Τίποτα χειρότερο από το 2020 δεν θα μπορούσε να συμβεί στην ανθρωπότητα και στη χώρα μας. Ο φονικός ιός, σαν άλλος «εξωγήινος» άγγελος, άπλωσε τα μαύρα φτερά του και μόλυνε τον πλανήτη. Οι συνέπειες τραγικές και λίγο καλύτερες από ό,τι θα ήταν στον υποθετικό Γ’ παγκόσμιο πόλεμο.
Απειλήθηκαν και χάθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες ζωές, φτώχηναν εκατομμύρια νοικοκυριά και η αβεβαιότητα έγινε το νέο πλανητικό συναίσθημα. Και σαν να μην έφταναν αυτά, ήρθε και η ηλεκτρονική πλημμυρίδα για να πλήξει βάναυσα το εργασιακό στάτους και να εκτοξεύσει στα ύψη την ανεργία και τα κέρδη των μεγάλων εταιριών.
Μέσα στον ορυμαγδό και στη προσπάθεια διαχείρισης της κρίσης, ξεπήδησαν οι κάθε είδους «σωτήρες» και οι φαεινές ιδέες τους. Με ανορθόδοξες πολιτικές, ιδεοληψίες και περιοριστικά μέτρα κατά το δοκούν. Ενοχοποιήθηκε μέχρι και ο βουνίσιος και ο θαλασσινός αέρας προκειμένου να αποκλειστούν από τη δράση οι κυνηγοί και οι ερασιτέχνες ψαράδες.
Αποκλείστηκαν, εμμέσως, διασπορείς και μεταδότες του ιού. Πού όμως; Μήπως στα δέντρα, τους θάμνους και στο χορτάρι οι κυνηγοί και στην άμμο, στα βράχια και στα κύματα οι ψαράδες; Μόνο και μόνο για να περάσει ο “τσαμπουκάς” της απαγόρευσης και να στέκονται «σούζα» οι εκατοντάδες χιλιάδες κυνηγο-ψαράδες. Μη γελάτε συνάδελφοι, αν και το γέλιο είναι υγιεινό, για κλάματα είναι η κατάσταση.
Αλλά ο ψευτοτσαμπουκάς και το «μουλάρωμα» δεν είναι τίποτα άλλο από τη σύγχρονη αντίληψη, αλλά και τη μέθοδο για την αντιμετώπιση των παρακατιανών και των περιθωριακών. Γιατί όλα δείχνουν, ότι ως πολίτες β’ κατηγορίας καταχωρήθηκαν οι κυνηγοί και οι ψαράδες στη κοινωνική λίστα.
Είναι βέβαιο ότι ο Covid-19 δεν είναι κατασκεύασμα των ισχυρών του πλανήτη. Αποτέλεσε όμως και θα αποτελεί (για πόσο ακόμα;) το βατήρα για τις κάθε λογής εφαρμογές και ασκήσεις πάνω στον παγκόσμιο πληθυσμό. Και όσο πιο απείθαρχος είναι ο λαός, όπως είναι ο δικός μας λαός, με περγαμηνές αντίστασης στη καταπίεση και στο άδικο, τόσο πιο σκληρά τα περιοριστικά μέτρα. Όχι μόνο για να μη μεταδοθεί ο κορονοϊός, αλλά κυρίως για τη μη διασπορά της ελεύθερης σκέψης και βούλησης.
Τελειώνοντας αυτές τις γραμμές, πληροφορήθηκα για την αιφνίδια αλλαγή στάσης αναφορικά με την άρση της απαγόρευσης μετακίνησης και την επανέναρξη του κυνηγίου, έστω υπό όρους. Η μεγάλη πίεση και η κατακραυγή των δικαίως διαμαρτυρομένων κυνηγών, έφερε αποτέλεσμα.
Καταφέραμε με τη συνοχή να κερδίσουμε μία μάχη, αλλά όχι και τον «πόλεμο».
Και γι’ αυτό δεν έχουμε τη πολυτέλεια της χαλαρότητας. Απαιτείται επαγρύπνηση και ετοιμότητα, καθώς ο δρόμος της επιστροφής στη «κανονικότητα» δείχνει να είναι μακρύς.
