Θετικά μηνύματα από το ημερολόγιο ενός περδικοκυνηγού
Ρεπορτάζ: Δημήτρης Μιλτιάδης
Tα μαντάτα για τη «βασίλισσα των βράχων» είναι αρκετά ενθαρρυντικά από τη Βόρεια Ελλάδα, αφού φαίνεται ότι οι πληθυσμοί της πετροπέρδικας βρίσκονται σε τροχιά ανάκαμψης!
Αυτό, τουλάχιστον προκύπτει από το ημερολόγιο ενός φανατικού περδικοκυνηγού, του Κώστα Μουρτζάκη, από τη Θεσσαλονίκη, που, φέτος, δεν έχασε σχεδόν ούτε μια …αγωνιστική!
«Πήγαινα στο κυνήγι, Σάββατο, Κυριακή και Τετάρτη. Από την έναρξη, δεν έχασα έξοδο, εκτός από μόλις δυο Τετάρτες, που δεν μπόρεσα να βγω, εξαιτίας της εργασίας. Σ’ όλες αυτές τις εξορμήσεις σήκωσα πουλιά και το καταχάρηκα!», ήταν η πρώτη του τοποθέτηση.
Ο κ. Μουρτζάκης, μιλάει και διακρίνεις στα λόγια του το …ιερό πάθος για την πετροπέρδικα. «Το πουλί αυτό το λατρεύω. Το κυνήγι του είναι ξεχωριστό και για τον άνθρωπο και για το σκύλο, γιατί δοκιμάζει τις αντοχές και των δύο», δίνει μια νότα από τα συναισθήματα που τον διακατέχουν.
Οι εξορμήσεις του ήταν φέτος, στις Σέρρες, τη Δράμα, την Καβάλα, το Κιλκίς και την Κοζάνη. Με τα αγαπημένα του πουλόσκυλα και το τζιπ του να σκαρφαλώνει στις βουνοκορφές, καταγράφοντας 550-600 χιλιόμετρα σε εβδομαδιαία βάση.
Πάνω στη συζήτηση ήρθαν και τα ευχάριστα: «Τα πουλιά φέτος ήταν σε ικανοποιητικούς αριθμούς. Φαίνεται ότι οι γέννες, παρά την ξηρασία, πήγαν καλά. Βρήκα κοπάδια γεμάτα. Στις Σέρρες το μεγαλύτερο, από 11 με 14 άτομα, αλλά και σε άλλες περιοχές που πήγα συναντούσα οικογένειες με οκτώ έως δέκα πουλιά. Δεν ξέρω τι γίνεται σε άλλα μέρη, αλλά στους περδικότοπους της Μακεδονίας, η κατάσταση είναι καλή, τουλάχιστον πολύ καλύτερη απ’ ό, τι ήταν τα πριν δώδεκα χρόνια», ανέφερε.
Ο έμπειρος περδικοκυνηγός, που δεν σταματά να παρακολουθεί τη «βασίλισσα των βράχων», όλον τον χρόνο, θεωρεί ότι η ανάκαμψη των πληθυσμών παρατηρείται την τελευταία πενταετία, στα παραδοσιακά περδικοτόπια της Βόρειας Ελλάδας.
«Και στις εκπαιδευτικές εξορμήσεις σηκώναμε πουλιά, παρά την ξηρασία και τις υψηλές θερμοκρασίες που επικρατούσαν. Τα βρίσκαμε εκεί που τέλειωναν τα γυμνά και άρχιζαν τα «ντυμένα». ‘Όμως με το πρώτο σήκωμα αυτά κρύβονταν μέσα στις οξιές και τα πουρνάρια, όπου έβρισκαν δροσιά. Αυτό το έκαναν και τον Οκτώβριο, αφού και τότε επικρατούσαν υψηλές θερμοκρασίες. Αυτό ήταν το δρομολόγιο που ακολουθούσαν και με τις πρώτες τουφεκιές. Αμέσως, έπεφταν στα πυκνά και δεν ξεμυτούσαν με τίποτα από τις οξιές. Για να τις ξετρυπώσεις χρειαζόσουν σκυλί με εμπειρία και …ψυχή», εξηγεί.
Σύμφωνα με τον ίδιο, ο Οκτώβριος με την ανομβρία και τις υψηλές θερμοκρασίες απαιτούσε σκύλο-αθλητή, αλλά και κυνηγό με υπομονή και επιμονή! «Κυνηγούσα επτά με οκτώ ώρες! Όσοι πήγαιναν για ένα δίωρο ήταν δύσκολο να βρουν και να σηκώσουν πουλιά. Σ’ αυτήν την κατηγορία ανήκουν και οι περιστασιακοί «περδικάδες». Εκείνοι, δηλαδή, που κατά βάση είναι «μπεκατσάδες» και βγαίνουν για ορεινές με τα σκυλιά τους, το διάστημα που δεν έχουν εμφανιστεί οι «βελουδομάτες». Αυτοί είναι και οι χειρότεροι κυνηγοί για τη «βουνίσια» πέρδικα, γιατί βγαίνουν πολλοί μαζί στο βουνό κι αν τύχουν σε κοπάδι το ξεκληρίζουν. Δεν τους ενδιαφέρει αν θα αφήσουν …σπόρο. Είναι οι «ταμακιάρηδες» που πάνε μόνο για τη σακούλα!», κατακεραυνώνει την ασυνείδητη συμπεριφορά ορισμένων.
Όπως τονίζει ο κ. Μουρτζάκης, ο πραγματικός περδικοκυνηγός είναι αυτός που σέβεται το κοπάδι που βρίσκει και δεν το αποδεκατίζει. «Πρέπει να παίρνουμε τον τόκο κι όχι το κεφάλαιο! Να αφήνουμε το κοπάδι σε καλή κατάσταση, για να μπορέσει να ξαναγεμίσει. Εξάλλου, όλη η ομορφιά είναι όταν ξαναβγείς στο βουνό, το σκυλί σου να έχει την ευκαιρία να ξαναβρεί πουλιά», είναι η φιλοσοφία του.
Ο ίδιος θεωρεί ότι οι πραγματικοί περδικάδες, αντί για δυο πουλιά ανά έξοδο που είναι το επιτρεπτό όριο, βάζουν όριο από μόνοι τους το ένα, για να έχουν τη χαρά της συνάντησης με την πετροπέρδικα και στην επόμενη έξοδό τους.
«Η ορεινή πέρδικα είναι ένας θησαυρός για την πατρίδα μας. Κόντρα σε θεούς και δαίμονες έχει καταφέρει και επιβιώνει παλικαρίσια! Δυστυχώς, δεν έχουν ληφθεί μέτρα για την προστασία της, από τους φυσικούς εχθρούς της που είναι τα επιβλαβή. Τουλάχιστον, εμείς, που την αγαπάμε, ας εφαρμόσουμε από μόνοι μας τη διαχείρισή της», τονίζει και μας προτρέπει: «Γράψτε περισσότερα άρθρα, για την πέρδικα. Μπορεί να λιγοστεύουμε, εμείς οι περδικοκυνηγοί, αλλά μην μας αντιμετωπίζετε σαν παιδιά ενός κατώτερου θεού!».
Και λίγο πριν κλείσει η συζήτηση, μας εμπιστεύεται: «Σε όλες αυτές τις εξορμήσεις χτύπησα δέκα πουλιά. Είμαι γεμάτος, από εικόνες και συγκινήσεις που μου χάρισαν τα σκυλιά μου. Κανένα κοπάδι δεν το άφησα με λίγα πουλιά. Είμαι απόλυτα ευχαριστημένος, γιατί ξέρω ότι και το χρόνου-πρώτα ο Θεός- το κεφάλαιο που άφησα θα μου φέρει τόκο!».
