Η δενδρότσιχλα και η γερακότσιχλα, οι δύο «μεγάλες» τσίχλες, όπως τις αποκαλούν οι κυνηγοί της βόρειας χώρας, δεν είναι άγνωστες στους κυνηγούς.
Αλλά τα τελευταία οκτώ χρόνια η παρουσία των μεταναστευτικών αυτών πουλιών, δεν είχε γίνει αισθητή στους κάμπους και τα βουνά, τουλάχιστον της Μακεδονίας και της Θράκης. Μοναδική εξαίρεση οι μικροί αριθμοί της δενδρότσιχλας, που πάντοτε ντοπιάζει (επιδημητική) στους περισσότερους ορεινούς όγκους της πατρίδας μας.
Η «ανάσταση» της γερακότσιχλας
Η δεύτερη σε μέγεθος «μεγάλη» τσίχλα, η γερακότσιχλα (turdus pilaris), ήταν η φετινή έκπληξη, που για πολλούς κυνηγούς ήταν ανεξήγητη. Συνέβη δηλαδή να εμφανιστούν μεγάλοι αριθμοί πουλιών στη χώρα, μετά τις 20 του Νοέμβρη, και μάλιστα στη περίοδο που σε όλη τη Βαλκανική, αλλά και στη βόρεια και τη κεντρική Ευρώπη, που αναπαράγεται, επικρατούσε καλοκαιρία με υψηλές για την εποχή θερμοκρασίες.
Η πρώτη «εισβολή» των πουλιών έγινε στη Μακεδονία, για να ακολουθήσουν σύντομα οι περιφέρειες της Θράκης, της Θεσσαλίας και της Στερεάς.
Το πολύ ευχάριστο γεγονός, που πιθανότατα οφείλεται στις επί σειρά ετών καλές γέννες, και πέρα από τις συγκινήσεις που έχει προσφέρει, μέχρι τώρα, σε αρκετούς κυνηγούς, δείχνει ότι η φύση εξακολουθεί να αντιστέκεται και να μας εκπλήσσει.
Κοπάδια που εντυπωσιάζουν
Η γερακότσιχλα, όπως και η εξαδέλφη της δενδρότσιχλα, είναι αγελαία είδη, και τα κοπάδια της αποτελούνται, ιδιαίτερα κατά τη μεταναστευτική περίοδο, από πολλές δεκάδες μέχρι και χιλιάδες πουλιά. Μετατοπίζεται εύκολα με τη κακοκαιρία, και έχει παρατηρηθεί να καλύπτει απευθείας αποστάσεις μέχρι 1500 χιλιομέτρων.
Η ποικιλία της τροφής της περιλαμβάνει ασπόνδυλα και σκουλήκια, αλλά το φθινόπωρο και τον χειμώνα προτιμά τους καρπούς και τα φρούτα.
Η μεγάλη αδυναμία της γερακότσιχλας στα μήλα, έγινε η αιτία της απαγόρευσης του κυνηγίου στους οπωρώνες, λόγω του τραυματισμού των δένδρων από τις τουφεκιές.
Λίγα για τη δενδρότσιχλα
Τσαρτσάρα, κιργιαρίνα, ελατότσιχλα, είναι μερικά από τα συνηθισμένα προσωνύμια που της αποδίδονται, καθώς η μεγαλύτερη σε μέγεθος τσίχλα της οικογένειας των τσιχλών, απαντάται στη χώρα μας όλο τον χρόνο και αποτελεί στολίδι των δασών.
Είναι η λιγότερο μεταναστευτική από τις υπόλοιπες τσίχλες και σχηματίζει συνήθως μικρά κοπάδια, τόσο στην αποδημία, όσο και στη μόνιμη διαμονή της.
Η τροφή της αποτελείται κυρίως από τον ιξό, το καρπό του παρασιτικού φυτού της ελάτης, της βελανιδιάς και της καστανιάς, από τον οποίο πήρε και το επιστημονικό της όνομα: τσίχλα η ιξοβόρος (turdus viscivorus).
Η φετινή και μέχρι σήμερα παρουσία της, ήταν κατά πολύ μεγαλύτερη από τις προηγούμενες χρονιές. Με μεγάλους αριθμούς εμφανίστηκε στους νομούς της Θράκης, στα Γρεβενά, στη Πιερία, στη δυτική Θεσσαλία και τη Φθιώτιδα.
Κλείνοντας την αναφορά στις περιζήτητες μεγάλες τσίχλες και με την προϋπόθεση ότι ο χειμώνας θα επαληθεύσει τις μετεωρολογικές προγνώσεις, που μιλούν για χιόνια και χαμηλές θερμοκρασίες, εύχομαι τα κρεμαστάρια των κυνηγών να γεμίσουν με τα όμορφα αυτά πουλιά.
