κείμενο Χάρης Κρητικός
Ιδανικές συνθήκες αποθήκευσης των φυσιγγίων θεωρούνται οι 21 βαθμοί θερμοκρασίας, με την υγρασία να κυμαίνεται μεταξύ 50% – 60%. Κάποιες εταιρείες παραγωγής μερίμνησαν ώστε η επισήμανση αυτή να αναγράφεται πάνω στην συσκευασία. Δυστυχώς οι περισσότεροι το αγνοούν ενώ μερικοί αδιαφορούν επιδεικτικά…
Έχω δει φυσίγγια χύμα να παραμένουν και να περιφέρονται μέσα στις καμπίνες αυτοκινήτων, ιδίως αγροτικών, για μήνες, ίσως και χρόνια. Έχω δει να κρέμονται με τη φυσιγγιοθήκη από ένα καρφί στον τοίχο, πίσω ακριβώς από το πυρωμένο μπουρί της ξυλόσομπας. Έχω δει επίσης κουτιά να αφήνονται για μήνες παρατημένα σε σπίτια που έκλεισαν τον Δεκέμβρη και θα ξανανοίξουν φέτος με την πέρδικα.
Αυτό που δεν είχα δει ήταν φυσίγγια να «καθαρίζονται» με σύρμα, φαλτσέτα και τροχό… Και μάλιστα η δουλειά να γίνεται με σοβαρότητα, ρυθμό, μεράκι και προπάντων… καμάρι. Ένας ο αρχιμάστορας, τέσσερις οι βοηθοί, στα πέντε θα γινόταν η μοιρασιά. Από τους βοηθούς οι δύο αφαιρούσαν με φαλτσέτες το παχύ στρώμα σκουριάς του πάφιλα και ο τρίτος τα πέρναγε δύο χέρια με χοντρό και ψιλό σύρμα κατσαρόλας, πριν τα παραδώσει στον μάστορα που τα γυάλιζε στον τροχό.
Ο τελευταίος βοηθός ήταν φαίνεται του γραφείου… Αυτός αναλάμβανε το δύσκολο ρόλο να «σουλουπώσει» τα κουτιά, βάζοντας στο εσωτερικό τους αυτοκόλλητα για να καλυφτεί η σκουριά που είχαν ρουφήξει, και να μην μεταδοθεί μετά ξανά στα επισκευασμένα…
Μιλάμε για μεγαλείο φιλοσοφίας και τεχνικής…
Μετά έπαιρνε τα γυαλισμένα και τα τοποθετούσε πάλι στα κουτιά τους, έτσι νοικοκυρεμένα δηλαδή για να μην μπερδεύονται νούμερα και γομώσεις. Γινόταν όμως και διαχωρισμός. Αυτά που είχαν τελείως σκουριασμένο και το καψύλλιο, θα τα έδιναν σε φίλους γουρουνάδες για παγανοφύσιγγα. Έβλεπαν δηλαδή πως με αυτά μάλλον το «παρατραβούσαν», οπότε, καλού κακού επέλεγαν να τα ρίξουν άλλοι…
Μια υπόδειξη τόλμησα να κάνω για κάποια σημεία από την πατούρα του πάφιλα που έλειπαν, αλλά μου είπαν πως δεν έχει σημασία. Αφού αυτό δεν είχε σημασία, κατάλαβα πως δεν υπήρχε και λόγος για να ξαναμιλήσω. Αντί λοιπόν να βάλω και άλλο νταλγκά στο κεφάλι μου, ήπια το δεύτερο ουζάκι, τελείωσα με τον μεζέ, έβγαλα και μερικές φωτογραφίες σε πολύ κοντινά πλάνα και έφυγα ευχόμενος να μην συμβεί αργότερα με την έναρξη κανένα κακό.
Τους άφησα εκεί στην μεγάλη βεράντα με θέα, προσηλωμένους στο καθήκον. Εξ άλλου είχαν πολλές ώρες δουλειά ακόμη. Τα φυσίγγια που τους έστειλε κάποιος πραγματικά αθεόφοβος, ήταν πολλά. Πολλοί όμως και οι κίνδυνοι που έκρυβαν μέσα τους. Ένας επαγγελματίας οπλουργός, ή κάποιος κυνηγός με εξειδίκευση στο θέμα θα μπορούσε να γράψει στοχευμένα. Εμάς, θα πρέπει να μας αρκεί να γνωρίζουμε πως φυσίγγι παραμορφωμένο από διόγκωση ή σκουριά θεωρείται από απλώς ακατάλληλο, έως αρκετά επικίνδυνο. Η ζωή του καθενός μας είναι προσωπική “περιουσία” και την διαχειρίζεται όπως θέλει. Τα φυσίγγια όμως, ιδίως αυτά που φτάνουν ως τους κυνηγότοπους και τα τουφέκια που τα ρίχνουν, μας αφορούν όλους, είτε είμαστε δίπλα τους, είτε απέναντι…
Αργός θάνατος η υγρασία
Ο μεγαλύτερος εχθρός των μετάλλων είναι η υγρασία. Η έκθεσή τους κατά διαστήματα σε βρόχινο ή τρεχούμενο νερό, μικρότερη ζημιά τους προκαλεί. Η υγρασία δεν αντιμετωπίζεται σε χώρους που για αυτήν θεωρούνται ιδανικοί. Ακόμη και ο περιορισμός της είναι μάλλον αδύνατος σε επαρκή βαθμό. Δουλεύει ύπουλα, αργά και δίχως εμφανή αρχικά τα σημάδια της. Στον κυνηγετικό χώρο τα συχνότερα θύματά της είναι τα όπλα. Χήρες θανόντων κυνηγών αλλά και κληρονόμοι που μετά από μήνες ή χρόνια ασχολήθηκαν με το όπλο του μακαρίτη, είδαν τα αποτελέσματα της υγρασίας επάνω του. Το “σαράκι” αυτό δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε ακριβά χειροποίητα και φτηνά μαζικής παραγωγής. Ίδιες ακριβώς οι θλιβερές διαπιστώσεις και των εν ενεργεία συναδέλφων που εγκατέλειψαν τουφέκια σε ακατάλληλες συνθήκες.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα υπέροχο δίκαννο ποζέ SKB 885 Field που αγοράστηκε το 1999 αντί 780.000 δραχμών. Αρχικά ο φίλος μου και στη συνέχεια ο γιος του κυνηγούσαν με αυτό ως και το 2016. Λόγω κρίσης έφυγαν οικογενειακώς στη Φινλανδία και τον Απρίλη που το όπλο επιχειρήθηκε να πουληθεί ήταν αγνώριστο από σκουριά. Είχε μείνει για 16 μήνες σε πατάρι άδειας και κλειστής ισόγειας μονοκατοικίας… Υπόγεια, πατάρια, πετρόκτιστες κλειστές οικίες, υγρά μέρη και σημεία με υδρατμούς, είναι “ναρκοπέδια”.
Κάποτε, όταν αποφάσισα να φτιάξω τον πρώτο μου φοριαμό για όπλα, ρώτησα τον σπουδαγμένο στον Καναδά οπλουργό Κώστα Κουρουνιώτη, για τα υλικά που έπρεπε να επιλέξω και για το που θα έπρεπε να τον τοποθετήσω. Θυμάμαι σαν τώρα την απάντησή του:
Πριν παραγγείλεις την βιτρίνα θα πάρεις ένα υγρόμετρο και με αυτό θα ψάξεις την γωνιά του σπιτιού σου με την χαμηλότερη υγρασία. Εκεί θα την τοποθετήσεις και κάπου κοντά στον ίδιο χώρο θα αποθηκεύεις και θα φυσίγγια σου, ήταν τα λόγια του.
Τον άκουσα και τέτοια προβλήματα δεν είχα ποτέ. Το ίδιο εύκολα επηρεάζονται από την υγρασία και τα φυσίγγια. Ωστόσο η εμφάνισή της γίνεται αμέσως ορατή, αφού η χημική επίδραση που προκαλεί επάνω στον πάφιλα, εντοπίζεται έγκαιρα με την μορφή της αποκαλούμενης “πρασινίλας”. Σε αυτό το στάδιο της διάγνωσης τίποτα δεν πρέπει να μας ανησυχεί. Τα φυσίγγια είναι ανεπηρέαστα και ρίχνονται άφοβα. Το ίδιο ακίνδυνα εξακολουθούν να είναι και όταν η σκουριά πρωτοεμφανίζεται ελαφρά στον περίγυρο της βάσης τους. Σε αυτή την περίπτωση όμως καλό είναι να την αφαιρούμε πριν μπουν στην θαλάμη, αποκλειστικά για την προστασία του όπλου από συσσώρευση ξένων σωμάτων. Στο θέμα όπλο και φυσίγγια, η πρόληψη έχει ξεχωριστή σημασία και όχι η καταστολή. Και σε κάθε περίπτωση, όσα και αν είναι, από όπου και αν προέρχονται, δεν επιχειρούμε “ανακαίνιση” σε φυσίγγια όπως αυτά των φωτογραφιών…
