Σε μία ευνομούμενη χώρα για να ληφθεί μία απόφαση, που αφορά μία συγκεκριμένη δραστηριότητα και ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού, εξετάζεται, πρωτίστως, το ποιες θα είναι οι συνέπειες…
του Λεωνίδα Καραμαούνα
Και ιδιαίτερα, όταν η απόφαση είναι καταδικαστική, υπολογίζεται το άμεσο κόστος και για τις δύο πλευρές, αλλά και οι… παράπλευρες απώλειες.
Αυτά όμως ισχύουν σε κράτος δικαίου και επιτελικού σχεδιασμού. Όχι εκεί όπου οι αποφάσεις παίρνονται στο παραπέντε και στο γόνατο. Στο γόνατο και με την ασόβαρη δικαιολογία της μη πρόκλησης των πολιτών, επεβλήθη η απαγόρευση της μετακίνησης στο κυνηγότοπο, που από επίσημα χείλη χαρακτηρίστηκε ως «περιττή».
Χωρίς να γίνει καμία σκέψη για τις συνέπειες που προκαλεί στη θηραματοπανίδα, στους κυνηγούς και στην εθνική οικονομία, με την έμμεση φορολογία. Ας δούμε λοιπόν τις συνέπειες αναλυτικά, ξεκινώντας από το θήραμα…
Σε όλους είναι γνωστό ότι ένας σπουδαίος ρόλος του κυνηγού είναι ο διαχειριστικός. Συμμετέχει με τη κάρπωση, ιδιαίτερα του ενδημικού θηράματος, στη μείωση του υπερ-πληθυσμού των θηραμάτων (περίπτωση αγριόχοιρου), στη πρόληψη ασθενειών, ζωωνόσων και ανθρωπονόσων (αφρικανική πανώλης, λύσσα) και στη μείωση του πληθυσμού των αρπακτικών, φτερωτών και τετράποδων (κορακίδες, αλεπού, πετροκούναβο).
Με την απουσία του κυνηγού από την ύπαιθρο, τα αρπακτικά παίρνουν τα πάνω τους, επιφέροντας μεγάλο πλήγμα στους θηραματικούς πληθυσμούς. Και μάλιστα το καταφέρνουν με δύο τρόπους. Κυρίως με τη σύλληψη και την άμεση θανάτωση και κατά δεύτερο με την… εξορία των αδύναμων ζώων σε περιοχές που ελλοχεύει ο κίνδυνος της ασιτίας.
Στον κυνηγό, δηλαδή στον άνθρωπο, οι επιπτώσεις είναι ακόμα δυσμενέστερες. Το κυνήγι δεν είναι απλά ένα “άθλημα” όπως το χαρακτηρίζει ο δασικός κώδικας. Είναι πολλά περισσότερα. Είναι μία επιλεκτική δραστηριότητα που ασκείται αποκλειστικά στην ύπαιθρο. Είναι τρόπος ζωής. Κυνηγός δεν σημαίνει τον άνθρωπο που κρατά όπλο και εξοντώνει τα πουλιά και τα ζώα. Πάνω από όλα ο κυνηγός είναι φυσιολάτρης και περιβαλλοντιστής. Περπατά στο δάσος και τις βουνοκορφές, ξαποσταίνει και δροσίζεται στο ρυάκι και ανασαίνει τον καθαρό αέρα και τις ευωδιές της φύσης. Παρακολουθεί και καταγγέλλει τις ανομίες (παράνομη υλοτόμηση, παράνομα κτίσμα τα σε δασική περιοχή κ.ά) και ειδοποιεί έγκαιρα για τον κίνδυνο πυρκαγιάς. Ακόμα είναι ο μεγάλος εχθρός του λαθροθήρα και γενικά του παράνομου. Και ύστερα έρχεται το κυνήγι του θηράματος.
Αν λοιπόν πιστεύετε κύριοι αρμόδιοι, ότι με το πρόσχημα της ατομικής σωματικής άσκησης κοντά στην οικία, λύθηκε το οξύτατο πρόβλημα της απαγόρευσης, πλανάσθε πλάνη οικτρά. Το πάρκο, το άλσος, η αλάνα και ό,τι άλλο βρίσκεται μέσα στον αστικό ιστό, δεν καλύπτει τις ανάγκες του κυνηγού. Είναι σα να δίνετε στον διψασμένο, ξύδι.
Ακόμα με τη στέρηση όλων των αναφαίρετων δικαιωμάτων, από την άλογη και άδικη απόφαση, δημιουργείται πρώτα η σύγχυση και η αγανάκτηση και κυρίως η κακή ψυχολογία, που επιτείνει την ήδη υπάρχουσα από τον υποχρεωτικό εγκλεισμό. Ένας ανησυχητικός συνδυασμός για την ψυχική υγεία, που μύρια κακά μπορεί να φέρει. Με πιθανό αποτέλεσμα να προκληθούν φαινόμενα αντίθετα από αυτά που σχεδιάστηκαν επί τροχάδην.
Αλλά η μετακίνηση των κυνηγών, ακόμα και εντός του νομού, επιφέρει σημαντικό πλήγμα στη ροή εσόδων στο κρατικό κορβανά. Ο Φ.Π.Α και ο ειδικός φόρος καυσίμων, τα διόδια, που συμμετέχει το ελληνικό δημόσιο και το τέλος από τη μη ανανέωση χιλιάδων κυνηγετικών αδειών, λόγω του lockdown, αποτελούν ένα όχι και τόσο ευκαταφρόνητο ποσό. Και στον αντίλογο ότι όλα θυσιάζονται στο βωμό της υγείας του λαού, ας αφουγκραστείτε τις κραυγές απόγνωσης των τοπικών κοινωνιών, που έχουν απόλυτη ανάγκη αυτές τις, έστω μικρές, οικονομικές ανάσες.
Στο διά ταύτα… Το στοίχημα για τη δημόσια υγεία, που ασφαλώς είναι πρωταρχική, δεν κερδίζεται με απρόσεχτες και άδικες αποφάσεις. Χρειάζεται σχεδιασμός, θάρρος και σωφροσύνη.
Για να θυμηθώ τα λόγια του πατέρα μου, που έλεγε: “δέκα φορές να μετράς και μία να κόβεις”.
