινιές. Εκεί, η “Τζένα”, άφησε και λίγες φωνές, ενώ μαζί με την “Καλυψώ”, τρύπησαν τον αγκαθωτό φράχτη.
Πάλεψαν, αλλά δεν κατάφεραν να ξεφωλιάσουν. Από τη μία ο αέρας, από την άλλη η προχωρημένη ώρα, ήταν αποτρεπτικοί παράγοντες.
Είδα τον παπα-Μάρκο να στέκει σε ένα σταυροδρόμι. “Έπιασες, καλό καρτέρι!”, του είπα. “Θα τον τουφεκούσα με τη… μαγκούρα, αν τον βγάζαμε!”, γέλασε. “Δεν πειράζει! Θα έρθουμε άλλη φορά, πρωί! Πάντως, ευχαριστήθηκα τη βόλτα! Θυμήθηκα τα παλιά”, πρόσθεσε και με ταξίδεψε με τις ιστορίες του, στο Άγιο Όρος, το Περιβόλι της Παναγίας.
Κυνηγώντας… κίσσες στο Άγιο Όρος
– “Ήμουν στην Ιερά Μονή Κωνσταμονίτου. Είχα μεράκι με το κυνήγι και αναζητούσα τρόπο να βγω με το όπλο. Την ευκαιρία μου την έδωσαν οι κίσσες! Εξαιτίας τους, μου έδωσε την ευλογία, ο ηγούμενος!”, είπε ο παπα-Μάρκος και μου κίνησε την περιέργεια.
Τι είχε συμβεί; Ο ηγούμενος ζήτησε να μάθει από τον περιβολάρη, αν το αμπέλι θα δώσει κρασί. Εκείνος, κούνησε αρνητικά το κεφάλι, αναφέροντας ότι τα πουλιά δεν είχαν αφήσει ούτε ρώγα. “Πήγαμε και ο ηγούμενος έμεινε άγαλμα. Τα τσαμπιά κρέμονταν γυμνά. “Οι κίσσες” του είπα: Δώσε μου την ευλογία, να έρθω με το δίκαννο! Την πήρα! Μου ανέθεσε να προσέχω το αμπέλι. Την πρώτη χρονιά-θυμάμαι είχα χτυπήσει 250, την άλλη 225!
Μετά για 30 χρόνια, στο μοναστήρι είχαμε και σταφύλια και αχλάδια και κρασί!”, είπε ο παπα-Μάρκος και μου έκλεισε πονηρά το μάτι.
Ύστερα, θυμήθηκε και άλλα αστεία. “Ήταν ο Θόδωρος και ο Θανάσης. Μας έκαναν ζημιά τα αγριογούρουνα και ήρθαν να πάρουν ευλογία από τον ηγούμενο. Να προσέχετε τους είπε, εκείνος. Γίνονται ατυχήματα! Καλά! Αποκρίθηκαν οι δύο τους και έφυγαν για το καρτέρι. Έφτασαν στο σημείο, αλλά ο Θανάσης, δεν πήρε το όπλο του. Καλά, τι ήρθες; Το ξέχασες; Τον μάλωσε ο Θόδωρος. Όχι! Επίτηδες, δεν το πήρα! Δεν άκουσες τι είπε ο ηγούμενος; Για να μην χτυπηθούμε!, απάντησε ο Θανάσης κι άφησε κάγκελο το φίλο του”, ανέφερε μία ιστορία που θύμισε… ποντιακό ανέκδοτο.
– “Θα σου πω τι έκανα στον τελώνη και τον αστυνόμο. Αυτοί πήγαιναν συνέχεια για αγριογούρουνα. Τους είδα που κατέβαιναν με το αυτοκίνητο. Πάνω στο βρεγμένο δρόμο τους παραπλάνησα. Με τα δάχτυλα, σχημάτισα πατημασιές στο χώμα. Τις είδαν… φρέσκιες και τις ακολούθησαν.
