Ορτυκότοποι: Ίσως οι καλύτεροι για τα εκπαιδευτικά
Σίγουρα τα ορτύκια είναι περισσότερα, και σε κάποιες περιοχές ενδεχομένως τώρα με τις αφίξεις να αφθονούν, ωστόσο τα εκπαιδευτικά δεν πρέπει απαραιτήτως να συνδέονται με «διάσημους» ορτυκότοπους. Ίσως σε “φτωχότερους” γίνονται με καλύτερα αποτελέσματα.
Πράγματι, έχει επικρατήσει η άποψη πως ορτύκια έχουν μόνο οι τεράστιες πεδινές περιοχές. Υπό αυτή την έννοια, ευνοημένοι πρέπει να θεωρούνται όσοι κατοικούν, άρα μπορούν και να πηγαίνουν τακτικά, σε περιοχές όπως ο κάμπος της Ηλείας, του Μεσολογγίου, της Κωπαΐδας, της Θεσσαλίας, του Αγίου Δημητρίου Κοζάνης, του Χέρσου στο Κιλκίς, του Οχυρού στην Δράμα, του Πολύσιτου στην Ξάνθη και αρκετές ακόμα.
Καλύτερα µε λίγα και λίγους
Ισχύει ότι οι ντόπιοι κυνηγοί που διαμένουν τριγύρω από τέτοιους βιότοπους είναι σαφώς ευνοημένοι, όμως αυτό δεν σημαίνει πως όλοι οι άλλοι είναι παντελώς αποκλεισμένοι από τις δυνατότητες της ανοιξιάτικης προετοιμασίας.
Ορτύκια υπάρχουν και σε τόπους με πολύ μικρότερη πεδινή επιφάνεια, μερικά και σε καλλιεργήσιμους χωματόλοφους. Κάτι τέτοιο είχαμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε με τα μάτια μας. Κάθε ντόπιος με πουλόσκυλα, γνωρίζει καλύτερα και από το σπίτι του όλα αυτά τα σημεία και δεν αφήνει ανεκμετάλλευτες τις ευκαιρίες.
Πιστεύω μάλιστα πως ένα συνεχόμενο πρόγραμμα εκπαίδευσης ακόμα και σε μέρη με ελάχιστα πουλιά δίνει περισσότερα θετικά αποτελέσματα, από ένα αντίστοιχο που γίνεται σε πλουσιότερο. Αιτία ο συνωστισμός που επικρατεί από πουλόσκυλα και κυνηγιάρηδες.
Φανταστείτε τί πίεση νιώθουν τα πουλιά ολόκληρη την εβδομάδα και ιδίως το Σαββατοκύριακο στην Κωπαΐδα, ή ακόμα και στην Παραλίμνη. Να δεχτούμε πως φέτος ως τώρα ήρθαν αρκετά κι έρχονται πολλά ακόμη σε αυτά τα μέρη;
Με τόσο κόσμο όμως και με διαρκή ενόχληση πόσα μπορεί να βρει ο καθένας μας;
Ο ντόπιος είναι αλλιώς
Ξημερώματα φτάσαμε στα Φάρσαλα, συναντώντας τον Γιάννη που μας περίμενε στο μνημείο αρχαίων Μυρμιδόνων. Σκοπός μας ήταν να δούμε σε χώρο “εργασίας” ένα 16μηνο σέττερ και όπως θα περίμενε κανείς υπολογίζαμε να πάμε σε μέρη με ισάδια και πρασινάδες.
Ήξερε καλύτερα όμως που ήταν τα ορτύκια το παλικάρι, και από το αμάξι κατεβήκαμε σε τόπο με καλλιέργειες σε λοφάκια.
Εκεί λοιπόν, σε τόπο που δύσκολα θα τον επιλέξει κάποιος για έρευνα, περπατήσαμε για δύο ώρες τελείως μόνοι, και είδαμε από εκπληκτικά δείγματα ικανότητας της σεττερίνας, να σηκώνονται 6 πουλιά. Το σκυλί “έβγαζε” μάτια!!! Υποδειγματικό σε όλα του. Υπακοή, έρευνα, ανοίγματα, φέρμες, επιστροφές.
Μαθημένο με εντολές μόνο με σφυρίχτρα και κατεύθυνση μόνο με το δάχτυλο. Δυστυχώς, προς το παρόν τουλάχιστον, και παρά την καψούρα μας δεν μπορέσαμε να το αποκτήσουμε. Παζάρι δεν γινόταν, η τιμή δεν κατέβαινε, και το πορτοφόλι του φίλου δεν διέθετε περισσότερα.
Ήξερε άριστα τον τόπο ο Γιάννης και κάναμε θαυμάσια την δουλειά μας, χαλαροί και μόνοι. Στο χάραμα ακούσαμε αρκετά να λαλάνε μέσα από σιταριές, όπως και καλλιέργειες που δεν μπήκαμε για ευνόητους λόγους. Άλλη νοοτροπία έχουν εκεί οι αγρότες. Ίσως είναι λιγότεροι “εχθρικοί” επειδή δεν έχουν συνηθίσει να βλέπουν πολλούς.
Και σε χωράφια μπήκαμε και από φρεζαρισμένα περάσαμε, όμως από αυτούς που μας είδαν ούτε κακή ματιά αντικρίσαμε, ούτε παρατήρηση μας έγινε. Σε εκείνα τα σημεία βγάλαμε 5 πουλιά, ενώ αντίθετα επιλέγοντας χώρο έρευνας ανάμεσα κυρίως σε ξερικά και χέρσα προς τα ανατολικά του κάμπου, μόνο 1 σηκώσαμε.
Επιστρέφοντας, σταματήσαμε σε κάποιο σημείο της Ε.Ο. Λαμίας-Λάρισας. Το αναφέρω για να δείξω πως κάθε ντόπιος είναι εκτός συναγωνισμού, επειδή εκεί εγώ ποτέ δεν θα σταματούσα για έρευνα.
Εδώ, μας είπε, πάντα 3-4 πουλιά θα τα βρούμε. Και πράγματι σε λιγότερο από 15 λεπτά 2 τα είδαμε. Ορτύκια λοιπόν, ειδικά με ντόπιο πλάι σου, είτε σε μεγάλους, είτε σε μικρούς κάμπους είναι βέβαιο πως κάπου θα βρεθούν.
Λύση από τα εκτροφεία
Ακόμα όμως και στην περίπτωση που αδυνατούμε για οικονομικούς λόγους να μετακινηθούμε προς ένα ορτυκότοπο, τα πουλιά των εκτροφείων δίνουν άμεσα λύση.
Πολλοί, στα πρώτα βήματα των κουταβιών, για να αρχίσουν να μπαίνουν στο πνεύμα αναθυμίασης, εντοπισμού και της φέρμας, καταλήγουν σε “κλουβίσιες” τεχνικές.
Δεν ξέρω αν σαν τρόπος είναι ο καταλληλότερος, όμως είναι σωστός από την άποψη ότι μέσα στην χωραφιά μιας πόλης δεν αφήνονται ορτύκια, τροφή για τις γάτες της γειτονιάς και από την άλλη αφού εφαρμόζεται από αρκετούς, φαίνεται πως και λειτουργεί και αποδίδει τα αναμενόμενα.
Με τα κλουβίσια λοιπόν, τα ορτύκια δηλαδή του εκτροφείου που μέσα σε μικρά ξύλινα κλουβάκια τα στήνουμε όπου υπάρχει κατάλληλος χώρος, αν υποθέσουμε πως σαν εκπαιδευτική τεχνική στέκει, έχουμε παράλληλα τριπλό κέρδος.
Πρώτον γιατί δεν θα χρειαστεί να τα ξαναπληρώσουμε στην επόμενη έξοδό μας, δεύτερον γιατί δεν τα καταδικάζουμε σε θάνατο από πείνα, δίψα και γάτες και τρίτον γιατί επιμένοντας για κάποιο διάστημα με τα ίδια, τα πουλιά αποβάλουν την μυρωδιά του εκτροφείου, αποκτούν την δική τους φυσιολογική και γίνονται ευκολότερα εντοπίσιμα από τα κουτάβια.
Θέλει υπομονή το «νταραβέρι»
Δεν έχει κυρίαρχη σημασία ούτε ο τρόπος, ούτε και ο τόπος. Αυτό που μετράει είναι ότι γίνεται να γίνεται σωστά και με ρέγουλα. Το παιδί στο σχολείο θέλει 12 χρόνια για να μάθει γράμματα, ενώ από το κουτάβι ζητάμε μέσα σε 2-3 μήνες να μάθει έρευνα, εντοπισμό, ακινησία και επαναφορά. Θέλει υπομονή και επιμονή τούτο το νταραβέρι. Κυρίως όμως θέλει διάρκεια.
