spot_img
Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024
spot_img
ΑρχικήΚυνήγιΑναπολήσεις από τις Σπέτσες του '50...

Αναπολήσεις από τις Σπέτσες του ’50…

|

Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food

“Όταν ξεκινούσαμε από το Ποσειδώνειο να ανεβούμε στην κορφή, έβλεπες στο χάραμα όλη τη σειρά των κυνηγών να παρελαύνουν επάνω στα ζώα…”.

Του Θεόδωρου Γαροφαλίδη

(από το βιβλίο του “Αναμνήσεις ενός κυνηγού”)

Κάποτε οι Σπέτσες ήταν ένα από τα καλλίτερα περάσματα των ορτυκιών… Τα τρυγόνια ήσαν λιγότερα, μα όσο και να μην έφταναν τον αριθμό των ορτυκιών, πάντα μπορούσες να κάνεις 15 ή 20 πουλιά και στα καλά περάσματα 30 ή 40! Μα ήταν τόσο ωραίο το νησί, είχες τόσα άλλα να κάνεις όταν δεν είχε περάσματα, που ευχαρίστως πήγαινα να καθίσω 8-10 ήμερες στο Ποσειδώνιον, στα τέλη Αυγούστου ή στις αρχές του Σεπτεμβρίου. Κάθε πρωί στις 5:30’ ανεβαίναμε με τα ζώα και φτάναμε στην κορφή, περνώντας από το Πορτ Άρθουρ… Εκεί στην κορυφή, στην “Κατσουλιέρα”, κάναμε στάση, πίναμε καφέ και σκορπούσαμε στα καρτέρια.

Ο καθένας στο καρτέρι του

Ο καθένας είχε το δικό του μέρος που προτιμούσε, και κανείς δεν πήγαινε να το καταπατήσει, γιατί σεβόταν ο ένας τον άλλον. Ο τεπές ήταν του Μπούμπουλη, πίσω από την “Κατσουλιέρα” ο Καραγιαννόπουλος με τον απαραίτητο Μανώλη, πιο πέρα εγώ, στην Παναγία ο Δασκαλάκης… Κάτω στον Κουζουνό ο Κουτσής, στο Βροντάει, ο Λούης, στου Πουλάκη ο Κιτροέφ, ο Παμίνος και ο Καλλιγάς… Όταν ξεκινούσαμε από το Ποσειδώνειο να ανεβούμε στην κορφή, έβλεπες στο χάραμα όλη τη σειρά των κυνηγών να παρελαύνουν επάνω στα ζώα. Εκεί έρχονταν οι Λεμπέσηδες, ο Νατσούλης, ο Καλλιγάς, ο Δήμητσας, ο Γεωργιάδης, ο Δημητριάδης, ο Ισαακίδης, ο Γιαννόπουλος, ο Νταλιάνης, μα το νησί ήταν μεγάλο και μας χωρούσε όλους.

Η μεγάλη μέρα!

Κάθε χρόνο διαπιστώναμε πώς λιγόστευαν τα πουλιά, μα κάθε χρόνο μαζευόμαστε πάλι να τα κυνηγήσουμε, ώσπου στο τέλος έμειναν να πηγαίνουν μόνον οι Σπετσιώτες και αυτοί πού χτίσανε σπίτια στο νησί… Κάποτε εδώ είχε γίνει σε μία ημέρα το καταπληκτικό νούμερο των 237 ορτυκιών από έναν άνθρωπο: ήταν ο μακαρίτης Γιάννης Κουτσής, πού την ημέρα εκείνη κατέβηκε απ’ το βουνό, βράδυ σχεδόν, αφού είχε στείλει δύο φορές τον αγωγιάτη του να του φέρει φυσίγγια. Κείνη την ημέρα είχε και τρυγόνια πολλά. 

Οι προτιμήσεις…

Εγώ 9:30’ ήμουν πίσω στο ξενοδοχείο, αφού ξόδεψα τα φυσίγγια, έχοντας στη τσάντα 30-35 τρυγόνια και λίγα ορτύκια πού έβγαιναν μπροστά μου, εκεί πού κυνηγούσα τα τρυγόνια. Προσωπικά, σπανίως κυνηγούσα ορτύκια στις Σπέτσες. Μου άρεσαν τα τρυγόνια, σαν πέταγμα και σαν τουφεκιά! Εκείνο το μονότονο του ορτυκιού δεν με συγκινούσε, ενώ η πληθώρα των εναλλασσομένων πεταγμάτων του τρυγονιού σε ενθουσιάζει…

Οι τουφεκιές του κυρίου καθηγητή

Εκεί στις Σπέτσες θυμάμαι τον μακαρίτη καθηγητή Καραγιαννόπουλο, ένθερμο… μα αδέξιο κυνηγό! Τον συνόδευε επί πολλά χρόνια ο Μανώλης, πού σαν Σπετσιώτης κυνηγός ήταν άσσος στις τουφεκιές. Έστεκε πίσω από το “αφεντικό” – όπως τον έλεγε – έτοιμος να ρίξει στο τρυγόνι πού θα αστοχούσε (ήταν βέβαιος γι’ αυτό) ο καθηγητής! Και άκουγες δύο τουφεκιές… σαν ντουμπλέ: η πρώτη του Καραγιαννόπουλου, η δεύτερη του Μανώλη, πού ταυτοχρόνως φώναζε… “μπράβο αφεντικό”. 

Και όταν στην επιστροφή περνούσε ο Καραγιαννόπουλος από την “Κατσουλιέρα”, καβάλα στο μουλάρι με κρεμασμένα τα τρυγόνια, τον ρωτούσαμε:

-“Πόσα κύριε καθηγητά;”.

Εκείνος απαντούσε τάχατες αδιάφορα 10 ή 12, ενώ ο …συνοδεύων Μανώλης σήκωνε το χέρι και έδειχνε ένα ή δύο δάκτυλα! Και όμως ο καθηγητής δεν απελπιζόταν. Έφτανε πρώτος στο στέκι του, ντυμένος άψογα, με το “Darne” πού δεν το άλλαζε με κανένα δίκαννο, και έφευγε τελευταίος. Κάποτε συνέβη κάτι το μοναδικό! Ήταν πρωί ακόμα και από το καρτέρι του Καραγιαννόπουλου πέρασε ένα τρυγόνι αρκετά δύσκολο… Ο Καθηγητής ρίχνει και το πουλί έπεσε, χωρίς… τη βοήθεια του Μανώλη!

Σε λίγο περνάει δεύτερο πού είχε την ίδια τύχη. Την τρίτη φορά, με ένα πετυχημένο ντουμπλέ, ο καθηγητής χτυπάει άλλο ένα. Και τότε ακούστηκε το αμίμητο από τον Μανώλη:

-“Μπα, σε καλό σας κύριε καθηγητά! Τι πάθατε σήμερα;”…

 

Ακολουθήστε το kynigesia.gr στο Google News.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

spot_img
spot_img

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ