Πλάτες γέρικες, κυρτωμένες, μα στιβαρές ακόμα. Κουβαλούν κάτι λιγότερο από δύο αιώνες κυνηγίου και οι τρείς μαζί. Σήμερα, με μόνο το όπλο της μνήμης, αφηγούνται τα όσα είδαν και έζησαν στο μακρύ βιός τους…

Πρόκειται για τρεις βετεράνους κυνηγούς από τα Λεγρενά Αττικής, που πίνουν το καφεδάκι τους στην κυνηγετική γωνιά του φούρνου του χωριού. Θυμούνται τα παλιά, τα αλλοτινά μεγαλεία της περιοχής, αλλά και τα δικά τους κατορθώματα στα μακρινά νιάτα τους. Τότε που σκαρφάλωναν σαν τα κατσίκια στα γύρω χαμηλά βουνά, χωρίς να τους σκιάζουν τα κακοτράχαλα και οι κοφτερές κοτρώνες. Τότε που γύριζαν κατάκοποι, ιδρωμένοι και λεροί, αλλά χαρούμενοι, γιατί τα κόπια τους είχαν πιάσει τόπο. Ορτύκια, τρυγόνια και λαγοί ήταν η συνηθισμένη «λεία» τους, αλλά και τσίχλες, μπεκάτσες και παπιά, όταν η βαρυχειμωνιά έφτανε μέχρι το Σούνιο. Όμως οι θύμησες δεν τους εμποδίζουν από το να ενημερώνονται για τα σύγχρονα και τα συμβαίνοντα στο χώρο του κυνηγίου, διαβάζοντας κάθε Τετάρτη την εφημερίδα “Κυνηγετικά Νέα”.

Ο “άρχοντας” των Λεγρενών

Ένθερμος αναγνώστης ο Σωτήρης Σκουρλής, ο αποκαλούμενος «άρχοντας» ή «πρόεδρος», περιμένει ανυπόμονα να φθάσει η εφημερίδα στα χέρια του για να μάθει τι γίνεται έξω από τη γειτονιά του.“Θέλουν και μία λακούβα νερό, μία λούτσα, να την πουν υγρότοπο και να απαγορέψουν το κυνήγι με μολυβένια σκάγια σε ακτίνα 500 μέτρα. Με λίγα λόγια να μη μπορείς να σηκώσεις το τουφέκι στο λαγό ή στα πουλιά μετά από μια βροχή” , έλεγε στο πηγαδάκι των κυνηγών τη μέρα που τους συνάντησα.

Τα λόγια του ομολογουμένως με ξάφνιασαν, όχι μόνο για το πόσο ενημερωμένος είναι, αλλά γιατί μιλώντας για τα ανορθόδοξα και τις επιβουλές των ευρωπαίων αντι-κυνηγών, τα μάτια του πετούσαν σπίθες, σαν να του έκλεβαν το φαϊ από το πιάτο.

Μόνο τους λαγούς δεν κατάφερνα

Ο κυρ-Σωτήρης γεννημένος το 1936 στο Κορωπί Αττικής πρωτοβγήκε στο κυνήγι το 1957 κοντά σε ένα θείο του στους Αγ. Θεοδώρους Κορινθίας. Έμαθε τις πέρδικες από νωρίς και από τότε ασχολιόταν μόνο με τα πουλιά. Το 1981 εγκαταστάθηκε στη Λαυρεωτική, πρώτα στο Χάρακα και μετά από 14 χρόνια, χήρος πλέον, στα Λεγρενά.

“Θυμάμαι έναν Σεπτέμβρη με τρομερό νοτιά. Τα τρυγόνια έβγαιναν «σύννεφο» από τη θάλασσα μετά τις 10 το πρωί. Αλλά πιο πολλά και αυτά που πετύχαινες τις περισσότερες μέρες, ήταν τα ορτύκια. Τα πιο πολλά τα είχα βρει στις 28 Οκτώβρη του 1980. Εκείνη τη μέρα ήταν τόσα που το νεαρό σκυλί μου έγινε μάστορας σε δύο ώρες. Τα δεύτερα περισσότερα τα πέτυχα πάλι τον Οκτώβρη του 1989, στις 22 του μήνα, που πήρα και τρείς μπεκάτσες. Και λαγούς είχε αρκετούς η περιοχή, αλλά δεν τους κατάφερνα. Βλέπεις είχα μάθει να τουφεκώ στο φτερό”.

Ο Σαρακατσάνος λαγοκυνηγός

Ο κατά ένα χρόνο μεγαλύτερος Νίκος Καραγιώργος, ήταν ο λαγοκυνηγός της περιοχής. Ντόπιος από τα Λεγρενά, με Σαρακατσάνικη καταγωγή, για την οποία περηφανεύεται, ξεκίνησε το κυνήγι το 1960, στα 25 του χρόνια.

“τότε είχε πολλούς λαγούς, είχα όμως και καλά σκυλιά. Αλλά όταν «έβρεχε» ο ουρανός ορτύκια δεν άφηνα την ευκαιρία. Ένα Σεπτέμβρη είχα γεμίσει δύο μεγάλες τσάντες με τρυγόνια και ορτύκια. Ήταν πολλά τα πουλιά και μέχρι πριν 15 χρόνια κάτι γινόταν. Τώρα έχουν αραιώσει πολύ.  Μπορεί να τύχει μία καλή μέρα, αλλά άντε να τη πετύχεις, αν δεν είσαι ντόπιος. Δεν σου κρύβω ότι στεναχωριέμαι για σας τους Αθηναίους που ξενυχτάτε για…το τίποτα. Αλλά έτσι είναι το κυνήγι. Πρώτα το μεράκι και μετά όλα τα άλλα. Και εγώ που σταμάτησα, τόχω μετανιώσει”.

Το τουφέκι το κρέμασε στα 83 του, όχι λόγω γηρατειών και ανημποριάς, αλλά λόγω… ανυπαρξίας θηραμάτων.

Θεός συγχωρέστα κι αυτά και μένα

Ντόπιος από τα Λεγρενά και μεγαλύτερος της παρέας ο Βαγγέλης Ντούνιας, που μέχρι τα 88 του, ήταν με το τουφέκι στο χέρι.

“Το 1947 σαν ήμουνα 16 χρονών ξεκίνησα το κυνήγι με το τουφέκι που έχω μέχρι σήμερα. Για δύο χρόνια ήμουν «παράνομος», αλλά στα 18 έβγαλα τη πρώτη άδεια και έγινα νόμιμος. Έχω βγάλει 70 άδειες στη ζωή μου, ούτε μία χρονιά δεν έχασα. Τόσο «δοσμένος» ήμουνα στο κυνήγι.Το 1963 με το μεγάλο και διαρκείας χιονιά κυνήγησα τη πρώτη μέρα, γιατί μετά απαγορεύτηκε, και βάρεσα, εδώ στα Λεγρενά, 52 μπεκάτσες. Πιο πριν το 1957 στις 17 του Οκτώβρη κυνήγησα ολομερήτικα στο Χάρακα (σ.σ γειτονική περιοχή και φημισμένος ορτυκότοπος) και βάρεσα 97 ορτύκια. Θεός συγχωρέστα κι αυτά και μένα. Ένα άλλο φθινόπωρο, κοντά στο σούρουπο έφθασα ψηλά στα μαντριά, κοντά στο χωριό και θα σου πω ένα περίεργο που συνέβη και δεν τόχω ξαναδεί. Είχε πολλά ορτύκια εκείνο το απόγευμα και το σκυλί τα σήκωνε δύο-δύο. Τουφεκούσα μόνο το ένα, για οικονομία στα φυσίγγια και το άλλο, αφού απομακρινόταν καμιά εκατοστή μέτρα, ξαναγύριζε από κεί που είχε σηκωθεί. Και αυτό δεν έγινε μόνο μία φορά, λες και τα πουλιά δεν ήθελαν να αλλάξουν θέση. Σε λίγο και ενώ σουρούπωνε για καλά, σηκώθηκε ένα «σύννεφο» με ορτύκια. 500 ήταν, 1000 ήταν, δεν μπορούσα να υπολογίσω. Σάστισα και δεν τα  τουφέκισα, παρά τα χάζευα αποσβολωμένος που τραβούσαν για τη θάλασσα”.