Το ποταμίσιο ψάρεμα έχει ξεχωριστή γοητεία μέσα στο Καλοκαίρι. Και δεν είναι λίγοι οι κυνηγοί του ποταμού, οι οποίοι επιδιώκουν να περιπλανιούνται στα παρόχθια μονοπάτια, απολαμβάνοντας τη δροσιά κάτω από τα πλατάνια.
Το κακό είναι ότι οι καλοκαιρινές μπόρες, που πέφτουν το τελευταίο διάστημα στα Γιάννενα, έφεραν κατεβασιές που θόλωσαν τα ποταμίσια νερά. Κι ως γνωστό, θολό νερό στο ψάρεμα σημαίνει μειωμένο έως μηδενικό τσίμπημα. Γιατί δεν αρκεί το ψάρι να κυνηγά, πρέπει να βλέπει και το δόλωμα.
Καθώς πέφτει η στάθμη του νερού μέσα στο Καλοκαίρι και λαγαρίζει το ποτάμι, βλέπεις τις πέστροφες και τους τιλιανούς να βγαίνουν ευκολότερα από το γιατάκι τους δελεασμένα και να χτυπούν από πολύ μακριά. Είτε πρόκειται για μεταλλική πεταλούδα που στραφταλίζει πάνω από τις πέτρες του βυθού, είτε για μύγα που αιωρείται λίγο πάνω από την υδάτινη επιφάνεια, το ποταμίσιο ψάρεμα γίνεται πιο άνετο.
Ένα «κόλπο» για ανοιξιάτικες πέστροφες…
Όχι ότι και τότε ξεκινάς με σιγουριά από το σπίτι – ποτέ δεν είναι δεμένα, απλά οι πιθανότητες για μια καλή ψαριά είναι σίγουρα περισσότερες. Με τις απογευματινές μπόρες όμως να πέφτουν κατά τόπους, είναι ρίσκο να αποφασίζεις να κάνεις κάμποσα – ακριβά – χιλιόμετρα για να βρεις το ποτάμι ανακατωμένο.
Εμείς τουλάχιστον αυτό πάθαμε τις δυο τελευταίες φορές που πήγαμε. Βέβαια δεν μπορώ να πω κάτι τσίμπησε, δε γυρίσαμε με άδεια χέρια, αλλά δε μείναμε και ικανοποιημένοι από την κινητικότητα των ψαριών. Είναι άλλωστε λογικό μέσα στο θολωμένο νερό ούτε να τα βλέπεις, ούτε να σε βλέπουν…