Η μετάλλαξη των αγριόχοιρων και η «αντικατάσταση» των πληθυσμών
Τα ψάχνεις στα «ψηλά» κι αυτά είναι στους κάμπους. Τα ψάχνεις στην «ησυχία» κι αυτά ζητούν την «φασαρία»…Μέσα σε πόλεις και χωριά, παρά στα άγρια βουνά. Ζούμε την αλλόκοτη συμπεριφορά των «μεταλλαγμένων» πλέον αγριόχοιρων.
Η εικόνα που παρατηρήθηκε εντόνως τούτη τη χρονιά ήταν ακόμη μια επιβεβαίωση για τα όσα έχουν κατά καιρούς ειπωθεί σχετικά με την «καρικατούρα» του μεγάλου θηράματος, τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Στη χώρα μας ωστόσο η εγκληματική αδιαφορία και αδράνεια μέσα από τον άκρατο συναισθηματισμό και που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, δημιουργεί ένα πιο εκρηκτικό επί αυτού κλίμα.
Ο υβριδισμός έχει δυστυχώς διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό πέρα από την εμφάνιση, τις συνήθειες και την συμπεριφορά του πάλαι ποτέ αξιοθαύμαστου αγριόχοιρου. Πέρα από την ζημία που έχει επιφέρει στο ίδιο το είδος (γενετική νόθευση) με κίνδυνο την εξαφάνιση εκείνου της ανεκτίμητης αξίας γενετικού υλικού, είναι η αιτία για τα όσα προβλήματα διαιωνίζονται μέσα από την μεγάλη αύξηση του πληθυσμού.
Τα πιο κύρια εξ αυτών είναι: τα τροχαία ατυχήματα που για το έτος του 2021 εκτοξεύτηκαν αλλά και θανατηφόρα υπήρξαν, οι καταστροφές καλλιεργειών των αγροτών και η πιθανή εμφάνιση της Αφρικανικής Πανώλης στην ελληνική επικράτεια. Εντούτοις, είναι πασιφανές πως η πολιτεία στερείται σοβαρότητας καθώς εδώ και χρόνια δεν λαμβάνει καθοριστικές λύσεις και αρκείται σε ημίμετρα. Η ανεπάρκεια εκείνων που βρίσκονται στις αντίστοιχες μορφές διοικήσεως για ζητήματα του Περιβάλλοντος και όχι μόνο, παραμένοντας ακροατές στο θεάρεστο αυτό έργο, δεν μπορεί να είναι άλλο πέρα από «πνευματική».
Σχετικά με την κυνηγετική διαδικασία τα πράγματα έχουν διαμορφωθεί αντιστοίχως. Οι περισσότερες ομάδες είναι φυσικό και επόμενο να δραστηριοποιούνται πλέον μέσα σε λεκανοπέδια των πόλεων και γύρω από κατοικήσιμες περιοχές που έχουν κατακλυστεί από αυτά τα ζώα. Εκεί τα βρίσκουν συγκεντρωμένα και κατά κοπάδια.
Η θήρευσή τους ωστόσο είναι σαφώς πιο εύκολη σε αντίθεση με εκείνη στις αχανής εκτάσεις απόμακρων και απόκρημνων περιοχών με ανύπαρκτους δρόμους. Ο εντοπισμός και η προσέγγισή τους κάθε άλλο παρά βαθμό δυσκολίας έχει στα ευπρόσιτα εκείνα σημεία που περιφέρονται επί των ημερών. Στον αντίποδα, παρόλο την κυνηγετική πίεση και την κάρπωση σε υψηλά πολλές των περιπτώσεων επίπεδα οι πληθυσμοί εκεί αντί να φθίνουν, αυξάνονται.
Το φαινόμενο που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια είναι πως τα «παραδοσιακά μέρη» ως φυσικοί βιότοποι του είδους διατηρούν «φτωχούς πληθυσμούς» όπως άλλοτε, εν αντιθέσει με τα ασύμβατα εκείνα για το είδος σημεία που βρίσκεται σε πληθώρα. Αυτό αποτελεί ένα απτό ενδεικτικό παράδειγμα για την «αλλοίωση» και την «μετάλλαξη» του είδους στην βιολογία και κατά συνέπεια των συνηθειών του.
Το ανησυχητικό θέμα που εγείρεται είναι το εάν οι εναπομείναντες άγριοι πληθυσμοί μπορούν και κατά πόσο να παραμείνουν «ανέπαφοι» από εκείνα τα «νοθευμένα» άτομα που είτε θα εισβάλλουν στο χώρο τους, είτε για διαφόρους λόγους μετακινηθούν αυτοί προς εκείνους.
Την φετινή χρονιά η παρατεταμένη ανομβρία και οι υψηλές θερμοκρασίες που μεσολάβησαν οδήγησαν άγριους πληθυσμούς οι οποίοι παρέμεναν σε ακριτικά σημεία προς τα χαμηλά και κοντά στον άνθρωπο για αναζήτηση τροφής. Οι καιρικές συνθήκες ήταν πρωτόγνωρες για τα τελευταία τουλάχιστον 30 έτη. Σε αρκετές περιοχές της χώρας το πρώτο διάστημα του κυνηγίου παρατηρήθηκαν θηρευμένοι αγριόχοιροι σε κατάσταση υποσιτισμού.
Η κατάσταση αυτή εξανάγκασε πολλά ζώα να μετοικίσουν προς ανθρωπογενείς εκμεταλλεύσεις που θα εξασφάλιζαν την επιβίωσή τους. Ως εκ τούτου, η έντονη και συχνή παρουσία των ζώων στον άνθρωπο (σε χωριά και πόλεις) μετέφερε μια πλασμαστική εικόνα σχετικά με τους πληθυσμούς τους ανά την επικράτεια. Με λίγα λόγια, εκείνοι που έβλεπαν συχνές εμφανίσεις των αγριόχοιρων (και των υβριδίων) γύρω από τα σπίτια τους, νόμιζαν πως αυτό το φαινόμενο ίσχυε και παντού το ίδιο.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι το είδος του αγριόχοιρου, αλλά η μετάλλαξή του. Και αυτό δυστυχώς δεν λαμβάνεται υπόψη από την ίδια την πολιτεία που εθελοτυφλεί. Ακόμη και από εκείνους που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για την προστασία των ζώων. Παρατηρήσαμε την στυγνή και ωμή, γραπτώς ομολογία από Δασικές Υπηρεσίες για την «σύλληψη των υβριδίων (αγριόχοιρων) και κατόπιν την απελευθέρωση στο φυσικό τους περιβάλλον».
Δεν θα σταθώ στη νομική πτυχή του θέματος (καθότι απελευθέρωση δεν εγκρίνεται αν διαπιστωθεί ακατάλληλο-νόθο γενετικό υλικό ή προβλήματα υγείας των προς απελευθέρωση ειδών της πανίδος, όπως και διαφόρων υποειδών). Αν και είναι έκδηλο πως παρατυπούν με βάση τα όσα εξήγγειλαν. Θα έπρεπε εάν περιμένουν να πάρουμε την δημοκρατική δικαιοσύνη στα σοβαρά να παρέμβει εισαγγελέας για το περιβαλλοντολογικό αυτό έγκλημα που διαπράττουν στυγνώς και ως διαφαίνεται συνειδητώς.
Ωστόσο, θα ήταν ενδιαφέρον μας πούνε οι «επιστήμονες» της Δασικής και το ΥΠΕΝ ποιο είναι άραγε το «φυσικό περιβάλλον» των υβριδίων ώστε να γίνει η επανεγκατάστασή τους. Από την μία κρίνουν αναγκαία την επιτακτική μείωση των πληθυσμών με σύνταξη ειδικών συνεργείων και από την άλλη υποκύπτουν σε άναρθρες κραυγές που λένε: «μη τα καημένα τα ζωάκια».
Αλήθεια, εκείνες οι ευαίσθητες χορδές που έχουν την ακατάσχετη κλάψα για τα ζώα ως προνομιακό πεδίο δράσης τους, αντιλαμβάνονται ότι με τη στάση τους (εμπόδιση διαχείρισης των πληθυσμών) είναι συνυπεύθυνοι για την αλλοίωση των ειδών της ελληνικής πανίδας;
Ίσως επειδή δεν είμαι «ειδικός» αλλά «σφαιρικός», δοκείν μοι είναι ότι βιώνουμε τον μεγαλύτερο παραλογισμό που έχει ποτέ πλήξει την ελληνική κοινότητα.
