Το κυνήγι του λαγού θέλει σκυλιά, τόπο και οργάνωση, λέγανε οι παλαιότεροι…
Τα είχαμε και με το παραπάνω. Θέλει και τύχη όμως και συνθήκες κατάλληλες, γιατί με τον Θεό και τον καιρό δεν τα βάζεις…
Δημιουργούν κρίκους που ενωμένοι σε αλυσίδα ξημερώνουν τετελεσμένα στους κυνηγότοπους. Και τότε, πάντα κάποιοι λαγοί θα αποτελούν την εξαίρεση…
Αυτούς ακόμη και τα προικισμένα λαγωνικά δύσκολα τους γυρίζουν…
Την μία «στραβώσαμε» με τους νοτιάδες στις αρχές του Νοέμβρη, την άλλη με την αναβροχιά στα μισά του μήνα, και τώρα μας έφταιγαν ομίχλη και υγρασία…
Λαγούς όμως και βγάζαμε και… φωτιά τους στέλναμε ξωπίσω.
Από το ξεσήκωμα όμως, μέχρι να βγει στο καρτέρι και να ακολουθήσουν ίσια πάνω του τα σκάγια υπάρχει διαφορά…
Μπήκε «στραβά» ο µήνας…
Στο σπίτι το τσουκάλι είχε δυό εβδομάδες να μαγειρέψει στιφάδο, και μέχρι ο παππούς άρχισε να μας κουρδίζει…
Κρεμμύδια περίσσευαν, λαγός όμως δεν υπήρχε κι αυτός που βρισκόταν στον καταψύκτη, ταμένος ήταν για πεσκέσι.
Τρεις ξεφώλιασαν στην Πρασούδα και δυό ακόμη στις ξερολιθιές του Δαφνερού. Έτσι είναι το κυνήγι του λαγού…
Όλους τους έβαλαν μπροστά τα λαγωνικά μας, κι όμως με έναν μόνο στο γιλέκο επιστρέψαμε.
Πίκρα μεγάλη κυνηγαράδες μου τούτη η αναποδιά, και γίνεται μονομιάς νταλγκάς μεγάλος αν ξαναθυμηθούμε πως τρεις από δαύτους τους γύρισαν στρωτά στο μονοπάτι.
Και στα πατάρια του Δαφνερού οι ιχνηλάτες μας δούλεψαν με υποδειγματικό φιλότιμο, πήραν ντορό, καταδίωξαν με πάθος, αλλά μόλις ο αυτιάς έπιασε στους κήπους τους έδωσε χαιρετίσματα…
Και δεν ήταν ο ίδιος που την επόμενη εβδομάδα μας το έσκασε ξανά το ίδιο χουνέρι. Εκείνος μέσα στον νταμαρότοπο είχε κανονισμένη τη διαφυγή του.
Την πρώτη πέρασε 100 τουλάχιστον μέτρα μακριά από το καρτέρεμα, και την άλλη που πήγα κοντύτερα στην περασιά του αυτός βγήκε ασκάγιαστος πάνω στο αρχικό μου καρτέρι…
Άλλο όγκο κι άλλο σαλτάρισμα όμως είχε ο δεύτερος, εκείνος ήταν αρκούδι. Με όλα αυτά άντε να πιστέψεις πως λαγοί και φαρμακόγλωσσοι δεν μας μας είχαν φασκελωμένους…
Πάνω στις παλιές γιδόστρατες
Κουσούρι αθεράπευτο το κυνήγι του λαγού, κι αφού μεγάλους και μικρούς μας «τραβά» από τη μύτη, κόντρα στην κόντρα είπαμε να το πάμε με δαύτους κι όπου μας βγάλει.
Λύσαμε στα μεσιανά πατάρια του Καλλίδρομου, λίγο μακρύτερα από το Ρεγκίνι, αγναντεύοντας από ψηλά τα Κόμνηνα και τον Άγιο Χαράλαμπο.
Στα μέρη αυτά, αλλά και μακρύτερα ως το ρέμα του Πλατανιά, ανάμεσα σε εμάς και τους λαγούς έχουν αναπτυχθεί παραδοσιακοί δεσμοί…
Είναι τόποι με γιδόστρατες που γύρω τους έπιασαν μετερίζι κάμποσες νεότερες γενιές ντόπιων λαγάδων.
Το κυνήγι του λαγού και τα χαρακτηριστικά του
Οι περισσότεροι λαγότοποι εκεί γύρω λογαριάζονται «σιγουράκια»… με την επιτυχία να θεωρείται σχεδόν δεδομένη.
Θες γιατί οι λαγοί εκεί δεν ενοχλούνται από «ξένους», θες επειδή τα σκυλιά έμαθαν από ζαβολιές και τώρα καθαρίζουν παστρικά με τους αυτιάδες, το βέβαιο είναι πως οι λαγοί εκεί θεωρούνται ευκολότεροι γιατί η συμπεριφορά τους -λένε- έγινε προβλέψιμη…
Για άλλες φορές όμως ισχύουν αυτά, μάλλον παλαιότερες.
Γιατί και εκεί η τύχη μας εγκαταλειμμένους μας είχε… Έναν ξεφωλιάσαμε, πάλι αρκούδι όμως στο μπόι και με μυαλό ξουράφι.
Γύρευε από τι φυσέκια είχε γλυτώσει ίσα με τώρα. Αυτόν από τα κλαφουνητά κατάλαβα ότι τον έφερναν τα σκυλιά στο μονοπάτι.
Δεν βγήκε όμως ο άτιμος κι όσο ανηφόριζε ο χωματόδρομος τρεις φορές μπήκε και τρεις ακόμη τον άφησε, πιάνοντας τις πλαϊνές πυκνούρες που περικύκλωναν το μαντρί.
Ως τώρα κάμποσοι μας είχαν ξεφύγει λόγω της ξηρασίας, της αστοχίας και της πονηράδας τους. Αυτός βρήκε διαφυγή με κάλυψη τις έντονες μυρωδιές της στάνης.
Οδήγησε τα λαγόσκυλα εκεί που μπορούσε να τα μπερδέψει. Εκεί που με σταυρώματα και διπλοπατήματα κατάφερε να γλυτώσει από τη δίωξη.
Βέβαια όσο ψύχραιμα και να το πάρεις το αποτέλεσμα 5 λαγοί = 5 μηδενικά είναι βαρύ κι ασήκωτο, οπότε πάνω στην ένταση φορτώνεις λίγο φταίξιμο και στα λαγωνικά. Άδικα όμως.
Πώς να ξεδιαλύνουν ντορό τα δύστυχα, όταν και με το πάτημα του άρβυλου η σκόνη από την κοπριά σηκωνόταν μπουχός και η σόλα του βούλιαζε πάνω της;
Χουνέρια μεγάλα θα μείνουν στις θύμισες τούτα τα τρία πρώτα κυνήγια του Νοέμβρη.
Έσπασε το «ρόδι»…
Σάββατο ήταν και 13 Νοέμβρη όταν πήραμε φαλάγγι τις βουνοκορφές, λύνοντας λίγο χαμηλότερα από τη «μύτη» του Γερολέκκα, κοντά στο Δροσοχώρι, για καλύτερα.
Λίγο χαμηλότερα και κοντά στο παλιό μαντρί, γνωρίζαμε πως θα ερευνούσαν ένας ντόπιος φίλος ο Γιάννης με τον γαμπρό του.
Είχαν προηγηθεί απανωτές μέρες με βαριά συννεφιά, πυκνή ομίχλη και λιγοστό ψιλόβροχο κυρίως στα μεγάλα υψόμετρα, συνθήκες δηλαδή που ούτε τη γη πότισαν όσο διψούσε.
Έφεραν όμως τσίχλες και ως φυσικό επακόλουθο τσιχλάδες.
Παρά το ότι βγήκαμε σχεδόν κορφή, το τουφεκίδι που έπεσε πυκνό μέχρι τις 9, μας ανακάτεψε τα σκυλιά με αποτέλεσμα να χάσουμε για δύο ώρες ένα από τα κουτάβια.
Χωρίς gps για τον εντοπισμό του βάλαμε πολλά στο μυαλό μας, γνωρίζοντας πως λύκοι τριγυρνούσαν και στα μέρη εκείνα.
Όποιοι έχουν περάσει παρόμοια λαχτάρα γνωρίζουν καλά πως όταν τους λείπουν σκυλιά, μυαλό για κυνήγι δεν υπάρχει.
Υπήρχαν όμως τριγύρω λαγοί και τέσσερις περίπου ώρες μετά το ξημέρωμα όλα μονομιάς γύρισαν γουρλίδικα.
Οι χαράδρες ησύχασαν πλέον από τον αντίλαλο της τουφεκιάς, τα κουτάβια δεν παρασύρθηκαν ξανά από ενθουσιασμό και είπαμε «πάντα τέτοια»…
Επιστρέφοντας, δυό λαγοί «στόλισαν» το τραπέζι της βεράντας, ο παππούς μας έδωσε τα συχαρίκια, κι από κάτω οι σκύλοι δεν έλεγαν να κουνήσουν, περιμένοντας τις προβιές…
Για την ιστορία…
Ένας λάγαρος και ένας μικρότερος ήταν οι προκοπές μας, ενώ πολύ νωρίτερα ο πρώτος που ξεφωλιάσαμε από γιατάκι σε παλιούρια, γλύτωσε στο παρά τρίχα την τουφεκιά.
Τα λαγωνικά πήγαν περίφημα. Δεν έκαναν τίποτα παραπάνω από όσα ξέρουν κάθε φορά να κάνουν καλά. Τούτη τη φορά οι συνθήκες ήταν μαζί τους, όχι εναντίον τους, και οι αυτιάδες «βολικοί»…
Οι λαγοί που βλέπαμε από τον Σεπτέμβρη και που λόγω θερμοκρασιών και ξηρασίας «μετακόμισαν» από την περιοχή, μάλλον είχαν επιστρέψει.
Και σε μέρη όπως αυτά που θεωρούνται «σιγουράκια» ήταν πάλι περισσότερο προβλέψιμοι στις κινήσεις τους.
Οι ορεινοί όγκοι του Παρνασσού, της Γκιώνας, της Οίτης και του Καλλίδρομου, κρύβουν λαγότοπους με οικογενειακή παράδοση που ευτυχώς συνεχίζεται…
