Ύστερα από χρόνια, το κυνήγι κάνει δυναμική επιστροφή στην Ιαπωνία και μάλιστα φιγουράρει σε ψηλή θέση ανάμεσα στις δημοφιλείς δραστηριότητες των κατοίκων των μεγαλουπόλεων…
Κλείστε τα μάτια και για μία στιγμή σκεφτείτε ένα παραδοσιακό ιαπωνικό φαγητό. Δίχως άλλο περιλαμβάνει πράγματα που ακούγονται, τουλάχιστον εξωτικά. Σούπα μίσο, σούσι και πολύ ρύζι. Κι όμως, αγριογούρουνα, λαγοί, ακόμα και μπεκάτσες αποτελούν μερικά από τα πλέον παραδοσιακά εδέσματα των Ιαπώνων, κάτι που καταδεικνύει πως το κυνήγι έχει βαθιές ρίζες στις παραδόσεις των ανθρώπων της υπαίθρου. Η Ιαπωνία μπορεί να μην είναι γνωστή για την κυνηγετική της κουλτούρα, αυτό όμως δεν σημαίνει πως και στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, η θήρα δεν έχει την δική της ιστορία.
Κόντρα στις θρησκείες
Το μεγάλο παράδοξο που συναντά κάποιος αναλύοντας την κυνηγετική παράδοση των Ιαπώνων σχετίζεται άμεσα με τη θρησκεία τους. Ο σιντοϊσμός και ο βουδισμός είναι οι δύο κύριες θρησκείες της χώρας. Και τα δύο αυτά θρησκευτικά ρεύματα ορίζουν ως αμαρτία την αφαίρεση της ζωής οποιουδήποτε πλάσματος. Έτσι, αυτό που θα περίμενε κάποιος, είναι το κυνήγι να μην έχει ιδιαίτερη τύχη σε μία χώρα με αυτές τις παραδόσεις. Κι όμως, σε κάθε περίπτωση που η θρησκεία έβρισκε απέναντί της την επιβίωση, η δεύτερη νικούσε πάντα, και μάλιστα… κατά κράτος. Πολλοί Ιάπωνες, ειδικά εκείνοι που ζουν σε ορεινές και αγροτικές περιοχές, έχουν εντάξει στην καθημερινότητά τους το κυνήγι, ενώ δημοφιλή θηράματα είναι τα ελάφια, τα αγριογούρουνα, οι μπεκάτσες, άλλα μικρά φτερωτά ακόμα και οι αρκούδες.
Από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα οι Ιάπωνες που ζούσαν στα αστικά κέντρα ήταν αυτοί που έμεναν πιο προσηλωμένοι στις βουδιστικές διδαχές, την ώρα που οι άνθρωποι της υπαίθρου είχαν διαφοροποιήσει τη θρησκεία από τον αγώνα για την καθημερινή επιβίωση. Και τα θηράματα ήταν η μόνη και πιο πολύτιμη πηγή πρωτεϊνών και δέρματος.
Από ταμπού, χόμπι των αστών
Επιστρέφοντας στο σήμερα, ύστερα από χρόνια αποστείρωσης της γιαπωνέζικης κοινωνίας, είναι αξιοσημείωτο πως το κυνήγι κάνει δυναμική επιστροφή. Η δραστηριότητα που αποτελούσε άλλοτε “ταμπού” των αστών, φιγουράρει σήμερα ανάμεσα στα “χόμπι” της ελίτ και τα θηράματα κάνουν την εμφάνισή τους στα πιο πολυτελή εστιατόρια, δίνοντας την απαραίτητη εσάνς παράδοσης στον σύγχρονο τρόπο ζωής. Από αυτήν την “στροφή” που κάνουν σήμερα οι Ιάπωνες που διαβιούν στα μεγάλα αστικά κέντρα, μένουν εκτός οι χιλιάδες κυνηγοί που ζουν στις ορεινές και πεδινές περιφέρειες, καθώς ποτέ δεν σταμάτησαν να κυνηγούν.
Η διάσημη περιφέρεια Κουμαμότο
Το κυνήγι είναι αρκετά δημοφιλές σε πολλές περιοχές, όπως στην περιφέρεια Κουμαμότο, που έχει γίνει διάσημη τα τελευταία χρόνια, καθώς από εδώ προέρχονται τα κρέατα θηραμάτων που κατά κύριο λόγο τροφοδοτούν μεγάλες πόλεις της Ιαπωνίας. Το Κουμαμότο ουσιαστικά ζει από την εξαγωγή κρέατος κυνηγιού. Οι κάτοικοι ανέκαθεν κυνηγούσαν και θεωρούνταν μετρ στην επεξεργασία και συντήρηση του κρέατος. Τώρα, με το ενδιαφέρον της αστικής Ιαπωνίας να στρέφεται στις αρχέγονες διατροφικές παραδόσεις, το Κουμαμότο κατέστη η “Μέκκα” του κρέατος θηραμάτων.
Οι καλύτεροι εστιάτορες της χώρας έχουν στραφεί στους χασάπηδες και τους κυνηγούς του Κουμαμότο, προκειμένου να διασφαλίσουν για τα καταστήματά τους την καλύτερη πρώτη ύλη. Για το λόγο αυτό μάλιστα, στο Κουμαμότο δημιουργήθηκε πρόσφατα κάτι που δεν υπήρχε πριν: μία υπερσύγχρονη μονάδα επεξεργασίας κρέατος.
Η μελέτη του Δρ. Σιντζίλτ
Η θήρα στην Ιαπωνία αποτελεί σήμερα και αντικείμενο επιστημονικής μελέτης. Ο καθηγητής κοινωνικής ανθρωπολογίας, Δρ. Σιντζίλτ, του Πανεπιστημίου του Κουμαμότο ειδικεύεται στη σχέση των ανθρώπων με τα ζώα στην ασιατική κοινωνία. Στο πιο πρόσφατο έργο του, συγκέντρωσε δεδομένα θήρας από αρκετούς δήμους της περιφέρειάς του και ανέλυσε τόσο το κυνήγι ως πτυχή της κουλτούρας των Ιαπώνων τονίζοντας το ρόλο του κρέατος θηραμάτων από την αρχαία έως την σύγχρονη Ιαπωνία. Παράλληλα αναφέρεται στις σχέσεις που δημιουργούνται μέσω του κυνηγιού, τη σημασία της θήρας σε κοινωνικό και περιβαλλοντικό επίπεδο, τους τρόπους εκδοράς και επεξεργασίας του κρέατος των θηραμάτων, ακόμα και τον τρόπο που αυτά μαγειρεύονται.
Ο Δρ. Σιντζίλτ συνέδεσε αυτές τις πτυχές της κυνηγετικής δραστηριότητας με τις ιαπωνικές παραδόσεις από αρχαιοτάτων χρόνων. Προτού οι αστοί δαιμονοποιήσουν αυτήν τη δραστηριότητα. Στο βιβλίο του δεν θα μπορούσε να μην καταπιαστεί και με το ιδιάζον ζήτημα της θρησκείας. Ο εξαίρετος επιστήμονας τονίζει πως οι Ιάπωνες νιώθουν ευγνωμοσύνη τόσο απέναντι στο θήραμα όσο και απέναντι στη φύση που τους το παρέχει, ενώ οι πιο θρήσκοι από αυτούς συνηθίζουν να προσεύχονται στο θεό του βουνού και να ζητούν συγχώρεση που κυνήγησαν στα εδάφη του.
Μαθήματα ζωής για φοιτητές, οι εμπειρίες κοντά στους κυνηγούς
Οι φοιτητές που βοήθησαν τον καθηγητή Δρ. Σιντζίλτ να διεξάγει την έρευνα δεν είχαν στην πλειονότητά τους κυνηγετική εμπειρία. Κι αυτό από μόνο του αποτέλεσε ακόμα μία ενδιαφέρουσα πτυχή. Στις πολλές εξορμήσεις που έκαναν ακολουθώντας κυνηγούς στις καθημερινές τους συνήθειες, έμαθαν πως το κυνήγι και η εκδορά του ζώου είναι πράγματα συνυφασμένα με την ζωή πολλών Ιαπώνων.
Αντιλήφθηκαν πως η επικρατούσα άποψη ότι το κυνήγι είναι μία σκληρή και βάρβαρη δραστηριότητα που γίνεται από ελάχιστους ανθρώπους, δεν είναι παρά ένα ανακριβές και ατελές στερεότυπο. Οι περισσότεροι από αυτούς κατέληξαν πως η θήρα δρα μόνο θετικά και συμβάλλει στη σύνδεση του ανθρώπου με τη φύση, ενώ κατάλαβαν πόσο ρηχή ήταν η κραταιά αντίληψή τους πως το κρέας που έφτανε μέχρι πρότινος στο τραπέζι τους, είναι απλά ένα αντικείμενο προς κατανάλωση. Τελικά, είδαν ότι ο κόσμος του κυνηγού είναι αξιοθαύμαστος, είναι ο κόσμος του ανθρώπου που δεν έχει αποκοπεί από τη φύση, που αποδίδει αξία και τιμή στην καθημερινή ζωή, στα ζώα, στην τροφή, καλλιεργεί μία εκτίμηση για την ύπαιθρο και τις ιδιαίτερες γεύσεις των θηραμάτων και έχει διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό ολόκληρες κοινωνίες της συντηρητικής και σεβάσμιας ιαπωνικής κοινωνίας.
