Στην πραγματικότητα επρόκειτο για εξόρμηση “απελπισίας”… Νωρίτερα δια στόματος Χαρδαλιά είχε ανακοινωθεί ότι από Σάββατο 6 Νοέμβρη κυνήγι τέλος, οπότε με το ζόρι συγκροτήσαμε τριάδα… Μερικοί από τους γνωστούς φίλους τσιχλάδες, απογοητευμένοι πλήρως από τα μπασίματα της τσίχλας είχαν κρεμάσει ήδη τα όπλα τους, ενώ οι υπόλοιποι ήθελαν παρακάλια και διαβεβαιώσεις πως όπου πάμε λίγα έστω πουλιά θα βρεθούν.
Δυστυχώς έτσι μας είχαν καταντήσει πέρυσι οι τσίχλες. Να βλέπουμε το κυνήγι σαν ταλαιπωρία, το ξύπνημα σαν αγγαρεία και για ξεκινήσουμε να ζητάμε εγγυήσεις πως θα υπάρχουν πουλιά… Και πως άραγε να πεις πως είχαν άδικο όλοι αυτοί που φέτος ένοιωσαν να τους κυριεύει η απογοήτευση νωρίτερα από κάθε άλλη κυνηγετική περίοδο; Πράγματι το κακό άρχισε αμέσως μόλις ξεκίνησαν τα μπασίματα και φυσικά τελείωσε με τις κυβερνητικές ευλογίες…
Η συχνά διαφορετική εικόνα που κάποιοι “δορυφόροι” του διαδικτύου “κατασκεύαζαν” ότι δήθεν επικράτησε σε πολλούς από τους τσιχλότοπους της κεντροδυτικής περιφέρειας, αποδείχθηκε όπως ήταν φυσικό ένα ακόμη παραμύθι…
Χαρακτηριστικό του κλίματος και της αρνητικής διάθεσης που επικρατούσε μεταξύ των τσιχλάδων, ήταν τα λόγια γκριζομάλλη, καλοντυμένου κυνηγού που συναντήσαμε επιστρέφοντας από κυνήγι φάσσας στο Καλλίδρομο.
“Μοιάζουμε με τους ασθενείς που διατηρούνται στη ζωή με μηχανικά μέσα. Πέντε τουφεκιές σήμερα εδώ, τρεις την επόμενη Κυριακή κάπου αλλού, ίσα ίσα δηλαδή για να ανασαίνουμε βαστώντας τουφέκι…”.
Για το ίδιο θέμα, οι προκαταλήψεις του Βασίλη θεωρούσαν ως μόνο υπεύθυνο για το κατάντημα στους τσιχλότοπους, έναν γρουσούζη συγγενή του που του είχε κάνει ποδαρικό πρωτοχρονιά του 2020…
Αρχικά λοιπόν με τις ελπίδες στα μπασίματα, και στη συνέχεια με προφητείες περί καθυστέρησης ξεκίνησαν όλοι οι τσιχλάδες…. Αργότερα που προστέθηκαν στην παρέα μας και οι προκαταλήψεις, τους είπαμε άι σιχτίρ κολόπουλα, δίνοντας προτεραιότητα σε κάρβουνα, σχάρα, κρασάκι, ζυμωτό ψωμί και προβατίνα. Βρήκαμε δηλαδή τη λύση να αντιμετωπίσουμε θετικά αυτή την απερίγραπτη κατάσταση.
Είχαμε πει μεταξύ μας πως χειρότερα δεν γίνεται… και πράγματι δεν γινόταν. Και πως δηλαδή να ήταν τα χειρότερα όταν από τα μπασίματα πήγαινε για 7η φορά ο Χρήστος, 3η ο Βασίλης και εγώ 2η, με την ατομική απόδοση του καθενός να μην έχει ξεπεράσει ποτέ τις 7 τσίχλες!!!
Μέχρι και στα Τρίκαλα είχαν πάει νωρίτερα για χάρι τους κάποιοι απόντες της παρέας, στους ονομαστούς ελαιώνες της Θεόπετρας και στα ρουμάνια που τους περιστοιχίζουν. Καρτέρι στο χάραμα, μετά περπατητό και ξανά καρτέρι για 19 τσίχλες από τέσσερα άτομα. Γι αυτό λέω πως δεν υπήρχαν χειρότερα, γι΄αυτό και ότι η φάρα των τσιχλάδων άμα τύχει μια χρονιά παρόμοια θα μάθει πλέξιμο…
Την κάναμε λοιπόν εκείνη την κουτουράδα και πήγαμε να δούμε τα χαΐρια μας στα τσιχλοτόπια… Στην Αμφίκλεια απολαύσαμε τα χρώματα της χαραυγής, στην Τιθορέα κάναμε ξεμούδιασμα με περπατητό, στη Δαύλεια μαζέψαμε τα χορταράκια μας, και στην Κορώνεια που στηθήκαμε για απογευματινό ανάψαμε φωτιές και καθαρίσαμε δυό λιοστάσια από κλαδέματα. Δυστυχώς η εικόνα που επικρατούσε για τις τσίχλες συνέχιζε παντού ίδια, κακή δηλαδή κι ακόμα χειρότερη…
“Νυχτεριδάτα” πουλιά ελάχιστα, άφαντα στο ανέμισμα και μετρημένα χωμένα βαθιά στα ρουμάνια. Καλή μπηχτή και περπατητό βελτίωναν λίγο την κατάσταση, δεν έφταναν όμως να την αλλάξουν…
