Μία ακόμα περίοδος έληξε, με τους κυνηγούς να βρίσκονται σε δύο διαφορετικά «στρατόπεδα», αυτό της ικανοποίησης και το άλλο της απογοήτευσης. Με αριθμητική απλούστευση, θα έλεγα, ότι οι μισοί χαμογέλασαν και οι άλλοι μισοί κατσούφιασαν.
κείμενο: Λεωνίδας Καραμαούνας
Οι μισοί που χαμογέλασαν
Απόλυτα ικανοποιημένοι είναι οι κυνηγοί του ενδημικού θηράματος, και ιδιαίτερα οι λαγοκυνηγοί και οι γουρουνοκυνηγοί, που η περίοδος και γι αυτούς αποδείχτηκε εξαιρετικά καλή. Αλλά και οι πολύπαθες πέρδικες ήταν σε καλύτερο επίπεδο από τις προηγούμενες χρονιές, στέλνοντας μηνύματα αισιοδοξίας στους λίγους εναπομείναντες περδικάδες.
Στον ίδιο «χώρο» της ευχαρίστησης συμπόρευσαν και οι μπεκατσοκυνηγοί, που μπορεί η σεζόν να μην έφθασε σε εξαιρετικό επίπεδο, αλλά ήταν μακράν η καλύτερη μετά από αυτή του 2012 και του Γενάρη του 2017, με το χαμηλό βαρομετρικό “Μέδουσα”.
Οι ορτυκοκυνηγοί βρέθηκαν στη μέση, δηλαδή ούτε γέλασαν, ούτε έκλαψαν. Ξεκίνησαν άσχημα το Σεπτέμβρη, για να αποζημειωθούν με τη πρόοδο του φθινοπώρου, με τα καλά και αρκετά περάσματα.
Το πρόσωπο της απογοήτευσης
Απογοητευμένοι ήταν οι τρυγονοκυνηγοί, οι φασσοκυνηγοί, οι τσιχλοκυνηγοί και οι κυνηγοί του βάλτου.
Τα πολλά τρυγόνια που φώλιασαν στη χώρα, αποχαιρέτησαν νωρίς και πριν την έναρξη του Αυγούστου τους κυνηγούς. Πενιχρά όμως, ίσως και ανύπαρκτα σε αρκετές περιοχές, ήταν τα περάσματα του Σεπτέμβρη.
Οι φάσσες δεν επέλεξαν φέτος τη χώρα για ξεχειμώνιασμα, με αποτέλεσμα οι καρπώσεις να είναι μικρές, και μόνο περιστασιακά να ικανοποιούν τους επιμένοντες κυνηγούς.
Οι βάλτοι της χώρας έμειναν φέτος με λίγα ή καθόλου παπιά. Οι καλές καιρικές συνθήκες που επικράτησαν στη μεγαλύτερη διάρκεια του χειμώνα, τόσο στη χώρα μας, όσο και στην Ευρώπη, δεν «κατέβασαν» πουλιά από το βορρά, αφήνοντας παραπονεμένους τους βαλτοκυνηγούς.
Οι συγκυρίες που οδήγησαν στη «φτώχεια»
Άφησα για τελευταίο θέμα τις τσίχλες και τους χιλιάδες τσιχλοκυνηγούς, που έμειναν στα «κρύα του λουτρού». Ο ζεστός και χωρίς φαινόμενα χειμώνας, οι μειωμένες αφίξεις της οικογένειας των τσιχλών, με μόνη εξαίρεση τη κελαηδότσιχλα, και το νέο «φρούτο» οι Ιταλοί κυνηγοί, είχαν αποτέλεσμα να εμφανιστούν στο τελευταίο και κυριότερο δίμηνο του κυνηγίου (Γενάρης-Φλεβάρης) μέτριοι πληθυσμοί πουλιών, και μόνο στον ανατολικό ηπειρωτικό κορμό της χώρας.
Η άστοχη γενίκευση
Αλλά η τσίχλα ο «φτωχο-διάβολος» των φτερωτών, εκτός από την απογοήτευση που σκορπά στους αμέτρητους πιστούς της, είναι και ο δείκτης της κυνηγετικής οικονομίας. Αν έχει τσίχλες, τότε όλα είναι καλά για τους κυνηγούς και τους επιχειρηματίες του χώρου. Αν όχι, τότε βγαίνει το συμέρασμα, που μοιραία οδηγεί στη γενίκευση, ότι φέτος δεν είχαμε κυνήγι, ότι φέτος η χρονιά δεν ήταν καλή.
