Αυτοί οι άνθρωποι έχουν έρωτα με το κυνήγι των υδροβίων! Ο λόγος για τους κατοίκους μιας μικρής κοινότητας της Βόρειας Καρολίνας, της περιοχής με τους αμέτρητους υγροβιότοπους, τις λίμνες και τα ποτάμια, που αποφάσισαν να φτιάξουν ένα μουσείο αφιερωμένο στη δραστηριότητα που κέρδιζε τόσο τους φτωχούς όσο και τους πλούσιους.

Ένα νέο μουσείο ετοιμάζεται να ανοίξει τις πόρτες του στην κομητεία Κάριτακ στην Βόρεια Καρολίνα. Ένα μουσείο πρωτότυπο και διαφορετικό που θα φιλοξενήσει τις ιδιαίτερες ξύλινες βάρκες που είχαν όλοι ανεξαιρέτως στο Κάριτακ Σάουντ, τον πορθμό που αποτελεί την «είσοδο» του Ατλαντικού στο βορειοανατολικό τμήμα της περιοχής. Εκεί που το κυνήγι παπιών αλλά και το ψάρεμα λαβρακιού ήταν κάποιες φορές ο μόνος τρόπος να επιβιώσουν οι φτωχοί ντόπιοι αλλά και μια αγαπημένη διέξοδος των πλουσίων. 

Διάσημο για το κυνήγι πάπιας

Το μουσείο απλώνεται σε μία έκταση 930 τ.μ. και έχει εκτιμηθεί πως συνολικά θα κοστίσει 4,3 εκατομμύρια δολάρια. «Όλα τα εκθέματα θα μας εξιστορούν έναν τρόπο ζωής που δεν είναι πια εδώ», δήλωσε ο Γουίλσον Σνόουντεν, γεννημένος και μεγαλωμένος στο Κάριτακ.

Η ίδια η ονομασία της περιοχής, σχετίζεται με τα θηράματα και το κυνήγι, αφού «Currituck» είναι λέξη των ιθαγενών που σημαίνει «Γη της άγριας χήνας». Για περίπου έναν αιώνα από τα μέσα του 1800, το Κάριτακ Σάουντ ήταν διάσημο για το κυνήγι πάπιας όταν εκατομμύρια υδρόβια ξεχειμώνιαζαν εκεί. Στη συνέχεια, ολόκληρη η περιοχή έγινε πολύ δημοφιλής και για τα πλούσια σε λαβράκια νερά της.

Η ποικιλία και η ποσότητα των υδρόβιων θηραμάτων δεν άργησαν να κάνουν το Κάριτακ πόλο έλξης για πλούσιους κυνηγούς από πολλές πολιτείες των ΗΠΑ, που έβλεπαν στα έλη της Βόρειας Καρολίνας ένα διαφορετικό, σχεδόν εξωτικό κυνήγι. Δημιουργήθηκαν βιομηχανίες και έγινε η αρχή της τουριστικής ανόδου αυτού  του ξεχασμένου από την κεντρική πολιτεία σημείου των Ηνωμένων Πολιτειών. Πολυτελείς λέσχες κυνηγιού ξεπήδησαν σε όλο το Κάριτακ για να καλύψουν τη ζήτηση των πλούσιων Αμερικανών που πήγαιναν εκεί για να κυνηγήσουν και να ψαρέψουν. Οι περισσότεροι ντόπιοι έγιναν οδηγοί των κυνηγών στα αχανή και χαώδη ποτάμια των ελών και οι υπόλοιποι βιοπορίζονταν φτιάχνοντας βάρκες και κράχτες.

Η πάπια των 157 δολαρίων…

Επιπλέον, άνδρες και γυναίκες της περιοχής κυνηγούσαν, ανεξαιρέτως, όχι μόνο για να τραφούν αλλά και για να πουλήσουν τα θηράματά τους στα καλά εστιατόρια, όχι μόνο της Βόρειας Καρολίνας αλλά και άλλων πολιτειών. Σύμφωνα με τα έγγραφα που εκτίθενται στο μουσείο, μια πάπια του γένους Aythya valisineria, πουλήθηκε για 6 δολάρια το 1900, ποσό που αντιστοιχεί σε 157 δολάρια με σημερινές τιμές. Όλα αυτά όμως προτού ένας ομοσπονδιακός νόμος απαγορεύσει την πώληση των παπιών στις αρχές του 20ού αιώνα. 

Επιστρέφοντας στην ανέγερση του μουσείου, ο Σνόουντεν δηλώνει πως είναι πολύ συγκινημένος, αφού όταν ανοίξουν οι πύλες του θα έχει εκπληρωθεί ένα όνειρο της ζωής του. Αλλά και του Τράβις Μόρις, του φίλου του που πέθανε προτού το δει να γίνεται πραγματικότητα. Οι δυο τους συνέλεγαν για χρόνια ξύλινες βάρκες, οι οποίες δεν κατασκευάζονται πια. Μάζευαν ακόμα και αυτές που πετούσαν οι κυνηγοί και οι οδηγοί όταν τις αντικαθιστούσαν με νέες, από πιο καινοτόμα υλικά. Τις έφτιαχναν και τις αποθήκευαν με προσοχή σε αχυρώνες και γκαράζ. Το έργο τους δεν ήταν εύκολο.

Το σχεδόν τροπικό κλίμα της ανατολικής Βόρειας Καρολίνας έπληττε πολύ συχνά τις εγκαταστάσεις και ήταν δύσκολο να κρατούν σώες και να επισκευάζουν συνεχώς τις βάρκες. Ο Μόρις και ο Σνόουντεν άσκησαν για χρόνια πιέσεις σε κομητειακούς και κρατικούς αξιωματούχους ώστε να τους παραχωρηθεί ένα μέρος για να διατηρήσουν όλα τα κυνηγετικά αντικείμενα και σύνεργα, μακριά από το βάλτο, ώστε να μπορέσουν κάποια μέρα να διηγηθούν την ιστορία των ανθρώπων που έζησαν για πολλά χρόνια χάρη στις πάπιες.

Στους βάλτους από 10 ετών

«Ποτέ δεν σκεφτήκαμε ότι είχαμε μια ευκαιρία», λέει συγκινημένος ο 78χρονος Σνόουντεν, ο οποίος κυνηγούσε στους βάλτους από τότε που ήταν 10 ετών.

Το όραμά τους ωστόσο βρήκε κάποια δικαίωση μόλις την τελευταία δεκαετία. Έχοντας κερδίσει το 2008, από κοινού, ένα εθνικό βραβείο για τις προσπάθειές τους, με τη χορηγία του History Channel, στη συνέχεια ενεπλάκησαν στο έργο τους και οι φοιτητές του Πανεπιστημίου της Ανατολικής Καρολίνας, οι οποίοι μελετώντας τα σχέδια που βρήκαν στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, βοήθησαν στην ανακατασκευή των αντικειμένων όταν οι Μόρις και Σνόουντεν δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά με τα λιγοστά εργαλεία τους.

«Λίγο πριν πεθάνει ο Μόρις, πρόλαβε να μάθει πως το μουσείο είναι πολύ πιθανό τελικά να κατασκευαστεί», δήλωσε ο Τσάντλερ Σόγιερ, διευθυντής του μουσείου. Οι επίτροποι του Κάριτακ ψήφισαν και ενέκριναν τη χρηματοδότησή του, αξιοποιώντας τμήμα των φόρων που καταβάλλονται για ενοικιάσεις παραλιών και μοτέλ. «Χαίρομαι που πέθανε ξέροντας πως θα γίνει», λέει ο Σόγιερ, ο οποίος είναι εγγονός του Μόρις και έμαθε κυνήγι από αυτόν. «Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν θα γινόταν χωρίς αυτόν και τον Γουίλσον».

Βάρκες, χάρτες, δολώματα, κράχτες πολλά άλλα…

Η κατασκευή του κτηρίου του μουσείου ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια, όμως η πανδημία προκάλεσε καθυστέρηση περίπου ενός έτους. Στο επίκεντρο των εκθεμάτων θα βρίσκονται φυσικά οι βάρκες, κάποιες από τις οποίες έχουν κατασκευαστεί περισσότερο από έναν αιώνα πριν. Βάρκες που θα μπορούσαν να φτάσουν στις ρηχές ακτές, να χωρέσουν σε στενά ποτάμια, να είναι αρκετά κοντές για να κρύβονται πίσω από τα χόρτα και να μην τρομάζουν τα παπιά.

Συγχρόνως, στις προθήκες του μουσείου θα φιλοξενούνται κράχτες και δολώματα, φωτογραφίες εποχής από τα κυνήγια στο βάλτο, είδη των θηροφυλάκων ακόμα και παραδοσιακές συνταγές για τις πάπιες που πια δεν τις φτιάχνει κανείς.