Την 14η Δεκεμβρίου 1921, ο Εδουάρδος, ο πρίγκιπας της Ουαλίας, διάδοχος του βρετανικού θρόνου, έφτασε στις ζούγκλες του Εθνικού Πάρκου Τσιτουάν (Νεπάλ), για να περάσει μια κυνηγετική εβδομάδα στη ζούγκλα Ταράι συντροφιά με τον επί σειρά ετών ηγεμόνα του Νεπάλ, Τσάντρα Σάμσερ Ράνα. Η διπλωματία δια μέσου της θήρας στο Νεπάλ, είχε πλέον καθιερωθεί.
Ακριβώς 10 χρόνια νωρίτερα, τον Δεκέμβριο του 1911, ο πατέρας του Εδουάρδου, Γεώργιος Ε’, είχε κυνηγήσει στο Τσιτουάν (Νεπάλ), λίγες μόλις μέρες αφότου στέφθηκε Αυτοκράτορας της Ινδίας. Το 1876, ο παππούς του Εδουάρδου, Εδουάρδος Ζ’, τότε Πρίγκιπας της Ουαλίας, είχε κυνηγήσει τίγρεις στη Σουκλαπάντα με τον τότε ηγεμόνα της χώρας, Γιουνγκ Μπαχαντούρ Ράνα.
Εκδηλώσεις πλούτου, δύναμης & ανδρισμού
Πολλά βιβλία και άρθρα εμφανίστηκαν για αυτά τα κυνήγια στο Νεπάλ, η βιβλιογραφία είναι μεγάλη και σημαντική. Κυρίως εορταστικές αφηγήσεις Βρετανών συγγραφέων που έγραφαν για το βρετανικό κοινό.
Για τους σημερινούς αναγνώστες, αυτές οι πηγές αποτελούν «μάλλον καταθλιπτικό ανάγνωσμα», όπως το χαρακτήρισε πρόσφατα ένας οικολόγος, χωρίς να μπορεί να διακρίνει όμως πως είναι κάτι περισσότερο από «ένα αρχείο του ποιος πυροβόλησε και σκότωσε τι και πότε».
Σήμερα, έναν αιώνα μετά, είναι πιο κατάλληλη στιγμή να μελετηθούν αυτά τα διεθνή, κυνηγετικά, υψηλού επιπέδου «ξεφαντώματα», καθώς σύμφωνα με τους ιστορικούς σήμαιναν πολλά τόσο για τις δύο χώρες όσο και για πολλούς εμπλεκόμενους παράγοντες.
Δεν ήταν απλά ταξίδια για κυνήγι και κατασκήνωση. Η παράδοση χρονολογείται τουλάχιστον από την πρώιμη βασιλεία του Τζουνγκ Μπαχαντούρ στη δεκαετία του 1850. Επρόκειτο περισσότερο για σχεδόν χορογραφημένες εκδηλώσεις πλούτου, δύναμης και ανδρισμού – μερικές φορές, όπως το 1921, αναμεμειγμένες με σημαντικές διπλωματικές διαπραγματεύσεις.
Άσκηση διπλωματίας
Ήταν ξεκάθαρα άσκηση διπλωματίας. Τα κυνήγια στην Ταράι, που οργανώνονταν από τη δυναστεία των Ράνας έδιναν το στίγμα αυτού που ο Γουίλιαμ Ο’Κόνορ, Βρετανός κάτοικος στο Νεπάλ εκείνης της εποχής, περιέγραφε ως «ανατολίτικο μεγαλείο» – μια παράσταση με εκατοντάδες ελέφαντες, χιλιάδες στρατιώτες και αχανείς εκτάσεις γεμάτες άγρια θηρία.
Το κυνήγι του 1921 δεν διέφερε πολύ από αυτό. Μάλιστα έχει καταγραφεί ως ένα από τα πλέον μεγαλοπρεπή.
«Οι σκηνές, σε μια τεράστια έκταση, με θέα τις μακρινές κορυφές των Ιμαλαΐων, στέγαζαν εκτός του βρετανικού στρατού και του πρίγκιπα της Ουαλίας, 49 Ευρωπαίους καλεσμένους, συμπεριλαμβανομένου του νεαρού τότε Λούις Μαουντμπάτεν, του ανθρώπου που ως τελευταίος αντιβασιλέας της Βρετανίας στην Νότια Ασία, στα τέλη της δεκαετίας του 1940, θα επέβλεπε τη διχοτόμηση της Ινδίας και του Πακιστάν», έχει καταγράψει χρονικογράφος της εποχής.
Η βρετανική ακολουθία περιελάμβανε επίσης αξιωματούχους από την Βρετανία και τις αποικίες, στρατιωτικούς ακόλουθους και αξιωματούχους, γραμματείς, διπλωμάτες και μέλη του Τύπου. Ήταν μεν ένα κυνήγι, αλλά υπήρχε και πολλή δουλειά να γίνει.
Φυσικά δεν έλειπε η πολυτέλεια. Οι σκηνές ήταν φωτοδοτημένες και τα χαλιά από δέρμα λεοπάρδαλης κάλυπταν τα πατώματά τους. Ένα γραφείο φτιαγμένο από οπλές ρινόκερου, κέρατο και δέρμα προσέθετε επιπλέον κομψότητα στη σκηνή του Πρίγκιπα της Ουαλίας. Κάθε βράδυ, διοργανώνονταν συναυλίες και χοροί.
Ωστόσο, υπήρχε και η απαραίτητη τραχύτητα, καθώς κάθε μέρα στη ζούγκλα, η αβρότητα και οι καλοί τρόποι έδιναν τη θέση τους σε επιδείξεις αρρενωπότητας, ανδρείας, ικανότητας. Ενίοτε μάλιστα, φτερωτά που θηρεύονταν, πέρδικες κατά κύριο λόγο, μαγειρεύονταν το βράδυ στο δείπνο που ετοιμαζόταν λίγο έξω από τη ζούγκλα, χωρίς να του λείπει όμως η πολυτέλεια.
Οι ελέφαντες και η τελετουργία
Από το «σόου», γράφουν τα βιβλία της εποχής, δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι ελέφαντες. Πολλοί ελέφαντες: 423 για την ακρίβεια. Αυτό μπορεί να φαντάζει πολύ, αλλά, σύμφωνα με τα πρότυπα κυνηγιού στην Ταράι (Νεπάλ), στην πραγματικότητα δεν ήταν.
Όταν ο παππούς του Εδουάρδου έκανε την αντίστοιχη επίσκεψη το 1876, για να περάσει τον ποταμό Μαχακάλι από την Ινδία στο Νεπάλ, αυτός και οι συνοδοί του επέβαιναν σε 700 ελέφαντες, ενώ το 1911, όχι λιγότεροι από 600 ελέφαντες συνόδευσαν τον Γεώργιο τον πέμπτο να διασχίσει το Τσιτουάν (Νεπάλ) αναζητώντας τίγρεις.
Κι αυτό είναι απόλυτα λογικό καθώς πρώτοι οι Ινδοί ευγενείς ανακάλυψαν πως το κυνήγι της τίγρης στις ζούγκλες του Νεπάλ δεν θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα εάν τα μεγάλα κι ανθεκτικά παχύδερμα δεν κουβαλούσαν στην πλάτη τους όσους επεδίωκαν με ασφάλεια να διασχίσουν ποτάμια και λίμνες περιτριγυρισμένα από άγρια και ψηλή βλάστηση.
Τα κυνήγια αυτά γίνονταν εν μέρει με δόλωμα. Βουβάλια και μοσχάρια χρησιμοποιούνταν για να δελεάσουν τις τίγρεις. Μια διαδικασία στην οποία όμως οι υψηλοί καλεσμένοι δεν μετείχαν.
Ένας ή και περισσότεροι εξειδικευμένοι «οδηγοί» αναλάμβαναν αυτό το έργο ώστε οι κυνηγοί με τους ελέφαντες και τα όπλα να φτάσουν στο σημείο μόνο αφότου τα αιλουροειδή είχαν «τσιμπήσει» το δόλωμα. Οι κυνηγοί περικύκλωναν τότε το θήραμα και στη συνέχεια συνήθως αφηνόταν στον πλέον επίσημο από τους παριστάμενους η «τιμή» να το τουφεκίσει.
«Αυτό δεν είναι τόσο απλό βέβαια όσο το φαντάζεται κανείς», σημείωσε ο Βρετανός δημοσιογράφος Πέρσεβαλ Λάντον, ο οποίος ήταν στο Τσιτουάν (Νεπάλ) το 1921. «Διαισθανόμενη τον κίνδυνο, η τίγρης κρύβεται και μένει ακίνητη στο πυκνό ψηλό γρασίδι, χωρίς να αποκαλύπτεται μέχρι που σχεδόν συνθλίβεται κάτω από τα πόδια των ελεφάντων κάτι που έχει ως αποτέλεσμα να αφηνιάσει ο ελέφαντας. Καμία στιγμή σε όλη την εξόρμηση δεν είναι τόσο επικίνδυνη όσο αυτή».
«Οι τίγρεις δρουν ανεξέλεγκτα όταν δεχθούν τέτοιου είδους πίεση. Μπορεί να ορμήσουν με ένα άλμα στους κυνηγούς. Όμως η διαδικασία είναι δύσκολη και απαιτεί σωστό χειρισμό γιατί μπορεί επίσης κάποιος πεζός η αναβάτης να πέσει και να ποδοπατηθεί από τους ελέφαντες ή ακόμα και να πυροβοληθεί κατά λάθος από κάποιον άλλο που στόχευσε μέσα στον πανικό το λάθος σημείο».
Οι καρπώσεις
Οι ευγενείς πάντα έφευγαν ικανοποιημένοι από αυτά τα κυνήγια. Οι αριθμοί των καρπώσεων σήμερα φαντάζουν τεράστιοι όμως για τότε δεν θεωρούνταν τέτοιοι.
Το 1911, ο ίδιος ο βασιλιάς Γεώργιος πυροβόλησε και σκότωσε 21 τίγρεις, 10 ρινόκερους και 2 αρκούδες. Ολόκληρη η παρέα του σκότωσε 39 τίγρεις, 18 ρινόκερους και τέσσερις αρκούδες.
Το 1921, η κάρπωση ήταν λίγο πιο μετριοπαθής: 18 τίγρεις, οκτώ ρινόκεροι, δύο αρκούδες και δύο λεοπαρδάλεις. Και στην πραγματικότητα, ο Πρίγκιπας είπε ότι ήταν πολύ περήφανος όχι για τις τίγρεις του, αλλά για ένα άλλο, διαφορετικό θήραμα:
Καθώς έκανε πεζοπορία συνάντησε και πυροβόλησε μια βασιλική κόμπρα που ξεπερνούσε τα τρία μέτρα.
Φυσιοδίφης της εποχής πάντως τόνιζε, πως το μακροπρόθεσμο περιβαλλοντικό κόστος ήταν μικρότερο από αυτό που θα περίμενε κανείς. Τα κυνήγια ήταν σίγουρα αιματηρές υποθέσεις, αλλά τελικά όχι τόσο επιζήμια για τους πληθυσμούς της άγριας ζωής.
Οι οικολόγοι γενικά συμφωνούν ότι οι πληθυσμοί των τίγρεων και των ρινόκερων ανέκαμψαν από αυτά τα κυνήγια μέσα σε λίγα μόλις χρόνια, ενώ μέχρι σήμερα συμφωνούν πως μια ακόμα μεγαλύτερη απειλή, είναι η απώλεια του ενδιαιτήματος.
Σε κάθε περίπτωση, τα κυνήγια αυτά συνεχίστηκαν. Από γενιά σε γενιά γαλαζοαίματων, όλοι πέρασαν από την Ινδία για κυνήγι, έχοντας καταλήξει πως είναι ο πιο απολαυστικός τρόπος να λυθούν παράλληλα κρατικά ζητήματα.
Η τακτική έληξε με την διχοτόμηση του Νεπάλ λίγο μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο όμως πολλοί Νεπαλέζοι εκτιμούν πως αυτά τα κυνήγια βοήθησαν το Νεπάλ να διατηρήσει την ανεξαρτησία του από την Ινδία τα δύσκολα προηγούμενα χρόνια.
