Θυμάται κανείς εκείνες τις εποχές που το χιόνι έπεφτε ξαφνικά κι απρόσμενα; Τότε δεν υπήρχε ο Αρναούτογλου να μας προετοιμάζει δυο βδομάδες πριν για την κακοκαιρία, ούτε και οι ιστοσελίδες να προβλέπουν την εξέλιξη των φαινομένων λεπτό προς λεπτό της ώρας και μέτρο προς μέτρο της γεωγραφικής μονάδας. Δεν καταριέμαι την πρόοδο αλλά μου αρέσει και λίγο το μυστήριο. Θέλω ο καιρός να με ξαφνιάζει.
Κάπως έτσι μας ξάφνιασε το σημερινό χιόνι στα Γιάννενα. Βέβαια, υπήρχαν οι σχετικές προγνώσεις, αλλά δεν το πολυπιστεύαμε ξημερώνοντας εννιά του Μάρτη να ρίξει και τέτοιο χιόνι που δεν είδαμε όλο τον Χειμώνα! Το λεκανοπέδιο άσπρισε απ’ άκρη σ’ άκρη, για τα γύρω ορεινά δεν το συζητάμε.
Ανήσυχα τα πετούμενα…
Από το πρωί τα ζωντανά ψάχνονται πώς θα βγάλουν τη μέρα. Κάτω από τα πυκνά δέντρα η γη μαυρίζει και τα κοτσύφια, οι τσίχλες, οι κοκκινολαίμηδες και οι τσιώνες ξεσκαλίζουν για φαγητό. Τέτοιες στιγμές που τα ξέχιονα σημεία σπανίζουν κι αυτά βλέπουν με άλλο μάτι το χώμα. Πόσα πράγματα μπορούν να ανακαλύψουν και πόση ώρα να περάσουν σ’ ένα τόσο μικρό κομμάτι ανάμεσα στα χιόνια!
Πάντως τα πρώτα πουλιά που ακούς μια χιονισμένη μέρα είναι τα κοράκια. Πού βρίσκονται όλα αυτά τα κοράκια κρυμμένα και ξεμπουκάρουν ξαφνικά; Πάνω στα δέντρα, στις παρυφές της πόλης, στα χωράφια, στα ηλεκτρικά καλώδια, θα είναι τα πρώτα που θα μυριστούν κάτι «καλό» για να φάνε με τέτοιο κρύο.
Αλλά και οι νοικοκυραίοι ξεβολεύονται με το όψιμο χιόνι. Γιατί μπορεί να κάνουν από νωρίς τις αναγκαίες προετοιμασίες για τα ζώα τους, αλλά καθώς ο χειμώνας ξεψυχάει, φυραίνουν και οι προμήθειες. Άλλο να τα βγάζεις να τρώνε και λίγο έξω, άλλο να τα σταβλίζεις ολημερίς με τροφές και χορτάρια έτοιμα. 
Στα αγροκτήματα σήμερα ένας παγωμένος αέρας θερίζει τα κοτέτσια. Καθώς οι κότες γυρνούν την πλάτη τους στον βοριά, φουσκώνουν τα πούπουλά τους. Στη μικρή περιφραγμένη αυλή που περνούν τη μέρα, ψάχνουν μέρος απάγκιο που να στραγγίζει από τη λάσπη και το νερό. Υποθέτω πως θα προτιμούσαν τα πρωινά εκείνα που, μετά από μια κρύα νύχτα, λιάζονται στον χλιαρό ανοιξιάτικο ήλιο.
Με την ελπίδα των ζεστών ημερών…
Κάτω όμως από το στέγαστρο του υποστατικού ο σκύλος περνάει μια χαρά. Ξαπλώνει στο ξερό άχυρο, σηκώνεται, τεντώνει το πιασμένο κορμί του. Δουλειά δεν υπάρχει, τα ζώα είναι κλεισμένα, η μέρα κυλά ήρεμα. Δίπλα του βρίσκεται το καρότσι, τα φτυάρια και τα εργαλεία, όλα κάτω από τον τσίγκο που τα φυλάει από τον καιρό.
Οι ξύλινοι πάσσαλοι είναι δεματιασμένοι και ακουμπισμένοι ακόμη στη χειμερία τους νάρκη. Ονειρεύονται τον Μάη. Τότε και μόνο αφού έχει απομακρυνθεί κι ο τελευταίος κίνδυνος να βραχούν με κανένα απριλιάτικο χιόνι, θα ενωθούν πάλι με τη γη για να στηρίξουν τα φασόλια κι αργότερα τις ντομάτες και τα λαχανικά που θ’ αρχίζουν να ψηλώνουν…
