{module Kyrgias}
Πολλές φορές ο κάμπος αντιμετωπίζεται ως κάτι… «παρακατιανό», με τους «υπέρμαχους» των βράχων ν’ απαξιώνουν σκύλους και κυνηγούς, κάτι που απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα
Κείμενο ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΓΙΑΠΠΟΣ
Διαχρονικά, ο κάμπος αποτελεί ένα πολύ βασικό κυνηγετικό τερέν καθώς εκεί γίνεται η προετοιμασία όλων, σχεδόν, των νεαρών σκύλων, άλλοτε σε ορτύκι κι άλλοτε σε πεδινή πέρδικα. Συγχρόνως, το μεγαλύτερο ποσοστό των φερματζήδων επιλέγει να αφιερώσει αρκετές κυνηγετικές εξόδους στο κυνήγι των ντοπιάρικων και περασματιάρικων ορτυκιών.
Παρά αυτήν την πραγματικότητα, δεν είναι λίγες οι φορές που ο κάμπος αντιμετωπίζεται ως κάτι… «παρακατιανό», ενώ δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις στις οποίες οι «υπέρμαχοι» των βράχων απαξιώνουν σκύλους και κυνηγούς προσφωνώντας τους με όρους υποτιμητικούς.
Η συγκεκριμένη αντιμετώπιση αποτελεί τεράστιο λάθος και όσοι διατυπώνουν τέτοιες απόψεις, απλώς αγνοούν βασικά κυνηγετικά θέματα και προσεγγίσουν εντελώς επιδερμικά έναν στίβο που έχει πολλές και ιδιαίτερες δυσκολίες.
Αν συνυπολογιστεί τόσο το ιδιόμορφο θήραμα όσο και οι συνθήκες που αυτό κυνηγιέται, τότε είναι βέβαιο ότι η αλήθεια των πραγμάτων είναι εντελώς διαφορετική.
Οι περισσότεροι επικριτές των «καμπίσιων» βλέπουν ένα σχετικά επίπεδο τερέν όπου αρκετοί σκύλοι, κυρίως αγγλικών φυλών, δείχνουν να το διαχειρίζονται με σχετική άνεση και καλύπτοντας μεγάλες εκτάσεις δημιουργούν μία ψευδαίσθηση «ευκολίας».
Όμως, πόσοι από αυτούς τους σκύλους μπορούν να διατηρήσουν αυτήν την ενέργεια και τη διάθεση για αρκετές ώρες;
Η απάντηση είναι, ελάχιστοι.
«Λυγίζουν» και τα… θηρία
Η επίδραση της ζέστης, καθώς οι συγκεκριμένες κυνηγετικές έξοδοι γίνονται στο τέλος του καλοκαιριού και τους πρώτους φθινοπωρινούς μήνες, συνδυαζόμενη με τις μεγαλύτερες, κατά μέσο όρο, ταχύτητες, είναι παράγοντες άκρως επιβαρυντικοί, ικανοί να λυγίσουν, σχετικά εύκολα, ακόμα και σκύλους με θηριώδη δύναμη.
Ένα απλό παράδειγμα, για του λόγου το αληθές. Έστω ότι στα τέλη Σεπτεμβρίου ή αρχές Οκτωβρίου έχουμε δύο ομάδες σκύλων, μία «βουνίσια» και μία «καμπίσια», αποτελούμενες και οι δύο από εξαιρετικά δυνατούς και πολύ καλά προετοιμασμένους –στα τερέν που ειδικεύονται- σκύλους.
Από τους σπουδαίους βουνίσιους που θα κληθούν να κυνηγήσουν πέρδικα όλη μέρα στις ψηλές και απόκρημνες κορφές των μεγάλων ορεινών όγκων, είναι βέβαιο ότι κάποιοι -αν όχι όλοι- θα ανταπεξέλθουν με επάρκεια στις απαιτήσεις ενός κυνηγίου πέρδικας.
Από την άλλη, πιστεύει κάποιος ότι υπάρχει «καμπίσιος» σκύλος που μπορεί να κυνηγήσει ορτύκια, την ίδια εποχή και όλη τη μέρα;
Η απάντηση είναι όχι. Και μάλιστα με την αναγκαία υποσημείωση ότι το πιο πιθανό είναι, κανένας σκύλος να μην ανταποκριθεί.
Το παράδοξο
Εδώ, λοιπόν, καταλήγουμε στο εξής παράδοξο:
- Στα δύσκολα τα καταφέρνουν πολλοί, ενώ στα εύκολα κανείς.
Προφανώς, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Κανείς δεν μπορεί να αξιολογήσει ένα τερέν εάν παραβλέπει τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν καθώς και τον τρόπο εργασίας του σκύλου.
Η ταχύτητα και η ζέστη αποτελούν καταλυτικούς παράγοντες που, τελικά, καταβάλουν και τους πιο δυνατούς σκύλους.
Αν σε αυτές τις δύο παραμέτρους προσθέσει κάποιος το γεγονός ότι η εργασία (ασχέτως την ευκολία ή δυσκολία που παρουσιάζει ένα τερέν) πρέπει να συνοδεύεται και από αποτελεσματικότητα, τότε πολλοί από τους «βουνίσιους» που υποτιμούν τις δυσκολίες του κάμπου, θ΄ αναγκαστούν να αναθεωρήσουν αυτές τις απόψεις τους.
Και για να γίνει ακόμα πιο ενδιαφέρον θα προσθέσω και τις παραμέτρους τόσο του αμείωτου της έρευνας όσο και του αναλλοίωτου της ποιότητας. Μόλις κάποιος αρχίζει στην εκτίμηση του να συμπεριλαμβάνει όλες αυτές τις ιδιότητες που πρέπει να πληροί ένας σπουδαίος σκύλος τότε θα διαπιστώσει ότι ο κάμπος δεν είναι τόσο εύκολος όσο αρχικά δείχνει.
Οι δυσκολίες στα τριφύλλια
Αν ξεφύγετε από το θεωρητικώς απλούστερο τερέν των καλαμιών και περάσετε στους κάμπους με τα απέραντα τριφύλλια, τότε τα πράγματα γίνονται πιο πολύπλοκα. Μπορεί ο παράγοντας της ζέστης και της λειψυδρίας να περιορίζεται, όμως η κίνηση του σκύλου και ο εντοπισμός του θηράματος δυσκολεύουν. Μην σκέφτεστε μόνο τα φρεσκοκομμένα τριφύλλια που είναι μία ιδανική περίπτωση. Άλλωστε, ποτέ δεν υπάρχουν μόνο αυτά και συνήθως τα πουλιά δεν βρίσκονται σε αυτά. Στα ψηλά τριφύλλια που ο σκύλος καλείται να κινηθεί χοροπηδώντας για ώρες σαν κατσίκι, ή ακόμα και στα χωράφια που αφήνονται για την παραγωγή σπόρου (πρέπει να αποφεύγονται) όπου το ύψος του τριφυλλιού φτάνει το μέτρο, οι δυσκολίες είναι τεράστιες.
Πολύ δύσκολα και εξαιρετικά απαιτητικά είναι και τα τερέν με τεύτλα και πατάτες. Στα χωράφια αυτά ο σκύλος είναι έως και αδύνατο να βρει σταθερό επίπεδο για να κινηθεί, μιας και το έδαφος μέσα στα χωράφια αυτά μοιάζει περισσότερο με ανάποδη αυγοθήκη. Ακόμα και σκύλοι θηρία, βρίσκουν μεγάλες δυσκολίες, ενώ όσοι ενθουσιώδεις πρωτάρηδες παρασυρμένοι από το πάθος τους επιχειρήσουν να καλπάσουν μέσα σε αυτά, είναι σχεδόν βέβαιο ότι ρισκάρουν έναν σοβαρό τραυματισμό ή στην καλύτερη περίπτωση εγκαταλείπουν απογοητευμένοι.
Εκεί όπου οι αδυναμίες έρχονται στην επιφάνεια
Στα χρόνια που ασχολούμαι με την κυνοφιλία έχω δει κάποιους (ελάχιστους) σπουδαίους σκύλους περδικάδες και μπεκατσάδες που κυνηγούσαν ατελείωτες ώρες βομβαρδίζοντας τα τερέν, βρίσκοντας πουλιά και διατηρώντας αποδεκτή ποιότητα.
Δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν έχω δει ούτε έχω ακούσει για κάποιον σκύλο που μπορεί να κάνει το ίδιο κυνηγώντας ορτύκια στους διάφορους τύπους κάμπων. Ακόμα και από τους κορυφαίους «καμπίσιους» πάντα κάτι έλλειπε. Άλλοτε νοοτροπία, άλλοτε ποιότητα, άλλοτε διάρκεια, άλλοτε αποτελεσματικότητα και συχνότερα συνδυασμός περισσοτέρων του ενός ελαττωμάτων.
Ο κάμπος είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο και απαιτητικό τερέν που έχει ένα επιπλέον ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. «Ξεγυμνώνει» τον σκύλο αναδεικνύοντας όλες του τις αδυναμίες και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι κορυφαίες αγωνιστικές διαδικασίες είναι αυτές του κάμπου.
Είτε αρέσει σε κάποιους, είτε όχι.
