Άλλο ένα κείμενο μίσους και εμπάθειας κατά του κυνηγίου!
Η συντάκτης στοιβάζει τις λέξεις στο χαρτί στην προσπάθειά της να επιβάλλει την ιδεοληψία της.
Χωρίς στοιχεία αρκείται στο να κατηγορεί την οικογένεια των κυνηγών, που πέρα όλων των άλλων αποτελεί μια μεγάλη κοινωνική ομάδα, που ασκεί νόμιμα τη δραστηριότητά της. Αρκούν μερικά σκάγια σε ένα σώμα πουλιού για να ρίξει όλο το φαρμάκι ενάντια σε κάτι που δεν θέλει να υπάρχει.
Και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός πως κάθε Έλληνας πολίτης έχει το δικαίωμα να κατέχει λειόκαννο όπλο, χωρίς απαραίτητα να είναι κυνηγός.
Για το λόγο αυτό τα “κυνηγετικά” όπλα ξεπερνούν το ενάμισι εκατομμύριο, ενώ οι κυνηγοί είναι περίπου 150.000. Τι να τα κάνει όμως τα στοιχεία αυτά; Και πολύ πιθανόν να μην τα γνωρίζει καν. Αλλά τι σημασία έχει αυτό τη στιγμή που βρήκε μια χρυσή ευκαιρία να επιβάλλει την ιδεοληψία της; Άλλο ένα κείμενο ωμής προπαγάνδας, κυνισμού και κραυγαλέου αντικυνηγετισμού. Τέτοιου τύπου κείμενα αποτελούν τρανταχτή απόδειξη ότι για κάποιους η λογική δεν είναι τίποτα μπροστά στην ιδεοληψία.
Διαβάστε το αντικυνηγετικό παραλήρημα από του εν λόγω δημοσιεύματος:
«Ενα ακόμα αρπακτικό πουλί κατέρρευσε και πέθανε μετά από 13 ημέρες ταλαιπωρίας, χτυπημένο από 6 σκάγια. Οι εθελοντές του Κέντρου Προστασίας και Περίθαλψης Αγριας Ζωής (ΚΕΠΠΑΖ) με ανάρτησή τους αρνούνται ότι μπορείς να στρέψεις κατά λάθος το όπλο ενάντια σε ένα τέτοιο πουλί ή για… λόγους εκδίκησης. Γράφουν χαρακτηριστικά πως είναι τόσο βαθιά η άγνοια “αυτών των ανθρώπων” για την ουσία της διατήρησης των αρπακτικών πουλιών, που “φαντάζει ανατριχιαστικό το πώς δίνεται δύναμη και εξουσία σε αυτούς τους ανθρώπους μέσω της οπλοκατοχής και της οπλοχρησίας: Σε ανθρώπους εγκληματίες χωρίς αυτοσυγκράτηση και χωρίς γνώση των επιπτώσεων των πράξεων αυτών”.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι κυνηγοί που ναι μεν δεν αμφισβητείται το δικαίωμά τους, εφόσον τους το επιτρέπει ο νομοθέτης, να εξασκούν το… χόμπι τους, αλλά, προσωπικά, θα συνταχθώ με το ΚΕΠΠΑΖ και τις περιβαλλοντικές οργανώσεις δηλώνοντας ξεκάθαρα υπέρ της κατάργησης του κυνηγιού. Οι κυνηγοί καταπατούν βάναυσα τους τελευταίους θύλακες άγριας ζωής στη Μεσσηνία. Δηλαδή τις λίγες δύσβατες περιοχές που δεν προσφέρονται για καλλιέργειες, όπου μπορούν πλέον να βρουν θηράματα, αφού τα άγρια ζώα βρίσκουν εκεί καταφύγιο.
Επειτα, είναι και η σωρευτική μόλυνση του πυθμένα λιμνών και ποταμών από τα σκάγια μολύβδου, όπως και το γεγονός ότι ο κάθε ένας που στρέφει το όπλο του σε άγριο ζώο, του οποίου απαγορεύεται το κυνήγι, γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει και έχει τον απόλυτο έλεγχο και την αποκλειστική ευθύνη για ό,τι πράττει. Θα πρέπει λοιπόν όπου υπάρχουν πολλά τεκμηριωμένα περιστατικά λαθροθηρίας να απαγορεύεται το κυνήγι, όπως προτείνουν χωρίς περιστροφές και στρογγυλοποιήσεις οι εθελοντές του ΚΕΠΠΑΖ. Αρχικά στις κατά τόπους περιοχές και στη συνέχεια σε επίπεδο νομού.
Αυτήν την πρόταση εξάλλου, περισσότερο τεκμηριωμένη, προτίθεται να καταθέσει το ΚΕΠΠΑΖ στο αρμόδιο υπουργείο Περιβάλλοντος, καθώς, όπως επισημαίνουν οι εθελοντές του Κέντρου “θα πρέπει να αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε ότι μπορούμε να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε”.»
