O τρόπος που φερμάρει, που ανεβάζει την αναθυμίαση και που ποντάρει το μπεκατσόσκυλο, εξαρτάται από το θήραμα που καθορίζει, και κατά κάποιο τρόπο υποδεικνύει, αυτές τις συμπεριφορές. Ο σκύλος, όπως πάντα, πρέπει να καταλάβει και να προσαρμοστεί για να κερδίσει το παιχνίδι…
 

Υπάρχουν ατμοσφαιρικές και περιβαλλοντικές περιστάσεις και συμπεριφορές ορισμένων μπεκατσών, οι οποίες απαιτούν τεράστια επιφυλακτικότητα. Οι οξιές, για παράδειγμα, που κάτω είναι καθαρό (και ανάλογα μέρη), ευνοούν το παρατεταμένο ποδάρομα, ειδικά αν προηγουμένως έχει ξανακάνει με σκύλους και κυνηγούς. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις (και όχι μόνο) για να αποφύγει ο σκύλος τις πρόωρες φυγές, πρέπει να ξέρει να κρατά την απόσταση ασφαλείας όταν φερμάρει και όταν ποντάρει. Κατά τ’ άλλα είναι πιο βολική μία όχι μακρινή φέρμα, η οποία εννοείται πως δεν είναι αποτέλεσμα μιας μέτριας μύτης, αλλά της επίγνωσης και της ικανότητας του σκυλιού, και που αποδεικνύεται αποτελεσματική στο πυκνό. Με τους σκύλους που δείχνουν με ακρίβεια, τοποθετείσαι και καλύτερα. Στο λόγγο είναι ιδιαίτερα σημαντικό να γνωρίζεις κατά προσέγγιση το πιθανό σημείο απογείωσης. Σε βοηθάει να δεις το σήκωμα και να ντουφεκίσεις.
 

Στην απευθείας αναθυμίαση

Αυτός είναι και ο λόγος που κάνει πιο κατάλληλους εκείνους τους σκύλους που φερμάρουν την απευθείας αναθυμίαση του θηράματος και όχι τη βοσκή. Αυτοί στρέφουν τη μύτη τους πάντα στο σωστό σημείο. Εκείνοι οι οποίοι σταματούν εύκολα στο πρώτο άκουσμα των ιχνών της, τις περισσότερες φορές δεν σου λένε που είναι, με όλες τις εκπλήξεις που είναι επακόλουθες λόγω των μη σωστών ενδείξεων.
Πολλοί σκύλοι σταματούν μακριά λόγω απειρίας. Όταν την αποκτήσουν γίνονται ακριβείς. Μέχρι τότε οι μπεκάτσες φεύγουν μακριά και εσύ τις κοιτάς που απομακρύνονται. Η μπεκάτσα συνήθως κρατιέται καθηλωμένη στο έδαφος όταν αισθάνεται στενά μαρκαρισμένη. Νομίζει ότι περνάει απαρατήρητη και ότι θα γλυτώσει με την ακινησία. Σε μία φέρμα από απόσταση τείνει να την κάνει όσο ο κίνδυνος είναι μακριά. Με το σκύλο μακριά είναι πολύ ελεύθερες να διαλέξουν. Και εδώ γεννάται μια άλλη ερώτηση.
Το μπεκατσόσκυλο πλησιάζει το θήραμα;
 

Ακίνητη και κουρνιασμένη

Η ερώτηση είναι παγίδα διότι, αν η βελουδομάτα είναι ακίνητη, κουρνιασμένη κάτω από φέρμα στην κατάλληλη απόσταση, ο καλός σκύλος δεν μειώνει την απόσταση. Δεν υπάρχει λόγος, διότι όταν το θήραμα πιστεύει ότι θα γλυτώσει με την ακινησία, δεν πρέπει να γίνει οποιαδήποτε ενέργεια η οποία μπορεί να θεωρηθεί ως απόπειρα επίθεσης. Βέβαια αν ο σκύλος κρίνει ότι τον παίρνει ακόμα λίγο και το κάνει χωρίς δυσάρεστα αποτελέσματα, έχει καλώς. Διαφορετικά, είναι σοβαρό λάθος και αν γίνεται επανειλημμένα σοβαρό ελάττωμα.
Όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος.
Και όταν η φορμαρισμένη μπεκάτσα απομακρύνεται ποδαρόνοντας, πως πρέπει να φερθεί ο σκύλος μας; Σ’ αυτήν τη περίπτωση μιλάμε για ποντάρισμα και όχι για πλησίασμα. Και όπως κάθε σκύλος που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και το μπεκατσόσκυλο πρέπει να ποντάρει, και να το κάνει όλες τις φορές που, για τον ένα ή για τον άλλο λόγο, μια μπεκάτσα δεν θέλει ένα τετ α τετ με τον διώκτη της. Αλλά υπάρχει πάντα ο σωστός τρόπος να κάνεις κάποια πράγματα. Όμως στο κυνήγι της μπεκάτσας τους κανόνες τους θέτει η μπεκάτσα.
 

Σκύλος που ανοίγεται

Και μιλώντας για σκύλους που ανοίγονται συνήθως μας παίρνει λίγο χρόνο για να φτάσουμε, έτσι λοιπόν η μπεκάτσα μπορεί να αισθανθεί άνετα και να θεωρήσει πως είναι καλύτερα να απομακρυνθεί λίγο ή πολύ με τα πόδια. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η μόνη πιθανότητα να τη κρατήσει στο σημείο μέχρι να φτάσουμε, είναι να διαπραγματευτεί μαζί της πείθοντας την ποντάροντας σαν πραγματικό αρπακτικό. Σε καμιά περίπτωση δεν είμαι σύμφωνος με αυτούς που υποστηρίζουν ότι επί της απουσίας μου ο σκύλος μου δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ποντάρει. Αν ο σκύλος δεν χρησιμοποιεί καταλλήλως αυτό το βασικό εργαλείο του επαγγέλματος, που είναι το ποντάρισμα, όταν χρειάζεται, τις περισσότερες φορές θα τον βρούμε να φερμαρει χωρίς να έχει τη μπεκάτσα μπροστά του.