Είναι μεγάλοι, πεινασμένοι και περισσότεροι από ποτέ άλλοτε. Όχι, δεν πρόκειται για τους λύκους της χώρας μας. Ο λόγος για τους κροκόδειλους του αλμυρού νερού στην Αυστραλία. Κι επειδή εκεί, όπως και στις περισσότερες χώρες του κόσμου, το κυνήγι και η διαχείριση των ειδών είναι πρακτικές που συμπορεύονται, οι αρχές σκέφτονται να ρίξουν τους κυνηγούς στη μάχη κατά των επικίνδυνων ερπετών.

κείμενο ΘΕΑΝΩ ΚΑΡΟΥΤΑ

Καθώς οι αριθμοί των κροκοδείλων παρουσιάζουν εκρηκτική αύξηση και οι επιθέσεις γίνονται όλο και πιο συχνές, έχει ανοίξει έντονα η συζήτηση στην Αυστραλία για το ελεγχόμενο κυνήγι τους. Κάτι που φαντάζει μάλλον πολύ ξένο στην Ελλάδα, όπου υπάρχουν ένα σωρό δυσκολίες αναφορικά με τη διαχείριση επιβλαβών ειδών όπως, λόγου χάρη ο λύκος.

Στη λίστα των θηρεύσιμων

Ένα θέμα που πρέπει να διευθετηθεί σε περίπτωση που αυτό αποφασιστεί, είναι το γεγονός, πως ακόμα και σήμερα, οι κροκόδειλοι του αλμυρού νερού συγκαταλέγονται στα προστατευόμενα είδη της χώρας, παρά το ότι δεν συντρέχει πια κανένας λόγος για κάτι τέτοιο.

Οι Αυστραλοί ωστόσο, δεν μένουν σ’ αυτό και σκέφτονται ήδη πώς θα περιορίσουν τους πληθυσμούς τους. Οι προτάσεις που έχουν ακουστεί είναι πολλές. Εν πρώτοις, συζητείται η αφαίρεσή τους από τη λίστα των προστατευόμενων και η ένταξή τους σε αυτή των θηρεύσιμων ειδών. Σε αυτή την περίπτωση, το κυνήγι τους θα επιτρέπεται κανονικά και θα καθορίζεται όπως και των άλλων θηραμάτων. Εντούτοις. επειδή κάποιες φωνές εξακολουθούν εμμονικά να εκφράζουν την αντίθεσή τους με αυτό το πλάνο, οι αρμόδιοι φορείς εξετάζουν επίσης κι άλλα ενδεχόμενα. Ένα εξ αυτών, που δεν συγκεντρώνει πολλές θετικές ψήφους βέβαια, είναι να καθορίζεται κάθε χρόνο συγκεκριμένος αριθμός κροκοδείλων και οι άδειες θήρευσής του να δημοπρατούνται.

Έτσι και οι πληθυσμοί κάπως θα ελεγχθούν και τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν θα διοχετευθούν ξανά σε έργα διαχείρισης και βελτίωσης των βιοτόπων. Ο λόγος που αυτή η επιλογή δεν είναι μεταξύ των δημοφιλέστερων είναι επειδή, σύμφωνα με τους επιστήμονες, η πρακτική αυτή θα έχει πολύ μικρά αποτελέσματα και δεν θα μειώσει όσο χρειάζεται τον πληθυσμό των σαρκοφάγων.

Πηγαίνοντας το σκεπτικό αυτό ένα βήμα παρακάτω, ο ομοσπονδιακός βουλευτής Μπομπ Κάτερ, πρότεινε να ενταχθεί ο κροκόδειλος σε ένα πρόγραμμα σαφάρι και να πωλούνται άδειες σε εκκεντρικούς ντόπιους αλλά κυρίως ξένους, έναντι αρκετών χιλιάδων δολαρίων. Όπως συμβαίνει και στις χώρες της Αφρικής, που έχουν πλέον εξειδίκευση στα σαφάρι, τα χρήματα από τις άδειες θα πηγαίνουν εξ ολοκλήρου στην κοινότητα στην οποία θα κυνηγηθεί το ζώο, βοηθώντας σημαντικά τους ντόπιους στην ήδη αρκετά υποβαθμισμένη -και εξαιτίας των κροκοδείλων- ποιότητα ζωής τους. 

Οι κυνηγοί κροκοδείλων

Αυτή τη στιγμή στην Αυστραλία υπάρχουν οι λεγόμενοι κυνηγοί κροκοδείλων, οι οποίοι δρουν μόνο εφόσον κληθούν, και συνήθως καλούνται όταν ένα ερπετό επιτίθεται και αυτή η επίθεση μπορεί να αποφευχθεί. Ωστόσο αυτό δεν είναι πάντα εφικτό, όπως δεν είναι και πάντα αποτελεσματικό. Οι ίδιοι λένε, πως ειδικά μετά την έναρξη της περιόδου των βροχών, δεν προλαβαίνουν να απαντούν σε κλήσεις, καθώς οι κροκόδειλοι αυτή την εποχή του χρόνου προσεγγίζουν τις κοινότητες και έρχονται σε επαφή με τους ανθρώπους. Από τότε που οι κροκόδειλοι ήταν προστατευόμενο είδος, την δεκαετία του 1970, ο αριθμός τους έχει αυξηθεί σε περισσότερα από 100.000 άτομα. Η νόμιμη, αλλά κυρίως η παράνομη θήρευσή τους ως τότε, είχε οδηγήσει το είδος σε μία μεγάλη παρακμή, με τους ειδικούς να υπολογίζουν, πως είχαν απομείνει περίπου 3.000 κροκόδειλοι σε όλη την Αυστραλία. Ωστόσο η προστασία τους επί σειρά ετών απέδωσε καρπούς και έτσι σήμερα η κατάσταση έχει ξεφύγει για τα καλά, με επιπτώσεις τόσο στους ανθρώπους όσο και στην πανίδα της περιοχής.

-“Είναι κοινώς αποδεκτό, πως όταν ο άνθρωπος αρχίζει να παρεμβαίνει στη φύση πρέπει να προσέχει πολύ τι κάνει”, τονίζει ο βουλευτής μιλώντας για το θέμα σε τοπικό κανάλι. Όμως πλέον, μία παρέμβαση κρίνεται απαραίτητη, καθώς οι επιπτώσεις της αύξησης των κροκοδείλων είναι πολλές και δυσανάλογες.

Περί βαρβαρότητας

-“Οι κροκόδειλοι και οι ιθαγενείς πορεύτηκαν μαζί για χιλιάδες χρόνια. Οι ντόπιοι τους κυνηγούσαν και έτρωγαν και τα αυγά τους. Αντιλαμβάνομαι πως για κάποιους σήμερα αυτή είναι μία βάρβαρη πρακτική, ωστόσο πιο βάρβαρο ακόμα είναι να αφήνουμε τα ζώα να μας χωρίζουν και να μας κάνουν να τσακωνόμαστε. Αν αφήσουμε άλλωστε το ισχυρότερο αρπακτικό να κυριαρχήσει, τους κροκόδειλους δηλαδή, τότε θα είναι σαν να έχουμε επιστρέψει στη ζούγκλα. Τι πιο βάρβαρο από αυτό;” διερωτάται ο βουλευτής Κάτερ.

-“Το θέμα δεν είναι οι κροκόδειλοι, είναι η αξία, η σημασία και η ιερότητα της ανθρώπινης ζωής. Κι όταν αυτή μπαίνει σε κίνδυνο, τότε κάθε άλλος κανονισμός και νόμος πρέπει να μπαίνει στην άκρη”, είπε.

Ο βουλευτής έδωσε και μερικά παραδείγματα για να στηρίξει τα λεγόμενά του. Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στη λίμνη Πλασίντ, η οποία στα παιδικά του χρόνια ήταν μία όαση για τα παιδιά που έπαιζαν και κολυμπούσαν.

-“Σήμερα μόνο αν είναι κανείς τρελός θα πάει εκεί τα παιδιά του”, είπε, συμπληρώνοντας πως οι κροκόδειλοι έχουν αλώσει τη λίμνη και την ευρύτερη περιοχή. 

Το στίγμα τους στην υπόλοιπη πανίδα

Πέραν των επιθέσεων σε ανθρώπους, με τα περιστατικά να είναι δυστυχώς πολλά, θανάσιμα ή όχι, τα μεγάλα παμφάγα ερπετά έχουν αφήσει το στίγμα τους και στην υπόλοιπη πανίδα. Τρώνε φωλιές, μικρά και μεγαλύτερα ζώα, μικρούς καρχαρίες λίγο αφότου έχουν γεννηθεί, ενίοτε και μεγαλύτερους. Διανύουν μεγάλες αποστάσεις για να τραφούν, μέσω των εκβολών των ποταμών βγαίνουν στη θάλασσα, και δεν τους γλιτώνει τίποτα είτε ζει στη στεριά είτε στη θάλασσα.

Αυτό όμως που αξίζει να αναφερθεί –ίσως και να παραδειγματίσει- είναι ο τρόπος που οι Αυστραλοί αντιμετωπίζουν ένα ενδημικό είδος που τους προκαλεί προβλήματα. Χωρίς ταμπού και ιδεοληψίες, εμμονές, αγκυλώσεις και προκαταλήψεις, συζητούν όλα τα ενδεχόμενα που έχουν στη διάθεσή τους και είναι έτοιμοι να αναλάβουν δράση, γνωρίζοντας πως οι κροκόδειλοι δεν είναι κάποιου είδους ιερό τοτέμ. Εδώ στην Ελλάδα, υπάρχει δυστυχώς πολύ μέλλον μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο…