Τι θα συναντούσαν οι τσιχλοκυνηγοί στο βουνό και στο κάμπο μετά την υποχρεωτική απραξία των 30 περίπου ημερών.
Η ανησυχία…του καναπέ
Το κυνήγι θα ανοίξει οσονούπω ή καλύτερα σε μία-δύο εβδομάδες θα παύσει να ισχύει η απαγόρευση μετακίνησης. Αυτό όμως δεν μειώνει διόλου την ανησυχία των τσιχλοκυνηγών, ιδιαίτερα αυτών της νότιας χώρας, για το τι θα αντιμετωπίσουν τα τουφέκια τους, όταν με το καλό βροντήξουν πάλι.
Μία έκδηλη ανησυχία που μετατρέπεται σε αγωνία, καθώς ο υποχρεωτικός εγκλεισμός γίνεται κακός σύμβουλος για τα τεκταινόμενα στην ύπαιθρο. Γιατί δεν είναι δυνατή από το γραφείο, το εργοστάσιο, τη τηλεργασία, ακόμα και από το καναπέ, η γνώση της κρατούσας θηραματικής κατάστασης.
Αλλά και οι «κατά αποκλειστικότητα» πληροφορίες, που αναρτώνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προκαλούν ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση και επιτείνουν την ανησυχία, ιδιαίτερα όταν η «είδηση» για την απουσία των τσιχλών αφορά σε περιοχές που κατευθύνεται ο μεγάλος αριθμός των κυνηγών.
Είδηση που μπορεί να είναι, προς το παρόν, αληθινή, αλλά στερείται διάρκειας και ουσίας.
Η ωμή αλήθεια
Ας δούμε όμως τι συμβαίνει την περίοδο που διανύουμε, όχι γιατί έτσι θα αυξηθεί ή θα μειωθεί ο αριθμός των τσιχλών, αλλά γιατί μόνο έτσι θα προσγειωθούμε στη πραγματικότητα.
Η καραντίνα του ενός μηνός, μέχρι σήμερα, μας στέρησε τη δυνατότητα να εκτιμήσουμε «ιδίοις όμμασι» την ολοκλήρωση των μπασιμάτων. Τις αφίξεις των τσιχλών που χρονικά εισχώρησαν βαθειά μέσα στο Νοέμβρη, και μέχρι τις 19 του μήνα είχαμε αξιόλογα μπασίματα. Έχοντας προηγηθεί, και πάντα εντός του Νοέμβρη, εξαιρετικά μπασίματα με κελαηδότσιχλες, δενδρότσιχλες και κοτσύφια.
Ένα διαχρονικό φαινόμενο
Είναι διαχρονικό το γεγονός να «χάνονται» οι τσίχλες με τον τερματισμό των μπασιμάτων, να κρύβονται δηλαδή στα άδυτα των υγρών και απρόσιτων ρεματιών, και να γίνονται έτσι αθέατες από τα μάτια των κυνηγών τον τελευταίο φθινοπωρινό μήνα. Με το γεγονός να συμβαίνει, όταν η ολοκλήρωση των μπασιμάτων γίνεται φυσιολογικά μέχρι τις 5 του Νοέμβρη και τα πουλιά να εμφανίζονται μετά τις 10 Δεκέμβρη και μόνο μετά από χιόνια και παγετούς.
Πέραν όμως από το σύνηθες, φέτος τα πουλιά υπερθεμάτισαν, λόγω της απουσίας των βροχών και τη παρατεταμένη ξηρασία που παρατηρήθηκε στις περισσότερες περιφέρειες της χώρας, ολόκληρο τον Νοέμβρη και σε αρκετές και τον Οκτώβρη.
Κοντολογής οι άνυδροι τόποι δεν κράτησαν ούτε μέρα τα πουλιά στα χαμηλά υψόμετρα, αλλά τα ώθησαν στα ψηλώματα, όπου και παραμένουν.
Πιθανή η επέκταση της απουσίας
Πόσο μάλλον, όταν η καθυστέρηση των 10-15 ημερών μεταφερθεί μέσα στο Δεκέμβρη και μεγενθύνει το διάστημα απουσίας τους από τα πεδινά.
Με όλα όσα λοιπόν συνέβησαν τη φετινή περίοδο, τι θα έπρεπε να αντικρίσει ο κυνηγός της τσίχλας, αν το κυνήγι άνοιγε σύμφωνα με τον αρχικό προσδιορισμό της λήξης της απαγόρευσης μετακίνησης, στις 30 Νοέμβρη;
Δυστυχώς λίγα πράγματα, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι υπολογίσιμο για την εξέλιξη της σεζόν.
Καθοριστικός παράγοντας ο χειμώνας
Είναι όμως πολύ πιθανό να βρούμε τις τσίχλες στους προσιτούς πεδινούς κυνηγότοπους και στα λιοστάσια, όταν και όποτε επιτραπεί να βγούμε έξω (άρση της απαγόρευσης μετακίνησης) μέσα στον Δεκέμβρη.
Ο καιρός αρχίζει να αγριεύει, τα πρώτα χιόνια κάνουν ήδη τη παρουσία τους και οι χαμηλές θερμοκρασίες, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και έξω από τα βόρεια σύνορα, θα σταθούν για μία ακόμα φορά σύμμαχοι των κυνηγών.
Είναι άλλωστε γνωστό, ότι η βαρυχειμωνιά κατεβάζει τα τσιχλοκότσυφα από τα ψηλώματα στα χαμηλά, στα «χειμαδιά». Και ταυτόχρονα ενισχύει τις «εισαγωγές» από τις εκτός συνόρων περιοχές, κυρίως με κοτσύφια και γερακότσιχλες.
Να ελπίζουμε λοιπόν στις καλύτερες μέρες που θα βρούμε μετά τα μισά του Δεκέμβρη και να ανησυχούμε περισσότερο για την «ευαισθησία» και τη στάση που θα κρατήσουν οι κρατικοί αρμόδιοι, σχετικά με το κυνήγι, και λιγότερο για την αφθονία των τσιχλών.
