Σε αντίθεση με τα Πόιντερ και τα Σέττερ που αναλαμβάνουν ακραία ρίσκα στον τρόπο που ψάχνουν το έδαφος, τα ηπειρωτικά έχουν προδιάθεση να κάνουν μία πολύ πιο μεθοδική και οργανωμένη έρευνα, εστιασμένα στο πρακτικό αποτέλεσμα που θα φέρουν για το τουφέκι…
Αν και στα κυνηγόσκυλα είμαι… “Αγγλόφιλος” στις προτιμήσεις, εκτιμώ πολύ τις ικανότητες των ηπειρωτικών να φέρνουν αποτέλεσμα και να “βρίσκουν”. O πρώτος κυνηγετικός σκύλος που απέκτησα το 1983, έτυχε να είναι ένα Επανιέλ Μπρετόν, από εκείνα τα ελάχιστα που μπορούσες να βρεις εκείνες τις εποχές…
Επρόκειτο για ένα πραγματικά πολύ “μέτριο” σκυλί, εξαιρετικά κοντινό, πολύ πιεστικό πάνω στο θήραμα και αρκετά δύστροπο στο σπίτι. Και συζητώντας με κυνηγούς εκείνης της εποχής που είχαν Επανιέλ, την ίδια πάνω – κάτω εικόνα είχαν και αυτοί για τα δικά τους σκυλιά.
Η βελτίωσή τους…
Τα κυνηγόσκυλα που τότε ονοματίζαμε ως “Κούρτσχααρ” ήταν σε σαφώς καλύτερο επίπεδο, αλλά στην πραγματικότητα υπήρχε ένα πρόβλημα “καθαροαιμίας”: στην συντριπτική τους πλειοψηφία επρόκειτο για “μπρακοειδή”, πολλές φορές διασταυρωμένα με Πόιντερ!
Εκείνη την εποχή το Πόιντερ ήταν ο απόλυτος “κυρίαρχος” στα χέρια των κυνηγών, αλλά στα χρόνια που ακολούθησαν πολλά άλλαξαν: το Πόιντερ έχασε την πρωτοκαθεδρία του, το Αγγλικό Σέττερ διαδέχτηκε το “βασιλιά” στο θρόνο του, ενώ οι ηπειρωτικές φυλές άρχισαν αργά και σταθερά να αυξάνουν τη διείσδυσή τους στις τάξεις των κυνηγών…
Μέσα σε αυτά τα 35 χρόνια που πέρασαν από εκείνη την εποχή, το Κούρτσχααρ και το Επανιέλ Μπρετόν εξελίχθηκαν με τρόπο εντυπωσιακό. Ίσως, μάλιστα, ο ρυθμός βελτίωσής τους να ήταν πολύ πιο ραγδαίος και πολύ πιο ευθύγραμμος, από ότι των Αγγλικών φυλών: το Πόιντερ πέρασε μία βαθιά κρίση και σήμερα επανακάμπτει, το Σέττερ γνώρισε σημαντική εξέλιξη στον τομέα της εργασίας, αλλά έχασε σε μορφολογία, ενώ στο ίδιο χρονικό διάστημα τα ηπειρωτικά βελτιώθηκαν και εργασιακά και μορφολογικά.
Άλματα ποιότητας!
Σήμερα, είναι πολύ πιο εύκολο να βρει κανείς έναν ηπειρωτικό σκύλο που να ανταποκρίνεται σε υψηλό μορφολογικό και εργασιακό τύπο, κάτι που αποτελεί μία σημαντική κατάκτηση για τις φυλές αυτές.
Επειδή τα τελευταία χρόνια μου δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσω από πολύ πιο κοντά την πορεία των ηπειρωτικών φυλών, μπορώ με βεβαιότητα να σημειώσω ότι τα μεγαλύτερα άλματα “ποιότητας” τα έχει κάνει το Επανιέλ Μπρετόν! Δυστυχώς, ο μέσος Έλληνας κυνηγός ελάχιστα ενδιαφέρεται για το μορφολογικό επίπεδο της φυλής που επιλέγει για να κυνηγήσει, αφού κυρίαρχο ήταν και παραμένει το σκέλος της εργασίας και της απόδοσης…
Γι’ αυτό και πολλοί “Αγγλόφιλοι”, που απαιτούν από τα σκυλιά τους… μάξιμουμ νοοτροπία και απληστία στην εργασία, συχνά υποτιμούν ως υποδεέστερα τα ηπειρωτικά κυνηγόσκυλα, παρά την ισορροπημένη “αρμονία” που αυτά έχουν ως προς το εργασιακό και μορφολογικό τους πρότυπο.
Χωρίς “λευκές” φέρμες
Οι ηπειρωτικές φυλές δεν έχουν, δεν χρειάζονται, ούτε και διαγωνίζονται σε αγώνες Μεγάλης Έρευνας, όμως, κατέγραψαν μία πολύ σημαντική πρόοδο στο επίπεδο των αγώνων της Έρευνας Κυνηγίου.
Σήμερα, στο επίπεδο της Έρευνας Κυνηγίου, υπάρχουν Κούρτσχααρ και Επανιέλ Μπρετόν, που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από ένα αντίστοιχο Πόιντερ ή Σέττερ…
Στις ηπειρωτικές φυλές συναντάς κατά κανόνα, ζώα υποδειγματικά πάνω στο θήραμα, με εντυπωσιακές “μύτες” και ακλόνητα πάνω στη φέρμα.
Και ένα μεγάλο πλεονέκτημά τους είναι ότι κάνουν πολύ λίγες “λευκές φέρμες”, σε αντίθεση με τα αγγλικά σκυλιά (κυρίως τα Σέττερ), που είναι ιδιαίτερα επιρρεπή στις “λευκές”. Επίσης, σε αντίθεση με τα Πόιντερ και τα Σέττερ που αναλαμβάνουν ακραία ρίσκα στον τρόπο που ψάχνουν το έδαφος, τα ηπειρωτικά έχουν προδιάθεση να κάνουν μία πολύ πιο μεθοδική και οργανωμένη έρευνα, εστιασμένα στο πρακτικό αποτέλεσμα που θα φέρουν για το τουφέκι…
Την τελευταία δεκαετία έγιναν στην Ελλάδα πολλοί Αγώνες Κυνηγετικών Ικανοτήτων, τόσο για τις αγγλικές όσο και για ηπειρωτικές φυλές. Όμως, αν δει κανείς συγκεντρωτικά τα αποτελέσματα αυτών των αγώνων, θα διαπιστώσει ότι στις καταγεγραμμένες… συναντήσεις με θήραμα, τα ηπειρωτικά πλεονεκτούσαν κατά πολύ!
Η… παγκοσμιοποίηση της ταχύτητας
Σήμερα, ακόμα και στα τερέν των αγώνων των ηπειρωτικών φυλών, κυριαρχούν σκύλοι με ταχύτητα που… δεν είναι τυπική και αντιπροσωπευτική των φυλών τους.
Μορφολογικά, δηλαδή, είναι Κούρτσχααρ ή Επανιέλ, αλλά αν προσπαθήσουμε να τα κατατάξουμε με βάση την ταχύτητα και τη μέθοδο εργασίας, τότε θα “μπερδευτούμε”…
Αν γυρίσουμε πίσω τη μνήμη, στα περασμένα χρόνια που ξεκίνησαν οι αγώνες κυνηγετικών ικανοτήτων, θα επιβεβαιώσουμε το σκεπτικό που υπάρχει ακόμα και σήμερα: οι αγώνες ξεκίνησαν από την ανάγκη να συγκρίνονται οι σκύλοι μεταξύ τους, ώστε να επιλέγονται οι καλύτεροι προς αναπαραγωγή, που θα βελτίωναν τις φυλές. Όλα αυτά σήμαιναν πώς οι αγώνες θα παρέμεναν έκφραση του κυνηγίου, καθώς η ίδια η σημασία και η χρησιμότητά τους ήταν δεμένη με το αυθεντικό κυνήγι. Σήμερα, όμως, μάλλον το θέαμα έχει ξεπεράσει…το ίδιο το “ζητούμενο”! Σήμερα, ένας υπερβολικά γρήγορος σκύλος εντυπωσιάζει το μάτι, και ας μην είναι ο μεγάλος κυνηγός!
Κατά την άποψή μου, ήταν σωστό που οι ηπειρωτικοί σκύλοι έγιναν πιο λεπτοί και δυναμικοί, με έρευνα πιο “ανοιχτή” και γρήγορη από τα παλιότερα χρόνια, όπου η αφθονία των θηραμάτων δεν είχε τις ίδιες απαιτήσεις από αυτούς…
Όμως, ούτε και το άλλο “άκρο” είναι επιθυμητό! Η αυταξία κάθε φυλής θέτει ένα όριο, πέρα του οποίου καιροφυλαχτεί η αλλοίωση βασικών χαρακτηριστικών της. Αυτά τα όρια έγιναν σήμερα επισφαλή και δυσδιάκριτα, γιατί τώρα ψάχνουμε το γρήγορο σκύλο και, αν είναι δυνατόν, τον… πιο γρήγορο από όλους! Η ταχύτητα έγινε το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό των παγκοσμιοποιημένων φυλών. Και δεν είναι εύκολο να αντισταθεί κανείς στην “παγκοσμιοποίηση”, αλλά πρέπει…
